Skiën met Alpe d’Huez en Deux-Alpes als verbluffend mooie berggezichten

Nee, met de discipline ‘Olympisch skiën’ gaat het niet zo goed met ondergetekende. Maar je kan niet elke keer de lezers gek maken met Bounty-verhalen over exotische stranden, musea in Parijs en terrasjes in Milaan. Nieuwjaar is enkele weken voorbij en dat betekent ‘wintersport’. En wie skiën zegt, voegt daar haast onwillekeurig Skiworld aan toe. Gevolg: een shortski met twee overnachtingen in het Franse Auris.

Na een nachtelijke maar comfortabele busrit kom ik kwiek en vol verwachting aan in een wit dorpje op ruim 1600 meter hoogte, waar ik dit jaar zal proberen, om na drie volle dagen weer zonder gips aan mijn lijf naar huis te komen.
Auris is veel kleiner en minder toeristisch dan de nabijgelegen grote en bekendere broers L’Alpe d’Huez en Les Deux Alpes, maar dubbel zo leuk. Ik neem mijn intrek in Hotel Le Beau Site, net voorbij het dorpsplein Place du Neige. Even verderop ligt het grotere skigebied Alpe d’Huez. Ik besluit deze voormiddag nederig in Auris zelf te blijven en een nauwgezet dagboek bij te houden.

Vrijdag

De meegereisde Vlamingen kunnen goed skiën. Iets te goed, naar mijn oordeel. Alleen met mij verloopt het volgens mijn Nederlandse instructeur ‘niet zo lekker en geinig’. Niets overhaasten, zegt mijn innerlijke stem, ik heb nog bijna drie volle dagen om dat speldje te bemachtigen. ‘s Middags ga ik naar mijn kamer en plaats me in het zonnetje op mijn eigen balkon. Om 14:00 word ik weer bij mijn strenge skileraar verwacht. Hij legt me met engelengeduld uit welke houding er het best bij me past. “Dat begint onderaan: ga op heupbreedte staan en buig je enkels, heupen en knieën, zodat je wat gebogen staat”, kwekt hij. Een uur later mag ik de eerste keer gaan glijden. Een beetje ongerust stop ik drie Tic Tacjes in mijn mond. Als ik hier dan toch moet sterven, dan het liefst met een frisse adem. In het dal word ik snel het doelwit van spot en ontdek dat ik, voor eeuwig en altijd, in Chinese en Japanse fotoalbums zal terechtkomen. Omdat zelfkennis belangrijk is, besluit ik weer naar het hotel te gaan.

Zaterdag

Hoera, een sneeuwstorm en een dikke mist boven ons dorpje. Ik heb dus een perfect alibi om mijn skileraar vandaag te verzaken. Als kind had ik al behoorlijk last van sneeuwblindheid en daar moet je op latere leeftijd goed mee oppassen. In de hotelbar raak ik aan de praat met een Amerikaanse lady en haar echtgenoot Maurice. ‘Maurice van Auris’ buldert ze als een lawine. Wanneer ze naast mij komt zitten, merk ik dat het wolkje parfum rond haar wellicht subtiel aangebracht werd met een sproeivliegtuig. Ze laat zich neerploffen en bestelt een Alpentaart met jam, genoeg voor het dagrantsoen van een volwassen zeehond. Ze komt met haar Maurice al acht jaar naar dit hotel, vertelt ze me fier en neemt met een keiharde slag op mijn rug afscheid.

Zondag

Als een man met een behoorlijk welvaartsbuikje me als een jonge hinde voorbij slalomt, acht ik het moment rijp om de ski’s aan de haak te hangen. Maar volgens de skileraar is rodelen een fantastisch alternatief. Anton legt me uit, dat we met het sleetje zo snel mogelijk naar beneden moeten racen. Een kwartier later staan er vijf mooie sleetjes in diverse kleuren in het zonlicht te blinken. Wat Anton me vergat te zeggen, is dat ik eerst nog 800 meter te voet naar boven moet lopen. Het is een stevige tocht van ruim twee uur met een stijgingspercentage van 15%. Als een wrak kom ik boven en de geanimeerde terugtocht met het sleetje duurt precies 3.45 minuten of 225 seconden… De duisternis valt stilaan over Auris en dat betekent de bagage inpakken en uitchecken. Wanneer ik de deur van mijn kamer dichttrek, ontdek ik een spreuk: ‘En haut la vie est belle’. Geen woord gelogen. Inlijsten en thuis boven mijn eigen bedsponde hangen…

Overpeinzing

Hoewel ik de eeuwigheid niet zal ingaan als een slalommend wonder op latten, heb ik van mijn vierdaagse ongelooflijk genoten. Prima uitgebaat hotel, de bergen daar rond als majestueuze reuzen, veel gezonde Alpenlucht opgesnoven en prima uitgerust weer thuis. Het echte hart van alpinisten en skifanaten gaat hiervan zeker nog sneller slaan, althans volgens de reacties op de bus. Als een jachttrofee omknel ik thuis het lintje, dat ik alsnog van Anton ontvangen heb. ‘Veel dynamiek gezien. Neemt basisbochten wel iets te kort en ontdekt hindernissen iets te laat. 8 op 10’. Dat wordt straks weer pochen aan het koffieapparaat….

Ik ging jullie voor

Ook andere skiformules zijn mogelijk: een midweekski (met autocar of eigen vervoer) of een weekski met zeven overnachtingen in het hotel en een zesdaagse skipas. Alle info op www.skiworld.be

Wedstrijd

Win dit voorjaar je eigen shortski voor 2 t.w.v. € 1200 à 1400 naar Auris en Oisans.

• Wat is de naam van het hotel dat Skiworld in Auris aanbiedt?
• Naast Auris kan je nog in drie andere bekende Franse skisteden met Skiworld boeken. Welke steden zijn het?
• Skiworld beschikt over een eigen autocar met een wel heel poëtische naam. Wat is die naam?

Mail naar tips4tripsreisreportages@gmail.com met als titel ‘Ik wil de latten op’ met daarbij je drie antwoorden. Opgelet, naam en adres zeker niet vergeten om geldig mee te doen en dat alles voor woensdagavond 31 januari 2024 om 18:00. Opgelet: één antwoord per persoon en gezin. Ook meerdere antwoorden door één persoon insturen op verschillende mailadressen worden door onze zoekrobot er ongenadig uitgehaald en uitgesloten

De tien winnaars van de verschillende vouchers (boot, museum en horeca) van de vorige Tips4Trips ‘Gent Lichtfestival’ zijn:
Marie-Rose Sillis uit Heule, Marie-Louise Van Raemdonck uit Temse, Verhaest Thomas uit Kortrijk, Karin Gijpen uit Brecht, Feyaerts Christel uit Zoutleeuw, Katrin Nijs uit Kalmthout, Familie Bruynooghe uit Jabbeke, Alice Van Opstal uit Knokke, H. Cordier uit Hasselt en Steven Bastiaans uit Antwerpen.

4