Bianca en Christine, vriendinnen voor het leven!

Ze zeggen wel eens: een goede buur is beter dan een verre vriend. Bianca Brouwers (49) en Christine Van der Velde (48) werden in 1998 buren en meteen ook vriendinnen voor het leven.

Zoontje Timmy legde het eerste contact

“We waren naast Christine en haar gezin in Wildert komen wonen”, vertelt Bianca. “Maar we kenden elkaar verder niet.” “Timmy, het zoontje van Bianca, stond ineens voor de deur”, lacht Christine. “Hij was drieëneenhalf jaar en vroeg: ‘Mag ik bij jou komen?’ Ik kende Timmy verder niet, maar zei dat dat goed was. Op dat moment was ik zwanger van Kyona, mijn jongste dochter en mijn dochter Kelly was toen tweeëneenhalf jaar oud. Ik vroeg: ‘Moet je moeder niet weten waar je bent?’ ‘Jaja’, zei hij, maar Bianca wist van niets. Hij vroeg ook meteen wat we zouden eten. Ik antwoordde dat dat spaghetti zou zijn en vroeg of hij dat lustte. Hij zei van wel en heb toen gezegd dat hij dan maar moest blijven eten.”

Gelijkgestemde zielen

“Ik maakte me niet zo snel zorgen”, zegt Bianca. “Er was amper verkeer, kinderen waren in hun pamper gewoon op straat aan het spelen en liepen op blote voeten. Maar toen was het hek van de dam en stond hij regelmatig bij Christine voor de deur en speelde veel met Kelly. Christine en ik hadden elkaar nog helemaal niet ontmoet.” “Dat was pas op de toekomstige school van de kinderen”, vult Christine aan. “Ik zag Bianca en wist meteen dat zij de moeder van Timmy was. We zijn aan de praat geraakt en ik vroeg haar om een keer op de koffie te komen. Er was meteen een klik en het was meteen ook heel vertrouwd, twee gelijkgestemde zielen die elkaar tegenkomen.”

Bij leuke, maar ook bij erge dingen

“Ook onze echtgenoten raakten meteen bevriend”, zegt Christine. “Niet dat Bianca en ik zo hetzelfde zijn. Bij mij moet alles netjes en op tijd zijn. Bij Bianca kon het hele kot op z’n kop staan. Als ik zei: ga je mee winkelen, dan liet ze meteen de boel de boel. Dat winkelen deden we heel regelmatig, net als samen sporten. Met z’n allen gingen we naar Center Parks of naar de Efteling. Bij alle familieaangelegenheden was het vanzelfsprekend dat we er bij aanwezig waren. Maar niet alleen bij leuke dingen, ook bij erge dingen. Als er raad nodig is, denken we altijd meteen aan elkaar en steunen elkaar door dik en dun.”

Alles tegen elkaar kunnen zeggen

“Christine vind ik heel erg slim”, vertelt Bianca, “voor goed advies kan ik altijd bij haar terecht.” “Bianca zegt gerust: ga nou eens naar de kapper of koop andere kleren”, vertelt Christine. “Dat zou ik van een ander nooit accepteren, maar ik weet dat ze zoiets nooit zal zeggen met de bedoeling om te kwetsen.”
“Christine was erg afgevallen en haar kleding slobberde om haar lijf, dat vond ik vreselijk. Als vriendinnen moet je dat gewoon tegen elkaar kunnen zeggen. We delen ook niet alle interesses, wel veel. Christine leest bijvoorbeeld veel, ik helemaal niet. Ze kookt ook graag en ik haat het.”
“Als ik stress heb, ga ik koken”, legt Christine uit. “Bianca kan heel erg met lichaamsverzorging bezig zijn en steekt er veel tijd in. Dat heeft dus echt mijn interesse niet. Ik maak liever tijd voor een ander dan voor mezelf. Bianca kan ook dingen beter loslaten en is veel vrolijker en losser. We vullen elkaar aan.”

Verhuizing naar Essen

“Toen mijn zoon twintig was, is hij in Spanje gaan wonen”, vertelt Bianca. “Ik vond dat niet leuk, maar heb er ook in berust. Als hij dat wilde, dan is dat zo.”
”Bianca en ik hebben acht jaar naast elkaar gewoond en toen is ze naar Essen verhuisd. Daar heb ik echt heel veel verdriet van gehad”, zegt Christine. “Ze bleef wel in Essen, maar dat is toch anders. Je sprong gemakkelijk bij elkaar binnen en dat doe je nu minder snel. Bianca ging ook werken en kreeg daardoor automatisch minder tijd. We zien elkaar vrij weinig en elke keer dat we bij elkaar zijn denken we: we moeten elkaar echt vaker zien! Maar het komt er gewoon niet van.”

Meer zussen dan vriendinnen

“We voelen ons ook niet verplicht, we weten dat we er dag en nacht voor elkaar zijn. Wat begon als buren is een vriendschap voor het leven geworden. Je kent elkaar bijna de helft van je leven. Je hebt zoveel gedeeld, goede, maar ook slechte, nare dingen. Elk jaar, al vijftien jaar, gaan we naar Werchter Classic. Eerst gingen we altijd samen, de laatste paar jaar gaan er nog wel meer mee, maar het is en blijft ons uitje. Eigenlijk zijn we meer zussen dan vriendinnen!”

NN

Heb jij ook zo’n geweldige vriendschap en willen jullie je verhaal doen? Laat ons wat weten!

412