Mijn éérste keer… ai ai!

Mijn éérste keer… ai ai!
(1957)

Ik weet het nog zo goed
ik draag het mee tot op heden
en nog verder.

Toen was het zó
toen moest het zó.
Te biechten gaan,
als 7-jarig kind
met heel de klas
verplicht om maandelijks
uw zonden te gaan biechten,
bij meneer pastoor.

‘t Was mijn éérste keer.
Met een klein-wit-onschuldig zieltje
mijn zonden belijden
bij die grote strenge meneer.

Telken malen bevend en geknield,
verzinnen wat moet ik biechten?
Wat deed ik toch verkeerd?
Wat voor zonden deed toch een 7-jarig kind.

En (al liegend!) om maar iets te kunnen zeggen
verzinnen en heel stil beginnen,
fluisteren in dat oor van meneer pastoor.
‘k em m’n tong uitgestoken,
‘k em gelogen en gesnoept
‘k em mijn tanden niet gepoetst
wel twee of drie keer
‘k weet ‘t zo juist niet meer.

Ach zo, zo zo zei toen mijnheer pastoor
dat mag je toch niet doen!

En nieuwsgierig vroeg toen die grote meneer
“en van wie zijt gij er ééntje
en gaan jullie wel naar de Kerk
want dat is toch wel moeders/vaders werk….
Mijnheer pastoor gaf toen vergeving van “mijn pekel-zonden”,
gaf mijn penetentie en de zegen mee.
‘k kwam al bleirend met dikke tranen uit de biechtstoel weer
wat deed toen “mijn blanke zieltje zéér”.

Tijden veranderen ‘t is lang geleden
(al meer dan 66 jaar)
Toch weet ik het nog als de dag van heden.
‘t is echt waar.