Noordernieuws.be Nieuwsmagazine van de Noorderkempen
Ad Zagers (70) kan prachtig schilderen, ongeacht of het nu op kleding, canvas of meubels is. Zo’n talent ben je mee geboren, maar bij Ad lag de grondslag ook bij zijn huidziekte.
“Toen ik een jaar of veertien, vijftien was, ben ik begonnen met tekenen en schilderen”, vertelt Ad, “ik ben geboren met een huidziekte: Epidermolysis Bullosa, oftewel vlinderziekte.” (een groep van erfelijke, vooralsnog ongeneeslijke huidziekten waarbij blaren op de huid ontstaan. Bij lichte wrijving komt de huid al snel los van de lederhuid met vorming van blaren waarin zich serieus vocht bevindt, nvdr)
“Vanwege die tere huid mocht of kon ik niks, gelukkig heb ik nog een milde vorm, maar het beperkte me heel erg, omdat mijn huid zo snel kapot ging. Mijn vader zei altijd: Ga jij maar tekenen, dat is veilig.”
Toen Ad op zijn achttiende zijn rijbewijs had, was zijn vader een postduif kwijt. Die bleek bij iemand in Eindhoven te zitten. “Die zijn we gaan halen. De duif zat bij een kunstschilder: Matthias Roelofs, een heel goede schilder. Ik was erg onder de indruk van zijn werken en dacht: dat wil ik ook. Matthias zag me kijken en zei: Als jij elke zaterdagochtend naar Eindhoven komt, zal ik je leren schilderen!”
De drie jaar daarna stond Ad elke zaterdagochtend om negen uur in Eindhoven. “Hij vroeg me altijd wat ik zelf van mijn schilderijen vond. Vaak zei ik dat ik niet tevreden was. Dan stond hij op, pakte het doek en stopte het in de vuilbak. Ook als ik zei dat ik vond dat het goed gelukt was, wist hij me altijd wel te laten zeggen dat er nog wel wat aan mankeerde. En weer verdween het doek dan in de vuilbak. Hij zei: je moet eerst helemaal tevreden zijn over wat je maakt. Ik heb nooit een schilderij mee naar huis kunnen nemen.”
Na drie jaar was Ad getrouwd en had een kleine, wat het moeilijk te combineren maakte met zijn schilderlessen. “Ik zei dat ik niet meer kon komen. Matthias reageerde: dan kom je volgende week zaterdag voor de laatste keer. Op die dag pakte hij een doos en daar zaten alle schilderijen in die ik die drie jaar had gemaakt. Hij heeft er op die manier wel voor gezorgd dat ik altijd kritisch naar mijn werk ben blijven kijken.”
Ook in Essen kreeg hij nog les. “Bij Fons Van Ginderen, een maat van me. Fons was meer een klassieke schilder, terwijl ik meer rebels was. Zowel bij Matthias als bij Fons schilderde ik veel landschappen, dat had hun sterke voorkeur. Het was ook bij Fons dat ik mijn vrouw heb leren kennen. Ze kwam daar schilderen met twee vriendinnen en ik dacht: dat is een lekker ding! Ik hielp haar altijd met het schilderen en zij zorgde dan voor thee en ondertussen zijn we al heel wat jaren getrouwd en ik vind haar nog steeds een lekker ding.”
“Mijn vrouw was een keer boodschappen doen, toen heb ik in elke hoek op de muren bloemetjes en blaadjes geschilderd. Het was erg mooi, maar mijn vrouw was niet blij en alles moest eraf.”
“Ik werkte als chemisch laborant, maar daar ben ik mee gestopt. Ik kon bij de gemeente komen werken bij het Sociaal Cultureel Werk, waar ik mensen leerde schilderen. Daar heb ik 25 jaar schilderles gegeven. Mijn vrouw heeft dat daar trouwens ook les gegeven, maar op een gegeven moment had ik het wel gezien en ben daar mee opgehouden.”
Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en toen iemand drie jaar geleden aan Ad vroeg of hij haar en haar vriendinnen les wilde geven, stemde hij in. “Ik heb het er eerst met mijn vrouw over gehad en zij vond dat ik het moest doen. Nu geef ik op diverse locaties weer lessen in schilderen met olieverf: in de Kloek in Huijbergen, iedere dinsdagmiddag van 13:30 tot 16:00 en woensdagavond in Putte op camping Hazeduinen van 19:30 uur tot 22:00 uur. Ik vind het erg leuk om te doen, dus mensen die geïnteresseerd zijn, zijn van harte welkom!”
“Ik had een keer een buurman, die een doodskist van een begrafenisondernemer kon krijgen. Die was gekocht door een paar homo’s, die hem roze hadden geschilderd en voor Halloween gebruikt. Na Halloween ging de kist weer terug naar de begrafenisondernemer, die er natuurlijk niks meer mee kon. Een medewerker van het bedrijf vertelde dat aan mijn buurman, die hem wel wilde beschilderen. Die gebruikte spuitbussen voor zijn kunstwerken. Samen hebben we zitten verzinnen wat we ermee gingen doen en hebben hem op die manier beschilderd. Een poosje daarna ging wederom die kist weer terug naar de begrafenisondernemer. Daar werd hij gevuld met zandzakken om hem zwaarder te maken en zo nieuwe werknemers te leren kistdragen op de schouders. Op een gegeven moment zeiden mensen tegen me: “We zagen je kist in de etalage van de groenteboer staan. Die had hem met Halloween ook weer even geleend. Toen de kist voor de zoveelste keer weer bij de begrafenisondernemer terug was, heb ik gebeld en gezegd dat ik hem weer opnieuw wilde beschilderen. Daar wilden ze er nu echt wel vanaf, dus zijn mijn buurman, Marijn Goossens, en ik hem gaan halen.”
Zo’n kist neem je natuurlijk niet zomaar mee. “We hebben hem in de kofferbak gestoken, maar daar stak hij half uit en dus kon de klep ook niet dicht. Onderweg durfde niemand ons in te halen en bleven ze allemaal achter ons rijden. Het was net één grote rouwstoet!”
“Ik heb de kist beschilderd en wilde er ook in begraven worden, maar gezien mijn schoenmaat (49) heb ik er eentje met verhoging aan het voeteneinde nodig, dus moet ik er nog één beschilderen.”
“Er is wel eens een enkeling die vindt dat ik me oneerbiedig gedraag ten opzichte van deze doodskist. Maar een doodskist is een kist en pas als hij gebruikt wordt waar hij voor bestemd is, moet je er eerbied voor hebben. Op het deksel heb ik een ruimte opengelaten, de tekst die ik daar in wil is: Een overlijden is de geboorte van een herinnering.”
De mooi beschilderde kist kan voor veel dingen gebruikt worden: “Als je er plankjes in maakt en zo nodig een lichtje, heb je een unieke boekenkast. Misschien wil iemand hem wel hebben, dan kunnen ze contact met me opnemen.”
Het telefoonnummer van Ad is bij de redactie bekend, dus hebt u interesse, stuur dan een berichtje naar redactie@noordernieuws.be
Op de grote foto: Ad (links) met zijn buurman Marijn
LW
Hebt u ook zo’n bijzondere hobby waar u graag eens over wilt vertellen? Neem dan contact met ons op via de contactpagina en we nemen u graag een interview af. Het is niet noodzakelijk dat u in Essen of omgeving woont.
Klik op de foto’s om een vergroting te zien en door te bladeren met de pijltoetsen of de muis. Druk ESC om af te sluiten.
Neem contact met ons op als u een foto wilt gebruiken of laten afdrukken.
16
