Noordernieuws.be Nieuwsmagazine van de Noorderkempen
Accordeon, in het Frans ook wel: Piano à bretelles genoemd, is de grote passie van Cis Suykerbuyk (65).
“Op mijn zesde begon ik met accordeon spelen”, herinnert Cis zich, “ik zat op school bij Broeder Berno en ieder jaar kwam mijn vader bij het Sinterklaasfeest accordeon spelen. Broeder Berno vroeg of ik ook niet mee ging spelen en met mijn grote mond zei ik: ja.”
Thuisgekomen vertelde Cis dat aan zijn vader, die vroeg waar hij de accordeon ging halen. “Ik zei: in de muziekwinkel, want mijn ouders hadden een platenwinkel waar mijn moeder in werkte. Die was in de Stationsstraat, naast waar nu AU3 zit. Mijn vader leerde me de basisprincipes en liet me toen zelf het spelen uitvinden.”
Cis komt uit een muzikaal gezin. Zijn vader was muziekleraar aan de Roosendaalse muziekschool en speelde van 1945 tot 1950 regelmatig voor de radio en televisie. De zus van Cis studeerde harp en piano aan het conservatorium in Antwerpen. “De accordeon werd pas in de jaren zeventig als instrument erkend, daarom werd er geen accordeonles aan het conservatorium gegeven. In Nederland was de accordeon al eerder erkend. De eerste accordeon is in de negentiende eeuw gemaakt in Oostenrijk en was ontworpen als steminstrument om piano’s te stemmen.”
Het huis van de ouders van Cis was altijd gevuld met muziek. “Mijn moeder stond in de platenwinkel, mijn vader gaf les in de living en mijn zus in de keuken. En ik zat op de trap met een transistorradio naar Veronica te luisteren.”
Het was de vader van Cis die, samen met een aantal leerlingen, in 1945 accordeon vereniging Hoger Streven oprichtte en was daar dirigent. Naderhand heeft de zus van Cis het dirigentschap overgenomen. “Zelf ben ik van 1975 tot rond 2000 secretaris geweest bij Hoger Steven. Ik werkte toen bij een bank en ik had de nodige ervaring om het secretarisschap goed op te kunnen pakken.”
Toen Cis het leger inging had hij veel tijd, tijd die hij gebruikte om zich op het accordeonspelen toe te leggen. “Toen ik mijn legerdienst had gedaan was ik twintig en ging ik zelf les geven. Om dit goed te doen had ik bijscholing nodig en mijn vader heeft me toen serieus les gegeven.”
“Overdag werkte ik bij de bank en ’s avonds en op zaterdag gaf ik privéles thuis. Op een gegeven moment had ik 35 leerlingen. Toen we kinderen kregen, werd mijn vrouw onthaalmoeder en dat ging niet samen met het lesgeven. Daarom bouwden we een lokaaltje achterin de tuin, waar ik les gaf. Ik heb zo’n 25 jaar les gegeven. Als leerlingen op een te hoog niveau kwamen, stuurde ik ze door naar mijn vader of mijn zus.”
“Ik ben in het accordeonspelen gerold door te spelen bij Sinterklaas en later bij de vereniging. Pas toen ik les ging geven is mijn echte interesse ontstaan. Met Hoger Streven hebben we opgetreden in Duitsland, Frankrijk, Denemarken, Slovakije, Oostenrijk en Spanje. En natuurlijk bleven we ook bij de Sinterklaasfeesten in zalen spelen. Het leuke van accordeon vind ik, dat het zichzelf kan begeleiden en gemaakt is voor volksmuziek. Maar ook voor tango’s en de Franse musettewalsen. Vooral oudere mensen genieten hier van en je maakt ze er echt gelukkig mee.”
“Mijn moeder werd opgenomen in De Bijster. Zo kwam ik in contact met de muziek daar. Er was toen een bandje: The Happy Swingers, waar ik me bij heb aangesloten. Ik kwam in de plaats van Rini Van der List, die ermee stopte. Ik speelde op de borrelavonden waar ik met mijn moeder naar toe ging. Op een gegeven moment heb ik daar zelf een groepje opgericht, samen met mijn vrouw May Van Looveren en Guy Nelen: Triple Fun. Ik speel ook bij het zanguurtje, op verjaarsfeestjes en twee keer per jaar bij leefgroep vijf en zes, waar Guy en May ook één keer per maand zingen. De borrelavonden wisselen we af met de bands In The Mood en Vrolijke Vrienden. Mijn toekomstvisie deel ik met die van Louis Armstrong: Muzikanten gaan niet met pensioen, ze stoppen wanneer de laatste noot gespeeld is.”
“Ik heb altijd zoveel voldoening van het optreden in de Bijster. De bewoners vinden het geweldig, ze dansen en genieten en gaan helemaal mee in de muziek. Zo leren ze ook nog nieuwe liedjes die wij spelen, dat motiveert mij enorm! Het gebeurt zelfs vaak na een optreden dat mensen hun rollator vergeten. We kwamen een keer buiten op het terras, waar een man in zijn rolstoel zat. Hij zei: “Zo’n leuke bruiloft heb ik nog nooit meegemaakt!”
NN
Hebt u ook zo’n bijzondere hobby waar u graag eens over wilt vertellen? Neem dan contact met ons op via de contactpagina en we nemen u graag een interview af. Het is niet noodzakelijk dat u in Essen of omgeving woont.
59
