Noordernieuws.be Nieuwsmagazine van de Noorderkempen
Het liefst had Björn Mertens kunstonderwijs gevolgd, maar om toch gegarandeerd te zijn van een baan heeft hij de vakschool gedaan, richting Verpleegkunde. Zijn stage volgde hij tien jaar geleden bij WZC De Bijster.
Ik werk graag met mensen
“Nadat ik afgestudeerd was, heb ik eerst in Sint-Camillus in Antwerpen gewerkt”, vertelt Björn. “Daarna werkte ik als familiehulp in Antwerpen en Leuven. Toch besloot ik nog te gaan studeren voor Audiovisuele Technieker, daarnaast volg ik ook een opleiding voor 3Dfilm en dit is mijn laatste jaar. Als eindwerk heb ik gekozen om iets te doen met mensen in het dementieproces, want ik heb altijd graag met mensen gewerkt. Ik vond WZC De Bijster een heel fijn bedrijf en ging hier in de vakantie weer werken, terug in Leefgroep 6, nu Rozenmoer geheten, waar ik tien jaar geleden stage heb gelopen.”
Het is ook hechten aan dingen
“Tot mijn blijdschap werkten al mijn vroegere collega’s er nog en het was alsof ik in een warm bed stapte. Tijdens de vakantie overleed mijn schoonvader aan dementie, maar door corona mochten we er niet bij zijn. Mijn man komt uit Amerika en ik heb de indruk dat daar veel afstandelijker met mensen in het dementieproces wordt omgegaan. Vanuit mijn zorgkundige inzicht stuit me dat tegen de borst. Ik besloot om te werken rond deze doelgroep, vanaf het moment dat de diagnose wordt gesteld. Juist om te laten zien dat deze mensen nog heel veel kunnen. Dat dementie niet alleen dingen vergeten is, maar ook het hechten aan dingen die voor hun waarde hebben.”
Bewust niet op voorbereid
“Daarom besloot ik om, natuurlijk in overleg, twee weken in De Bijster te gaan wonen. Ik wilde niet door de bewoners als een bezoeker worden gezien, maar als één van hen. Ik kreeg een kamer tussen de bewoners en liet het allemaal op me afkomen. Ik wist niet wat ik moest verwachten, ik had me er ook bewust niet op voorbereid. Als je namelijk de diagnose dementie krijgt, ben je ook niet voorbereid. Ik heb met ze meegegeten, maar hielp niet mee in de zorg, tot ik zag dat de bewoners dat wel deden. Dus ging ik ook meehelpen, om contact te krijgen met de mensen.”
Puzzelstukje
“Na de tweede dag werd ik al geaccepteerd als een van hen. Die eerste twee dagen heb ik geobserveerd en merkte dat de herhalingen met vroegere gewoontes te maken hebben. Zoals een bewoonster die prachtig tekent of wandelingen maakt. Je zoekt naar een ‘puzzelstukje’ om contact met ze te maken. Ik wilde tweeluiken van ze maken: een portret en het puzzelstukje dat je moet zoeken. Het is dan ineens ook een beeld waaraan je ziet waar ze waarde aan hechten.”
De harde realiteit raakt me
“Ik wil de mensen tonen, niet het typische beeld van een WZC. Je krijgt echt een band met de mensen en soms is er helemaal niets aan ze te merken. Maar op een gegeven moment merk je de harde realiteit en dat raakt me emotioneel heel sterk. Ik wil het huiselijke van Iduna in beeld brengen, dat het juist niet klinisch en kil is, maar warm als een thuis. Ik heb mijn eindwerk ingediend en ben geslaagd. Ik ga me verder verdiepen in het abstracte, maar ik weet dat ik in de toekomst altijd rond mensen zal blijven werken.”
Foto’s: Björn Mertens
Website: Mopskn.myportfolio.com
NN
70
