Blokverlof deel 2

Het blokverlof heeft zijn vruchten afgeworpen, in de vorm van een zestal buizen.
‘Hoe kan dit nu?’ vroeg hij toen ik zijn rapport in handen kreeg geduwd. Alsof ik hier slechte examens had afgelegd. Als hij me vervolgens knuffelt en zegt dat alles wel goed komt, ben ik van het rooster afgestapt en heb hem er even opgelegd.
Yep, levensles nummer zoveel.
‘Als je iets wil bereiken dan moet je daarvoor werken!’
‘Niets komt vanzelf buiten de dood en verteerde voeding. Eerstgenoemde komt meestal ongevraagd en het tweede soms ook,’ brabbelt hij er nog achter.
Met open mond staar ik hem aan, want je herbeleeft je geschiedenis met zo’n kind en in plaats van dit toe te geven zeg ik zuchtend, ‘In mijn tijd was…’ en je beleeft hiermee wederom een stuk van je eigen jeugd. Ik zie mijn moeder nog staan me haar opgestoken wijsvinger.
Pedagogisch verantwoord opvoeden noemt men dit. Doen alsof je altijd braaf zat te studeren, niet stiekem met je vrienden op café ging of je slechte toetsen liet ondertekenen als je ouders druk met iets bezig waren.
Tot je met de familie aan tafel zit en de vervelendste anekdotes uit je jeugd worden op tafel gegooid. Als mijn zoon me dan glimlachend aankijkt slik ik even, want ik weet nu al: dit krijg ik nog als voorbeeld terug.
‘In uwen tijd…’

Martine de Weerdt

135