Chips met een smaakje

Ik zit met een grote zak chips en enkele lekkere dipsausen op de bank, als mijn zoon zich naast me op de bank plant. Vervolgens vraagt hij of ik besef hoeveel calorieën het pak chips met de sausjes bevat. Ik schud neen, waarop hij een getal van 1800 in mijn schoot gooit. Ik heb geen idee van de schade die dit lekkere hapje kan veroorzaken, want wat is 1800 calorieën? Terwijl ik weer een chip dip verklaart hij dat een volwassen grote man aan 2000 reeds genoeg heeft om de dag door te komen. Ik slik mijn hap door en leg mijn handen op mijn heupen. Ik zucht even, schroef vervolgens de deksels op de sausjes en plooi de zak gefrituurde gezouten aardappelschijfjes dicht.
‘Ge hebt genoeg?’ vraagt het nageslacht dan. ‘Ja,’ antwoord ik, terwijl ik medelijden heb met mijn aders en mijn hart.
‘Mag ik?’
‘Ja, neem maar mee.’
Als hij dan fluitend richting zijn klein containerparkje, zijnde een met PMD, vuile was en vermiste glazen gevulde slaapkamer loopt, vraag ik me even af of het wel waar is van die calorieën.

Het doet me denken aan onze regering die op jaarbasis 25€ distributiekost van de stroomfactuur gaat trekken, om vervolgens dit nieuwe jaar nog twee verhogingen in te voeren. Die zitten ook met hun handen in onze zak chips. En doen wij hier iets aan? Neen we laten ons gewoon bestelen terwijl ze ons wijsmaken dat de verhogingen nodig zijn, willen we niet geconfronteerd worden met een stroomtekort. Dat, terwijl de 65 geplaatste windmolens ons reeds de stroomhoeveelheid van een kernreactor bezorgen. Wat deden ze dan voor die molens? Duracell batterijen gebruiken?

Martine de Weerdt

53