Gisteren hebben we, bij gebrek aan ne goeie moordfilm, want daar zijn we stilaan alle twee rijp voor, gekeken naar ‘Opvoeden doe je zo’ op TV Vier. Het is nu geen programma dat mij bijzonder interesseert want we hebben geen kinderen en om mijnen echtgenoot nog op te voeden en een beetje normaal te maken is het veel te laat. Nu moet ik wel zeggen dat we goed gelachen hebben, want die kinderen waren zeker niet op hun tong gevallen, zodat ons moordgevoel een beetje op de achtergrond is geraakt, alhoewel… Op het einde van, ‘k zal het maar de kwis noemen, wint dat kind nen ……..NINTENDO SWITCH……….
Nu vannacht om een uur of 3, vraagt mijn helft, zoals iedere nacht rond dat uur: “Zoeteke, ben je wakker?” Oh ja, natuurlijk ben ik wakker, zoals altijd. Awel, zei hij: “Heb je gezien hoe gelukkig dat kindje was met die NINTENDO SWITCH, plezant hé. Daar kan je alles mee spelen”, zei hij. “Voetballen, tennissen, Super Mario, Pokémon, zelfs serieuze spellekes en je kan het zelfs met twee spelen, dat zou wel plezant zijn hé zo onder ons tweekes?” Mijn nekharen gingen al overeind staan, want dat was zo ongeveer dezelfde tekst als met zijne PS4 een paar jaar geleden en ik voelde dus al wat er ging komen. Hij: “”Je weet toch hoe zo nen Nintendo Switch marcheert of niet?” Ik zeg: “Neen en ik wil dat niet weten ook, want daar ben ik nu echt een beetje te oud voor geworden. Da’s voor klein kindjes.” Maar er was geen zeggen aan en hij begint dat spul uit te leggen. “Die console bestaat uit 3 dingen, een blauw ding, een vast ding en een rood ding. Gij pakt dat blauw ding en ikke dat rood ding en dan kunnen we samen tennissen op den t.v.”
Ik zeg: “Gij spoort niet zeker? Buiten tafeltennis onder d’ uren op ’t werk, hebbe kik nog nooit getennist en daarbij, nu ga jij toch niet willen dat wij samen die console gaan vasthouden, want dat gaat niet goed komen zene. Dan kunnen we met twee de polies bellen voor intra familiaal geweld.” Hij, alweer wat harder: “Versta jij mij niet of wat?” Ik, nogal verontwaardigd: “Ik heb je wél goed verstaan, dat ding bestaat uit drie delen , een blauw een vast en een rood, net zoals ne paravent en nen drietand. Dat hangt ook aaneen in drie delen en met dat ding in ons handen hangen wij ook aaneen. Ik vraag me trouwens af, waarom jij dat rood ding wil en ikke dat blauw, dat is weer om vals te spelen zeker.” Hij werd weeral nijdig (door corona komt dat de laatste tijd wel eens meer voor): “Neen, dat rood ding en dat blauw ding haal je eraf om te spelen.” ‘k Zeg: “Oh, mor dadedde mà niet gezei. Ik zie ons met twee al bezig, zoals gij met uwe PS4 bezig bent. Precies of ge hebt delirium tremens, ontwenningsverschijnselen en de stuipen, zoals je vingers, benen en zelfs heel je lichaam staan te trillen.” Hij zei: “Nu moet je niet overdrijven, hé moppeke, (dat is zijn overtuigend liefkoosnaampje om iets gedaan te krijgen) dat is de spanning van ’t spelleke. Wat denk je, gaan we’r ene kopen?” Dan heb ik maar toegegeven, uiteraard onder strikte voorwaarden, da ’t NA corona is. Tegen die tijd bestaat nen Nintendo Switch niet meer, loopt mijnen echtgenoot met ne stok, heeft sterkere brilglazen nodig en is nog juist bekwaam om in zijne zetel te zitten met een Duveltje, want naar TV kijken zal er niet meer bij zijn…
Jeannine