Coronaperikelen ten huize van… en mijn Schlumbergera Tendenza

Ik heb heden morgen 7 uur nog just geen moord gepleegd. Gewoonlijk slaapt hij tot een uur of 8, zoda‘k al een paar uren in alle rust voor mij alleen heb. Vandaag dus niet. Direct begint hij aan zijn gazet en wat leest hij als eerste, juist niet gillend, dat de Regering een TASK FORCE gaat oprichten om een strategie te bepalen om met de antivaxers de strijd aan te gaan, dit met nen hele hoop gevloek achter. Wat denken die allemaal nu weer, dan moeten we nog gaan vechten om al dan niet dat vaccin in je lijf te laten ploffen. Da’s zoals bij The A-Team, maar dan met Wouter Beke in den hoofdrol. Hij zegt razend: “Als die vaccins dan eindelijk gaan aankomen in België, dan is ’t maar te hopen dat ze er de juiste etiketten opplakken of die blijven weer maanden in de één of andere hangar liggen rotten!” Hoe meer hij leest, hoe erger het wordt.

“HIER”, roept hij. “Den Basket mag, maar die sukkeltjes van de zesdaagse van Gent mogen dan weer niet. Die sporen hier toch echt niet hé, dat is zoals onzen hond, mag ook niet naar het hondensalon. Ik zeg: “Ja dat weet ik, den hond niet, ikke niet en gij ook niet.”
Ondertussen was ik maar begonnen mijn mini krielen te schillen voor vanavond, om mijn aandacht af te leiden van al dat geroep, getier en gepreutel. Tot hij ineens mijn krielen in ’t oog krijgt en nog harder roept: “Waarom ben jij die krielen aan ’t schillen?? Die prutsen eten ze normaal met de schil aan, omdat ze te klein zijn.” Ik begin nu een beetje kwaad te worden en roep HARD terug: “IK EET GEEN SCHILLEN, NIET RAUW, NIET GEKOOKT EN NIET OP DEN BBQ. Zwijgt en lees je gazet, da’s al erg genoeg.”
Efkes valt er een doodse stilte, want lezen en nadenken gaan bij hem niet samen, tot aan den Burgemeester van Willebroek. “Awel, dat is nu ne supervent sé, die heeft tenminste kloten aan zijn lijf”, roept hij. “Als ze niet willen luisteren, sluiten die winkels verdomme en allemaal, die heeft dat heel goed gedaan. Dat is ’t zelfde als met de voetbal!” Ik zeg hem heel onderdanig, zoals dat in mijnen aard ligt: “Ik zie het verband niet met Willebroek en de voetbal.” En hij: “Ik ook niet, maar dat doet er niet toe. Ik zou den baas eens moeten zijn sé van den Belgische voetbalbond of nog beter, Minister van Sport, dan zou je is wat zien. Ik ontsla iedere voetbalploeg met hunne show en ik pak er allemaal nieuw.” Ik zeg: “Ja, dat zou eventueel kunnen. Het enige dat je daarvoor nodig hebt is geld en dat is er niet en moest het er zijn, dan was het voor de put van de Regering te vullen. Ik zeg: “Awel, dan wille kik Burgemeester worden, door én vóór het Volk gekozen, want dat is gratis.” En hij: “Gij Burgemeester, om iedereen te koeioneren zeker met al uwe commentaar. Heel den dag in ’t dorp rondlopen zodat de mensen niet meer buiten durven komen, bang dat ze gepakt worden.”

Dat vond ik er dus ver over en ik zeg hem: “Oh, ik zou genen goeien Burgemeester zijn hé? Awel, dan kun d’al beginnen met je boterhammen zelf te smeren, want mijn ambt van Burgemeester zou dat ook niet toelaten dus ikke nu ook niet meer. Ieder voor zich en God voor ons allen.” Hij: “Oh, nu begin je over religieuze toestanden en God.” En ik zeg: “Zot, leest voort.” Want met discuteren over godsdienst, breekt den oorlog helemaal uit.
En ineens, heel hard: “HIER MOET JE NU HOREN! Die zatlap die die vent heeft neergeschoten in dat café, daar vraagt die advocaat de vrijspraak voor, ECHT SCHANDALIG!! Als ik schoenen steel van €15,- in den Aldi, dan vlieg ik voor meer dan een maand de doos in en die zou naar huis mogen hoe kan dat?” Ik zeg: “Zoeteke, je bent vergeten zeker dat we in ’t begin van maart voor jou nieuw schoenen hebben gekocht en van dan af zitten wij al 8 maanden de doos in, dus waar ligt nu het verschil?”
Dan kwam eindelijk het laatste blad van de gazet, onzen horoscoop. Heel hard leest hij de mijne voor: Verstop je gevoelens niet, maar geef er uitdrukking aan met een glimlach of met bloemen. “Wat vind je daarvan sjoeke, zeg ineens nog is dat je mij héél graag ziet.” ‘k Zeg: “Natuurlijk schat, ik zal mijn gevoelens eens tonen sé.” En ik heb met ’t volste plezier mijne Schlumbergera Tendenza van de vensterbank gepakt en naar zijn kop gegooid en dit met ……. een GLIMLACH.
En toen werd het muisstil.

Jeannine

16