Covid-19, het Paard van Troje in onze moderne tijd

Anders dan dat kan ik het niet noemen.
Want hoe anders zou jij het noemen? De eerste maanden keken we er rustig tegenaan. Het was zo ver weg. We lachten er zelfs mee. Jaja, wellicht jij evengoed! Er was een griepje in aantocht. Goh ja zeg, jong en gezond, daar kunnen we wel tegen. Waait wel weer over, net als zoveel tegenwoordig.

Deze column valt me dan ook zwaar om schrijven. Het liefst had ik 2020 even overgeslagen, om verder te beginnen schrijven in het nu en jullie te betrekken in de dieren hun dagelijkse bedrijvigheid. Dat was namelijk ook het uiteindelijke doel van deze column. Zonder voorgeschiedenis zou je echter niet volledig kunnen volgen in het lief en leed van Koch’s Corner en haar bewoners. Maar 2020… jeetje! Ik ga er lekker snel doorheen en benoem het wel even kort, omdat mijn hart bij al mijn medeburgers leeft. Want volgens Laureen, de redactrice van Noordernieuws, die als eerste een mooi artikel schreef over onze struisvogeltjes – na er zelf uiteraard mee geknuffeld te hebben  – moet ik schrijven vanuit mijn hart. Een boodschap welke ik telkens probeer te herhalen wanneer mijn vingers even aarzelen alvorens ze de toetsen van mijn klavier weer raken en me ondertussen doet groeien in mijn eigenwaarde.
Waarvoor mijn warme dank, lieve Laureen!

Dus, de plannen liepen gewoon verder. Bezoeken zouden spoedig weer kunnen doorgaan. Maart 2020 had ik gepland om de poorten weer te openen. De maand waarin de lente haar eerste zonnestralen laat zien en aldus ideaal is voor een bezoek buiten aan de struisvogels. Ze hadden het gemist, dat kan ik je wel meegeven! Al die aandacht, verschillende energieën rond hen heen en vooral: continuïteit in de diversiteit van hun bezoek. Struisvogels zijn namelijk zeer gevoelig voor verandering. Er zijn gevallen bekend van struisvogels die stierven uit pure stress na verandering in routine of verplaatsing naar een andere omgeving. Dus terwijl de weken verder liepen, gingen we gewoon verder met onze taken. Het ene dier na het andere, dat op één of andere manier altijd wel medische zorg nodig had, kwam ook bij ons terecht en dat daarbovenop een ton extra liefde meepikte. Prima vond ik dat! Want zo ontstond het idee voor een mini-kinderboerderij, met een vleugje van een sanctuary. Ondertussen deelde ik alle vooruitgang op Social Media, waardoor mensen op afstand de gang van zaken toch nog een beetje konden meebeleven en zich voorbereiden op bezoek, wat spoedig weer zou kunnen. Perfect toch?

Dus mondjesmaat kwamen de eerste bezoeken weer op gang. Feestjes werden geboekt en allerhande andere activiteiten begonnen mooi vorm te krijgen. Overweldigend was het soms ook wel eens om de enthousiaste reacties van mensen te horen. Hun boodschap over hoe graag ze hiernaartoe kwamen om ofwel tijd met de dieren door te brengen of simpelweg activiteiten met mij te kunnen doen. Dat laatste besloeg dan vooral de vele, heel jonge zieltjes hier uit de buurt, die razendsnel mijn hart wisten te stelen!

Toen kwam het Paard van Troje: LOCKDOWN!! Covid-19 was binnen onze muren! En mijn poort stond wagenwijd open… Zonder de ernst te begrijpen heb ik het met open armen de lockdown ontvangen. Ik had namelijk nog wat achterstallig werk, dat ik door al het enthousiasme wat had laten liggen. Lockdown, het Paard van Troje zou me de gelegenheid geven om alles op orde te stellen. Want het was toch maar voor even? Het afbellen van boekingen was uiteraard niet leuk, maar het was toch maar voor even. We schoven het wel op. Dat het even zonder inkomsten moest was ook geen drama, ik had nog wat gespaard…
De kinderen moesten ‘even’ niet naar school. Dus ook dat strikte schema viel even weg. Het zou een ademruimte betekenen voor ons allen! Hoe vaak heb ik dat niet met mensen besproken. Velen hadden deze ‘break’ nodig. Dus we gingen er allen met een lichte vleug van dankbaarheid in mee, mits enkele uitzonderingen uiteraard.

Hoe het verloop van 2020 en alle maatregelen verliepen hoef ik jullie niet uit te leggen. Ieder heeft dat ervaren en elk op de eigen manier. Hier bij Koch’s Corner echter, vervreemdden de struisvogels elke dag een beetje meer van mensen die ze niet kenden en werden nerveuzer gedurende de tijd verstreek. Maar ook onderling vervreemdden ze van elkaar. Ikzelf spendeerde wel meer tijd met hen, maar vervangen wat eerst was, kon ik niet volledig.
Onderling werden de strijd en jaloezie voelbaar. Elke dag een beetje meer. Als twee kersverse pubers was er het ene vrouwtje dat het andere domineerde. Er was minder aandacht (bezoek) dat niet alleen onder hen drie verdeeld moest worden, maar ook gedeeld met extra zorgdiertjes. Ik deed mijn best… Meerdere keren per dag zat ik bij hen op het dekentje. Met vechtende pubers om me heen. De één viel aan, de ander ging op de vlucht.
Na enkele blauwe ogen, armen, benen en rug later besloten we dat het niet verder kon. We moesten de zwakste kunnen scheiden van de dominantste. En dat deden we door extra ruimte te voorzien met een poort tussenin. Tijd tussendoor om samen te zijn, maar ruimte om zich af te zonderen wanneer nodig. Het zou goedkomen.
Maar het kwam niet goed. Het bleef een strijd. De dominantste won. Koudbloedig heeft ze de ander geëlimineerd… Het prachtige wezen dat ik van de dood had gered, is uiteindelijk in mijn armen gestorven.

En dat somt 2020 wel voor me op: Het zou goed komen… Maar het kwam niet goed. Het enige verschil is dat mijn passie niet in mijn armen stierf… Het verwoestende effect van het Paard van Troje had inderdaad zijn slag geslagen. Er zijn meerdere verliezen geleden. Het verdriet en de wanhoop zijn net zo goed aanwezig geweest en hebben velen met en naast me gedeeld. Ik heb de zorgen gedragen van de kinderen welke hun hartje hier kwamen ophalen en de gevolgen voor Troje niet konden bevatten. En mijn hart werd gedragen door velen van jullie. Waarvoor dank! En net dat, die wederzijdse liefde, doet Troje weer herrijzen! Dat is de toekomst en hield me overeind. We bouwen Troje weer op! Voor ons!
Voor jullie!

Dus lieve lezers, ik ben even door 2020 heengevlogen in deze column. Vergeef me dat de volledige zwaarwichtigheid van het afgelopen jaar me zwaar valt om met jullie te delen. Ik kies ervoor het rouwen te laten en de heropbouw te starten. Vanaf mijn volgende column neem ik je dan ook graag mee in de dagelijkse fratsen, gekkigheidjes en algemene gang van zaken hier in ons kleine dierenrijk. Met de kleine hartjes die zich klaar maken voor hun nieuwe wereld, hier bij Koch’s Corner.

Liefs,
Wendy, de Struisvogelfluisteraar

73