Noordernieuws.be Nieuwsmagazine van de Noorderkempen
Je hebt handige Harry’s, maar soms ook een handige Willy. Willy Zagers (72) combineert handigheid met oeverloos geduld. Zijn Tiffany’s, een verfijnde vorm van glas in lood, zijn zorgvuldig samengesteld uit soms piepkleine stukjes glas.
“Mijn broer was daarmee bezig en gaf er ook les in,” vertelt Willy, “ik vond dat toch wel erg mooi en ben zelf drie jaar een cursus hier in gaan volgen, in Schoten. Daar had je alle benodigde materialen bij de hand. Je moet je dan wel verzekeren, omdat je met glas werkt. Glas is tenslotte scherp en kan versplinteren.”
Voor hun werkstukken, konden de cursisten een voorbeeld kiezen uit de aanwezige boeken. “Je krijgt twee vellen papier, een dun en een dik vel. Het dikke vel gebruik je als mal, het dunne vel is je werkblad. Dat leg je op een ondergrond van PU schuim en prik je naalden in om het vast te leggen. Daar leg je dan de stukken glas op en kun je de vorm van je ontwerp maken, zonder dat het verschuift.
“Dat papier is daarna niet meer te gebruiken, daarom maak ik nu ontwerpen van plastic. Dat plastic koop ik op rol, maar het is eigenlijk hetzelfde materiaal als wat je bijvoorbeeld in deksels van vlaaidozen ziet. Als je de vorm compleet hebt, breng je zelfklevend koperfolie aan. Daarna worden de vormen aan elkaar gesoldeerd en afgewerkt met patine. Soldeer oxideert namelijk en met patine niet. Die zorgt voor die mooie, egale, zwarte kleur. Het is een precisiewerk, want als de stukjes glas niet perfect passen, valt het soldeer er tussendoor.”
Veel inspiratie haalt Willy uit boeken, maar hij verzint zelf ook dingen. “Ik had ooit een mooi boek over technieken en werken met glas (Tiffany, glas in lood, zandstralen), dat heb ik uitgeleend en nooit meer teruggekregen. Het mooiste dat ik ooit gemaakt heb, was een Harley Davidson Indian Chief uit 1947 en een schommelpaard. Helaas heb ik die niet meer: je kunt nu eenmaal niet alles bewaren.”
“Ik kom wel eens Tiffany’s tegen die ik heb gemaakt.
Zo zag ik een keer een kruis op een graf en in Het Witte Uiltje op Horendonk, hangt een uiltje van me. Ik zie soms ook mogelijkheden met andere materialen, zoals dit spiegeltje. Daar heb ik een gat in geboord en een uurwerk aan bevestigd.”
Willy’s vaardigheden gaan verder dan Tiffany’s en sluiten ook naadloos aan bij zijn andere grote hobby: voetboogschieten. “Ik ben al 35 jaar lid van het Sint-Andriesgilde hier op Wildert. In het begin waren er meer schutters dan voetbogen en moest je elkaars boog gebruiken. Dan stond je een groot deel van de tijd zonder en ik dacht: laat ik er zelf eentje proberen te maken. Ik zie wel of het lukt.”
Willy nam een voetboog mee naar huis en heeft op een dik stuk karton de contouren getekend. “Ik werkte toen als ondernemer en kwam op veel plekken waar ijzerafval was. Ik zocht daar dan naar vlakke platen van 2 millimeter dik. De zijkanten van voetbogen zij namelijk van metaal gemaakt. Geen RVS, want dat is moeilijk om mee te werken, omdat het harder is en je er moeilijk in kunt boren.”
Willy heeft op die manier drie voetbogen gemaakt. “Ik begon aan het eind van het schietseizoen met het maken van zo’n boog. Op 1 mei begint het seizoen weer en dan had ik er precies eentje af. Het beste om mee te werken is essenhout. Dat hout heeft een lange draad. Stelen van een schop of hark zijn ook vaak van essenhout gemaakt.”
Geinspireerd door de combinatie van Tiffany’s maken en voetboogschieten, maakte Willy een keer een prijs voor het koppelschieten. “Doorgaans kun je dan een beker winnen, maar ik besloot dat jaar een voetboog van Tiffany te maken. Laat ik nu precies dat jaar winnen en mijn eigen Tiffany winnen!”
“Ik vind het voetboogschieten echt leuk, omdat het zo moeilijk is. Ook na 35 jaar blijft het een uitdaging en je kunt er wel eens wat meemaken. Zoals die keer dat iemand van het voetbooggilde bij een schietspel te ver buiten het veilige deel stond. Of misschien was hij te snel om de afgeschoten pijlen te pakken. De volgende pijl ging recht door zijn broek heen en miste zijn kruis nog maar net!”
LW
15
