Dat sommige vrouwen charme hebben, is zonder twijfel een feit. De ene wat meer dan de andere, maar ergens is ‘t er wel en bij sommigen, spijtig genoeg, totaal niet. Het gaat hier over diegenen die wat meer charme én uitstraling hebben en zo zeker van zichzelf zijn dat ze denken heel de wereld aan te kunnen. Je weet wel, je zit ergens met je echtgenoot in een kroeg, de deur gaat open, ze komt binnen en alle mannen (maar niet de mijne) die voordien afgezakt tegen de bar hingen, zetten zich plots met opgeheven hoofd recht. Schouders achteruit en met ogen die beginnen te glinsteren gefocust op het charmante, lachende wezen dat binnenkomt. Dat is de reactie van mannen. Wat de aanwezige vrouwen betreft die, met of zonder hun wederhelft, al in de kroeg zaten is bij sommige van hen de reactie totaal verdeeld. Van de doe alsof on-interesse, naar spanning tot het extreme: ik wil hier weg. Bij een vooruitziende vrouw, met of zonder charme, ontstaan er tintelingen op armen en rug als deze femme fatale binnenkomt. Glimlachen, een beetje gemaakt verlegen, onnozel reageren en blozen is de grootste troef van dat charmante wezen. Binnen de kortste keren wordt er voor haar plaats gemaakt aan de bar, krijgt ze van de één of andere sukkel een drankje aangeboden dat, zoals het moet, verschillende keren op een charmante, berekende en aarzelende manier wordt geweigerd. Maar dan uiteindelijk wordt het toch aanvaard en komt er een vlotte babbel op gang.
The spider has a victim in her web
De avond, met uiteraard gratis drank, verloopt vlot en resulteert in een uiteraard gratis diner by candlelight in het **** sterren restaurant even verderop. Zo gaat dit ettelijke weken zijn gangetje, tot de sukkelaar zich uiteindelijk realiseert dat zijn maandinkomen rapper is verdwenen dan boter in een hete pan en tot slot met tranen in de ogen afstand moet nemen van dit wonderlijke wezen. Hop … en ze gaat naar het volgende slachtoffer. Natuurlijk moet de actieradius van dat wonderlijk mens na ettelijke tijd wel uitgebreid worden, wegens te bekend.
De vraag die zich stelt is, hoe zulk ‘charmant’ berekenend wezen tot ontwikkeling is gekomen. De charme, de glimlach en het gemaakte hulpeloze gedrag, wat doet lijken alsof ze bereid is de controle uit handen te geven. Maar in werkelijkheid heeft ze de controle over diegene die ze op dat moment gebruikt. Het is een masker van hulpeloosheid, waarmee ze kan manipuleren om haar verder te helpen of voor haar te zorgen, terwijl ze in feite alle middelen heeft om dit zelf te doen.
Je zou het waarlijk KUNST noemen, een waar huzarenstuk, een bijzondere prestatie.
Wat mijzelf betreft, ik ben nu oud en wit van haar (dus, voor alle duidelijkheid, niet grijs) in tegenstelling tot toen ik jong en donkerbruin van haar was, toen mijn moeder tegen me zei: “Kind, kleur je haar blond, want de mensen denken altijd dat je kwaad bent”. Niet dat de verandering van haarkleur enig verschil heeft gemaakt, want zelfs een beleefd ‘dank je wel’ met identiek dezelfde, charmante stralende glimlach als de femme fatale, werd, en wordt nog steeds, aangezien als een uitnodiging tot gevecht.
Dus, hoe spelen die charmante, berekende wezens dit telkens weer klaar? Word je zo geboren of word je zo gemaakt?