Noordernieuws.be Nieuwsmagazine van de Noorderkempen
Carnaval in Essen bestaat sinds 1964. Bert Peeters en Henri Naulaerts stonden aan de grondbeginselen van carnaval en carnavalsvereniging Torrep. In die tijd waren er nog geen carnavalswijken, die moeten tussen 1964 en 1970 zijn ontstaan. Pascale Deprins is carnavalist in hart en nieren en al vanaf haar zevende lid van carnavalsvereniging Torrep.
Het was allemaal veel ruimer
“Mijn ouders woonden in de Molenstraat”, vertelt Pascale Deprins. “In de wijk Molenheike dus en ik was tot mijn zesde lid van carnavalsvereniging Molenheike. Toen ik zeven was werden we lid van Torrep. Er waren veel buitengebeurens en het was allemaal veel ruimer. Carnaval leefde enorm en iedereen deed mee. Voor een buitengebeuren kreeg je een thema, ik vond het thema Rubens geweldig. Aan zo’n buitengebeuren hingen ook allemaal opdrachten, hoe je die invulde was aan jou. Zo moeten we een keer een koe ‘slachten’. We maakten er eentje van papier maché en bij het openen haalden we er allemaal kant en klare worsten uit. Bij het thema ‘Shogun’ moesten we iemand onthoofden. We maakten een lijf en hoofd van papier maché en bevestigden die aan iemand, die dan zo werd onthoofd.”
Carnavalswagens nog niet zo spectaculair
“Bij zo’n buitengebeuren kwamen alle andere wijken bij je kijken en er was altijd eten en drinken. De opdrachten werden heel serieus genomen en er werd veel tijd in gestoken. De carnavalswagens waren toen nog niet spectaculair en er werd niet zoveel energie aan gespendeerd als in het buitengebeuren. Want daar kreeg je veel punten voor en heel de wijk werkte mee. Er waren acts en toneelstukken, je moest acteren en zingen en er werden hele scenario’s gemaakt.”
Carnaval is een katholiek feest
“Het is een katholiek feest en op de zaterdagavond was er een carnavalsmis, die ook opgedragen werd aan de overleden carnavalsleden. Daar waren alle verenigingen bij, de nar, de Prins, Dofkapel en de Raad van Elf. Na de mis gingen we in stoet naar de receptie op het gemeentehuis voor de opening van het carnaval. Die mis wordt sinds een aantal jaren niet meer gehouden, omdat er geen pastoors meer zijn. Sindsdien houdt Leo Van Gink (LINK) een kleine herdenkingsplechtigheid aan het standbeeld en zegent hij het carnaval. Een soort inwijding en ook daar wordt respect betuigd aan de overleden carnavalsleden.”
Bouwschuur bij Bert Peeters
“Het carnaval van nu is een hemelsbreed verschil met vroeger. Vroeger werden kosten noch moeite gespaard en iedereen deed mee. Torrep had een bouwschuur bij Bert Peeters, bij de kerk waar nu de appartementenblokken staan, achter het immokantoor. Op het plein waar nu de auto’s staan, deden we onze activiteiten van het buitengebeuren. De vereniging had meteen veel leden en we waren jarenlang de grootste. Tegenwoordig hebben we er nog maar veertig, maar die terugloop is bij alle verenigingen te merken.”
Droogloods van meubelfabriek Theuns
“Op een gegeven moment had Bert Peeters de ruimte waar onze bouwschuur stond nodig voor zijn bedrijf. We zijn toen naar de voerman gegaan, Jean Mees, die woonde waar nu het café is. Achter zijn huis stonden loodsen voor zijn vrachtwagens, eentje stond leeg en die mochten we gebruiken. Maar zijn vervoersbedrijf groeide en werd een transportbedrijf en hij had die ruimte nodig. Dus verhuisden we, naar meubelfabriek Theuns. Die zat toen op de hoek van de Dreef tegenover waar nu de Aldi is tot tennisvereniging Rozenhof. Ter hoogte van Rozenhof stonden droogloodsen en een daarvan mochten we gebruiken om de onderdelen van de wagen te maken. Maar dat was maar twee of drie jaar. Aan de overkant, waar nu de Aldi zit, stond een boerderij en op dat erf werd de wagen opgesteld.”
Buitengebeuren geheel verdwenen
“Maar, het wordt eentonig, daar moesten we vanwege uitbreiding ook weg. We verhuisden naar waar ‘De 4 Weverkens’ zaten. Daar was de boerderij van de familie Konings en mochten we een schuur gebruiken. We hadden barre winters en de ruimte was niet warm te stoken. Het papier voor de papier maché bevroor, net als de verf, en toch had iedereen de moed in die barre kou te werken.
Gaston Quick maakte prachtige wagens en heel mooie figuren en poppen. Zo hadden we de muppetwagen en die poppen waren een perfecte replica van de originele. Gaston was er vanaf het begin bij en heeft er heel vaak voor gezorgd dat we eerste werden. Onze vaste schilder was Jos Loopmans.
Flor Deprins en Gaston Quick
“Mijn pappa, Thor Deprins, en Gaston Quick waren er alle dagen en coördineerden de bouw van de wagen met heel veel succes. Ze hadden er heel goed zicht op en wisten precies wat iedereen moest doen. Tijdens zo’n barre winter kregen we de koppen, de verf en de lijm niet droog. Louis en Viv Schrooyen stelden de ruimte naast hun huis ter beschikking, waar het Gruun Stalleke is, en daar konden we de koppen laten drogen. We hebben daar heel lang gebruik van mogen maken. Dus het ruwe werk werd achter De 4 Weverkens gedaan, het fijne werk en naaiwerk bij Louis en Viv. Toen was het buitengebeuren al heel erg afgezwakt, omdat er meer werk en energie in de wagens werd gestoken. Uiteindelijk is het buitengebeuren geheel verdwenen.”
In Essen is niets te vinden
“25 jaar geleden verhuisden we naar de familie Koremans, die had een kiekenschuur en het achterste deel daarvan mochten we gebruiken. Peter Koremans heeft later een nieuwe loods gebouwd, die we in de winter mochten gebruiken. Die was verwarmd en boven kon het naaiteam werken. Maar hij had de ruimte vanaf dit jaar zelf nodig en dus moesten we daar weg. We hebben een stukje grond in Nederland gehuurd, omdat er in Essen spijtig genoeg niets te vinden is. Maar door de corona ligt nu alles stil”
Vrijwilligers zijn een uitstervend ras
“Op dit moment ben ik tijdelijk voorzitter. We hebben geen raadslid, geen jurylid en nu ook geen locatie in Essen. Ik ben al 44 jaar lid van Torrep en mijn dochter Silke zo’n beetje vanaf haar geboorte. Door het wegvallen van de locatie zijn we ook een aantal leden kwijtgeraakt. Daarnaast is het ook heel moeilijk om vrijwilligers te vinden, dat is trouwens in alle sectoren een uitstervend ras. Vroeger was het normaal dat je als vereniging veel vrijwilligers had, nu zijn dat alleen nog de carnavalisten in hart en nieren. De verenigingen gaan ten onder aan het verlies van leden en de enorme inzet om geld bij elkaar te brengen. Ik ben bang dat dit uiteindelijk ten koste zal gaan van het ooit zo bruisende carnavalsleven. Vanaf mijn zevende tot nu heb ik het steeds meer af zien nemen en dat is vreselijk jammer!
NN
96
