Dierenleed

Naar aanleiding van die dader of daders die het nodig vindt of vinden links en rechts wat vossenklemmen rond te strooien, moet er mij in het ‘algemene’ dierenleed toch wel fundamenteels iets van het hart.

Als er nu iets is waar ik, op zijn minst, de verschrikkelijke nijdige en kwade tering van krijg en er misselijk van wordt, zijn al die meldingen op FB. Van al die dieren, katten, honden, schapen, paarden, eenden, ganzen of eender welk dier, dat door mensen en kinderen met een enorm gebrek aan normbesef, respect en/of een gekronkelde misvormde geest hun beesten verliezen, dumpen, folteren, ‘vergeten’ mee te nemen als ze verhuizen en/of achter hun wagen hangen.

Het is een trieste samenleving aan ’t worden. Zonder normbesef, zonder consideratie voor anderen en zeker en vast zonder enige consideratie voor dieren.

Blijkbaar is het de tendens van sommigen een dier te kopen en dan te verwaarlozen of aan zijn lot over te laten. Schapen en koeien in de wei zonder drinken, paarden in een wei zonder gras en met hun poten in plassen water. Honden die hun leven slijten in een kot of aan een ketting of die achtergelaten worden, omdat ze te oud zijn en geld kosten bij de veearts. Geiten die heel hun leven aan een ketting hangen, kittens die verdronken worden of in een papieren zak ergens gedumpt worden, omdat sterilisatie en/of castratie te duur is. Pups die in een kartonnen doos in het bos worden achtergelaten om te sterven. Honden die langs de snelweg worden gedumpt. Kinderen (waar ik een heel andere benaming voor heb maar dan volgt er censuur) die in een kinderboerderij zelfs nog maar de kans krijgen met kippen en eenden te gooien tot ze dood zijn, zonder dat die ouders die een goed pak rammel geven. Maar dat zal waarschijnlijk de opvoeding zijn die ze hebben meegekregen. Van die snotjong die vuurwerk in een pup zijn bek steken en laten ontploffen, misselijk word ik hiervan. Waar ik ook de zever van krijg zijn de te vondeling ‘geplaatste’ dieren, weliswaar goed vastgebonden aan een boom. Opeens is ma of pa dood of zitten ze in een home, opeens zijn ze te ziek, opeens gaan ze scheiden, opeens gaan ze naar een appartement. Iedere uitvlucht is goed om dieren te dumpen op de meest verschrikkelijke manieren. Eén van onze honden heeft jaren geleden een yorkshire gevonden van 13 jaar oud, met een hartprobleem, zonder tanden en die er klaarblijkelijk al enige tijd stinkend in de gietende regen lag. We noemden hem Ratje. Alle moeite ten spijt heeft niemand hem komen ophalen. Naar alle waarschijnlijkheid een hondje van een oude dame die overleden was en waarvan de kinderen (waar ik een heel andere benaming voor heb, maar dan volgt er weer censuur) het niet eens de moeite vonden het beestje verder te verzorgen of minstens er iemand voor te zoeken. Wij hebben het geluk mogen ervaren hem nog 9 maanden bij ons te hebben. Niettegenstaande wij twee reuzen van honden hadden en een jaloerse kat, moesten gaan werken en het dus zeker niet gemakkelijk voor ons was met zulk klein ding. Na 9 maanden is zijn hartfalen, waarvoor hij nochtans medicatie kreeg, hem fataal geworden. Maar hij, net zoals de andere twee en de jaloerse kat, zitten nog altijd in ons hart.

Ik kan niet begrijpen dat je als levend wezen zomaar een ander levend wezen kan dumpen, folteren, nutteloos doden of in the middle of nowhere ergens kan achterlaten om te sterven.

Dat je hond of honden, zoals in ons geval, al eens kunnen gaan lopen neem ik aan. Wij hebben het ook meegemaakt, maar …. we zijn ze wel terug gaan halen bij Canina. In tegenstelling tot veel anderen, die ze daar laten of zelfs niet terughalen bij de hondenkapper of bij het honden/kattenpension na de vakantie. Zoals blijkt uit de gegevens van de verschillende dierenasielen, waaronder Canina, hier in Essen, zijn de vakanties de mooiste tijd van het jaar om je beesten te dumpen. Met de Kerst krijgen de ‘kinderen’ een pup of een kitten of een konijn of een hamster. Na zes maanden, tegen de vakantie zitten die allemaal, als ze al een beetje geluk hebben, in een asiel. Er zijn erbij die minder geluk hebben en die eindigen dan verlaten en vastgebonden in een bos, worden verzopen of staan op FB voor een gouden mandje. Voor die gouden mandjes, heb ik ergens nog een beetje begrip, ze doen tenminste moeite om iemand voor hun dier te vinden. Maar… wat als ze niemand zouden vinden ?

Ik ken er die jaren een hond hadden, oh oh , volgens hen was ‘t zo ne lieve, maar hij werd ziek dus kwamen er kosten en hij moest weg. Hij werd dan opgevangen door een kennis die er voor zorgde. Die sukkel is dan ettelijke maanden later gestorven, zonder zijn of haar baasjes waar ze jaren toch zó lief was geweest. Want zoiets, daar kunnen de baasjes niet tegen, dan hebben ze zo’n verdriet, maar om hem te dumpen bij een ander dan vinden ze dat ze een goede daad hebben gedaan. Het gevolg was en is dat ze nu met iemand anders hond gaan wandelen, waarschijnlijk uit schuldgevoel.

Wat die klojo of klojo’s betreffen die vinden dat zij zomaar links en rechts wat vossenklemmen mogen en kunnen rond strooien, die mogen voor mijn part hetzelfde lot ondergaan. En niet rond hun nek maar enkele verdiepingen lager.

Het is al erg genoeg dat er jagers zijn die, door toedoen van Schauvliege, een vrijgeleide hebben om zelfs in woongebieden te jagen tot in ieders achtertuin. Maar dat de één of andere klojo dan nog begint met vossenklemmen te zetten, dat gaat er ver over. Er zou toch ‘minstens’ een ernstig nazicht moeten gedaan worden naar de dader of daders van deze afschuwelijke feiten.

Schauvliege en haar viltstift, die her en der klakkeloos zowat inkleurt, zoals Italiëlei in Antwerpen. Waar 2 bomen staan is bos, maar wel toelating geeft een 3O ha bos te kappen voor 25O luxe vakantievilla’s en beweert het niet te weten want dat het een Limburgse aangelegenheid is. En het is ook die Schauvliege die jagers de kans geeft in je achtertuin te schieten op alles dat beweegt. Een bruine labrador neer te schieten, omdat hij je hond verwart met een ree. Ge kunt maar tegenslag hebben met uwen hond en uiteraard met de ree.

Dat toch wel een betrekkelijk deel van de bevolking weinig of niet begaan is met dierenleed en op dezelfde degoutante wijze hun kinderen grootbrengt, blijkt uit de talrijke mishandelingen, achterlatingen en dumpingen dóór mensen én kinderen. Ben je niet voor dieren, mij niet gelaten, maar koop ze dan ook niet, geef ze niet cadeau en blijf van andermans dieren af. Het is voor velen bovendien bijzonder frustrerend al die dieren op FB te zien passeren, dood, gedumpt, gefolterd of in een papieren zak. Zelfs waar door diegenen gevraagd wordt naar een gouden mandje, is mijn frustratie groot. Je kan inderdaad van dieren houden en ze ongetwijfeld wel willen, maar je kan ze niet ALLEMAAL binnen pakken.

Daarom is het bijzonder bewonderenswaardig dat een dierenasiel zoals bv. Canina, ons welgekend in Essen, maar waarvan er heel wat meer zijn, zich dit leed als het hunne ervaren en moeite noch geld besparen deze dieren een waardig onderkomen en verzorging te geven. Het is voor velen dan ook een bijzonder kleine moeite om zo nu en dan een kleine donatie te schenken voor het dierenleed, veroorzaakt door ‘sommige’ mensen.

Jeannine

144