Dimitri Mevensen en Emiel fietsen voor mucoviscidose

Steven Pyl, de beste vriend van Dimitri Mevensen (30) heeft mucoviscidose (taaislijmziekte), afgekort muco en begin dit jaar ging het heel slecht met hem.

Wat kan ik doen?

“Toen ik hem in het ziekenhuis zo zag liggen dacht ik: wat kan ik voor hem en alle andere patiënten doen.” vertelt Dimitri. “Ik hou graag sportvakanties en in december vorig jaar overwoog ik al in België te gaan fietsen. Vroeger was ik marathonloper, maar door een blessure mocht ik niet meer lopen. Op advies van de arts ben ik toen gaan fietsen. Om te beginnen vond ik dat maar niks, maar de fietsmicrobe kreeg me toch te pakken en was de overstap heel makkelijk te maken.”

Voorbereiden op de tocht

“In februari, na de opname van mijn vriend, dacht ik: ik ga fietsen koppelen met een sponsortocht. Ik heb me er 6 maanden op voorbereid. Fysiek door veel te trainen, 12.000 kilometer heb ik getraind. Ook overleg met de mucovereniging in verband met reclame maken, materiaal en kleding kopen en testen, contracten leggen, sponsors zoeken. En natuurlijk ook de voorbereiding voor Emiel, mijn trouwe viervoeter, een Akita Inu. Die ging meereizen in een hondenkar, wat hij natuurlijk ook gewoon moest worden, overnachten, … Ik had om te beginnen een speciaal hondententje waar hij in kon kamperen, naast mijn tent, maar dat was geen succes. En wat gingen we onderweg nog aantreffen? Overnachtingen vinden voor mij is o.k., maar zou Emiel ook welkom zijn?”

Twee weken geleden begon de tocht

“Twee weken geleden begon de tocht in Wachtebeke, daar woon ik en het ligt dicht bij de Nederlandse grens. Vandaar ben ik richting kust gegaan, de eerste nacht bracht ik door in De Haan in het Zeepreventorium. Dat is een centrum waar ze kinderen met muco en obesitas behandelen en waar ik nog meer over mucoviscidose heb geleerd. Vandaar ging de route via Dranouter, Rogny, Momignies, Willerzie, Trogny, Bastenaken, Wirtzfeld, Sippenaeken, Neerpelt, Turnhout naar Zegge (NL). Bij Rogny heb ik ‘wild’ gekampeerd naast een maïsveld, want ik had geen tijd meer om een slaapplaats te vinden. Ik hoorde allerlei diertjes rond de tent en Emiel stond over me heen te grommen om me te beschermen.”

Gezelschap van Steven

“Met Steven gaat het nu goed en hij is meerdere malen een dag met de auto en caravan met me meegereden. Dat was heel luxe, want ik kon dan ’s avonds in de camper slapen en bij hem eten. Gemiddeld heb ik 120 kilometer per dag gefietst, maar de zwaarste rit was 173 kilometer. Eén dag heb ik zonder Emiel gefietst, die was het echt beu en moe. Ik heb toen Steven gebeld en gevraagd of hij nog een dag met de caravan kon komen en Emiel een dagje bij zich houden.”

Regen en blessures

“Van de 14 dagen heb ik 12 dagen regen gehad. Een keer kwam Tim, een vriend van Steven, mee om een dag mee te fietsen. Maar toen regende het zo erg dat hij dat niet heeft aangedurfd. Ik kan de wolken nu ‘lezen’ en weet of het gaat daadwerkelijk gaat regenen en of het aan zal houden. Bij het fietsen in de Ardennen heb ik bij het stijgen veel kracht moeten zetten, het was natuurlijk steil, maar de hondenkar met Emiel er in is ook een heel gewicht. Ik heb daarbij een blessure in mijn knie opgelopen. Ook ben ik ziek geweest en heb twee dagen in mijn tentje liggen rillen van de koorts. En iedere keer dacht ik: ik neem wat pijnstillers of antigrippine en dan gaat het over, maar Mucopatiënten worden nooit meer beter…”

Asociale chauffeur

“In Moeskroen kwam ik terecht in een langzaam rijdende file op een traject waar ik gewoon met de fiets mocht komen. Na iedere stop was het moeilijk op gang komen, want heel de bepakking inclusief hondenkar met Emiel waren best zwaar en dan gaat het niet zo snel. Een jonge man reed tegen mijn kar aan. Hij stapte uit, keek of hij schade had en begon me daarna uit te schelden. Ik zei: ‘Er had een kind in dat karretje kunnen zitten!’ Hij schreeuwde: ‘Niks mee te maken!! Dan moet je maar sneller fietsen!’ Het karretje was trouwens goed beschadigd en Emiel was eruit ontsnapt, maar mankeerde gelukkig niks.”

Wat ik haatte werd leuk

“Het zwaarst waren de beklimmingen in de regen als het donker begon te worden. Maar ondanks dat ik dat het meeste haatte, werd dat ook het leukst. Ik vond het cool en een overwinning dat ik het toch volhield! Ik heb een druk sociaal leven en deze trip is pure ontspanning voor me geweest, ondanks de inspanning en de blessures. Ik had ook nooit verwacht dat het zo’n media aandacht zou krijgen. Mensen blijken ook veel socialer dan ik dacht. Ik kreeg steun van veel mensen die ik niet eens ken en daarmee ook de mucovereniging, die daar heel blij mee is.”

Essen

“Onderweg van Turnhout naar Zegge zijn er 3 vrienden met me meegefietst. We kwamen door Essen en zij hebben van daar de trein gepakt. In café Heuvelzicht hebben we nog gezellig een pintje gepakt. Bij thuiskomst zal ik 2.000 kilometer gefietst hebben. Ik mocht €1.600,- aan internetdonaties ontvangen en met de verkoop van muco aapjes heb ik zeker €4.000,- opgehaald. Mijn laatste officiële nacht van deze tocht was in Zegge (NL) in het airbnb van Marleen van Staveren, wat heel erg goed was én waar Emiel meer dan welkom was! Want dat weet je ook nooit van tevoren.”

Nog meer informatie vindt u op:
http://waarligtdegrens.be/
en
facebook

LW

183