Doofpotjes met politiek vlees en rode wijn

Lachjes van mensen die ten onrechte iets bekomen noem ik politieke glimlachjes.
Een ervan was de lach die Verhofstadt aan Dehaene gaf, toen hij hem in het parlement de nota van “Destickere” betreffende een minimaliserende en voor de rest in de doofpot geduwde dioxine crisis onder de neus duwde. Eerstgenoemde verliet daarop zwijgzaam de zaal en de partij van Verhofstadt won hierdoor met een grotere glimlach de verkiezingen van 1999. Een zaak van de volksgezondheid werd politiek uitgevochten om de verkeerde redenen.
Zaken blijven enkel in de doofpot als het voor alle partijen goed uitkomt. Want men kan iets transparants zo troebel maken, dat men als burger zelfs gaat twijfelen over een logisch iets.
Vandaag de dag worden de politieke glimlachjes gelukkig vaker de mond gesnoerd door onze journalistiek. Doofpotaffaires worden ontkurkt, waardoor de bewaarde rotte wijn snel zijn weg vindt naar het riool. Net zoals het, momenteel veel besproken, Bende Van Nijvel dossier. Sinds de media zich ermee bemoeit en men hieromtrent reportages maakt, vindt elke verantwoordelijke plots zijn telefoon. Het wordt tijd dat men het gat van de grootste opentrekt en iedereen die zich daarin verstopt eruit haalt. Zo krijgt de politiek misschien terug een kans. Niettegenstaande dat er enkelen zijn die het wel goed menen met ons land. Chapeau voor hen die niet bezwijken onder de druk van hen die een decreet goedkeurden en dan met hun vingertje nawijzend roepen: ‘Hij heeft dat gedaan!’

Martine de Weerdt

76