Dronken

Met een zwaar hart
dronk ik me soms
de lege ruimte der vergetelheid in,
lallend aan de toog
met kolkende hersenkronkels,
verliefd op alle vrouwen
met grote borsten en stijve tepels
als flonkerende blauwe trompetten
met barre muziek
van een stuk getokkeld lied
en fijnbesnaard verdriet.
Blikken klanken met zwart getinte vleugels
diep in de deining van de eindloosheid.
Hoe kwam ik thuis met die gestolde mond
en hangende lippen.
Gevlucht van de naaktheid, los van alles.
Hangend als een marionet aan de touwen der fantasie
in een scheer van herinneringen.
Vraag me niet wat ik wou in mijn hoge waan
op dit spokenuur als ruiter op de maan.