Een komkommer voor je gedachten!

Op de parking van een winkel liep een dame me telefonerend voor de voet.
Ze brulde aan één stuk door. Het was duidelijk dat de persoon aan de andere kant hier weinig kon tegen inbrengen. Ze had ook twee kleine kindjes bij en de oudste van ongeveer zes jaar probeerde tevergeefs haar aandacht te trekken.
Ik glipte haar voor, nam een karretje en rende als het ware de winkel binnen, weg van deze negatieve vibes.
Natuurlijk kwam ik haar nog een keertje tegen in een andere rij. Ze duwde de jongste hardhandig in het stoeltje terug en trok bruusk aan haar ander dochtertje haar arm, toen die voor de snoepjesbar bleef stilstaan. Toen moest ik even slikken, maar het verleden leerde me dat ik af en toe mijn grote mond moet dichthouden en me niet moet bemoeien met andermans zaken.
Toen ik me iets later naar de kassa begaf, stond ze net af te rekenen. Ze was heel onvriendelijk tegen het nieuwe meisje, dat haar met tranen in haar ogen het wisselgeld teruggaf.
Onderweg naar mijn wagen hoorde ik haar weer brullen. Toen had ik het even gehad.
Ik nam weer eens grote komkommer (daar won ik al meerdere “gevechten” mee), liep naar de dame in kwestie en zei haar: Alsjeblieft, neem deze gratis mee naar huis. Zonder u af in de badkamer, reageer u er aldaar eens goed mee af en geef hem dan door aan de persoon die u deze frustraties bezorgt!’
Met open mond nam ze hem aan. De klaarzittende woorden dat ze hem achteraf ook daar nog eens kon insteken”, omdat het dan stiller zou zijn voor haar medemens heb ik wijselijk doorgeslikt.
Enkele dagen later stond ze voor mijn zaak die ik net aan het schoonmaken was. Ze klopte op de deur en in eerste instantie dacht ik: Oei, die komt die komkommer toch niet terug brengen?
Ze zei: “Ik heb de komkommer ongebruikt in een salade verwerkt, maar ik kom je bedanken omdat je me iets hebt doen realiseren.”
En meer? Meer moest dat niet zijn. Soms mag je al een een grote smoel opzetten. Het doel heiligt de middelen.
Of toch zoiets…

Martine de Weerdt

68