Een teken

Vanmorgen reed ik gedurende twintig kilometer achter een tractor MET aanhangwagen…
Daar word je niet vrolijker van. Zeker niet als die EINDELIJK afslaat waardoor ge even in een euforie gaat, om vervolgens in een depressie af te zakken als er een andere de baan oprijdt. ??? Een estafette?
Voorbijsteken was geen optie, want het andere rijvak zat ook helemaal vast… Waarschijnlijk een landbouwer in de tegenovergestelde richting. Soit, moest ik naar links… hij ook, moest ik naar rechts… hij ook. Als de bestuurder van dat ding vervolgens ook nog eens een groene smiley krijgt, omdat hij de volle 21km/uur rijdt, vraag ik me af wat hier grappig aan is gezien we ons op een baan begeven met een toegelaten snelheid van 70km/uur.
Ik ben dan op mijn blote knieën op het matje van mijn auto gaan zitten (dat valt niet mee in een Fiatje 500 tussen de gas, rem en koppelingpedaaltjes) en heb er een schietgebedje gedaan naar de meest ingebeelde, doch aanbeden vriend ter wereld:
“Laat die tractor alsjeblieft van het rijvak verdwijnen, verleg desnoods heel der weides naar de Ardennen. Als je dan nog wat toverkracht overhebt, stompt dan een dertig procent geduld in mijn hoofd, want wat kan er in godsnaam nog erger zijn dan geen geduld hebben en een tractor of drie tijdens de ochtendspits? Staan die mannen niet meer op voor zonsopgang om te gaan werken zoals in die goede oude tijd? Neen, zelfs dat heeft de technologie naar de kloten gedaan.”
Als er dan een groepje gepensioneerde wielertoeristen de baan oversteken, vraag ik mij toch bang af of dit een waarschuwingsteken van bovenaf is. Met excuses aan al de fietsende mannen met strakke broekjes (Ciske) … Don’t take it personal.

Martine de Weerdt

168