Een zomerse dag in 1999

Beethoven, onze 85 kg zware Spaanse schaapherder, was de enige die we nog hadden. Zoals met al onze vorige honden was het de gewoonte in de loop van de ochtend een grote wandeling te maken. Die bewuste morgen echter kwam de regen er in bakken uit en onweer en rukwind deden de regendruppels hard tegen de ruiten zwiepen.
Beethoven was, op zijn minst gezegd, nu niet bepaald verzot op nattigheid, zodat de wandeling werd uitgesteld tot de regen over was. Met de eerste opklaring vertrokken we en toen we ongeveer een kwartier gewandeld hadden, versnelde Beethoven tot onze grote verwondering. Want hij was eigenlijk een héél luie hond, die meer van slapen hield dan van wandelen, richting een plat geregende berg onkruid vol gras en takken. Hij begon luid te janken en met zijn zware poten het onkruid uiteen te dabben. Plots zagen wij een soort witte, ineen geklitte, kletsnatte vacht verschijnen. We gingen heel voorzichtig wat dichter bij kijken, want je weet nooit wat het is, en met een stokje trokken wij het bedekkende onkruid, blad en gras opzij. Tot onze grote ontsteltenis lag daar, in onze ogen, een kleine, strontnatte, vieze, vuile pup die vastgelegd was met een riempje aan een weidepaal. Vlug maakten wij dat ding los, draaide het in mijn jas en wandelden vliegensvlug huiswaarts. Thuis gekomen zetten wij dat stinkertje, wat uiteindelijk een mini Yorkshire bleek te zijn, op de tafel, droogden het af en wikkelden het in een warme handdoek terwijl ik de veearts belde. Toen we daar arriveerden was dat dingske ondertussen opgedroogd, maar stonk inderdaad zeven keren boven de wind. Het werd volledig onderzocht, tanden gekeurd, oogjes nagezien en gewogen. Het bleek bovendien dat hij een zijtje was, ongeveer 13 jaar oud was, 1,5 kg woog en dus ondervoed was en een hartkwaal had. De dierenarts verwittigde ons dat ze nog hoogstens een maand of drie te leven had en ook niet gechipt was.
Ze was te vinden gelegd en vastgemaakt om te sterven.
Ze moest medicatie nemen voor haar hartje en aangepaste voeding krijgen. Nu zaten wij daar met een Mastin Espagnol van 85 kg en een Yorkshire van 1,5 kg en we moesten alle twee nog gaan werken. Ik verwittigde wel de politie, die het wilden komen ophalen en contacteerden een Yorkshire club, maar geen van ons twee dacht er in de verste verte nog niet aan om het beestje aan éénder wie mee te geven. Indien de eigenaar gevonden zou worden kon hij of zij het bij ons komen afhalen. Wij noemden haar dan maar RATTEKE.
De weken verstreken maar niemand meldde zich, zodat we beslisten haar te houden en haar zelfs aan niemand meer mee te geven.
Ratteke was aangesterkt tot 2,5 kg, naar de hondenkapper geweest, kreeg de nodige medicatie voor haar hartje. Maar aangezien wij alle dagen moesten werken, zat zij tijdens de dag altijd boven in de slaapkamer en Beethoven beneden, zodat hij via zijn hondenflap buiten in de tuin kon. Niettegenstaande Beethoven verschrikkelijk lief was tegenover andere honden, durfden wij toch het risico niet nemen hen tijdens de dag samen te laten. Hij woog per slot van rekening 85 kg met poten zoals een jonge leeuw en Ratteke van 2,5 kg, zodat een ongelukje rap kon gebeurd zijn. Het waren helse dagen. Na ons werk tegen 100 km/uur naar huis, Ratteke uit de slaapkamer halen, de tuin in en ze alle twee goed in ’t oog houden. Maar Beethoven was lief en voorzichtig, alsof hij wist ze niet lang te leven had. Alle dagen waren wij opgelucht en blij haar ’s avonds levend terug te vinden. Maar man, dat ding kon vreten, onvoorstelbaar. Zij was verzot op gekookte mosselen, zij kwam volledig over haar toeren alleen al bij de reuk ervan en kon zonder enige moeite zeker 20 mosselen op waarna ze, in mijn arm rondwandelend met een warm dekje, al snurkend in slaap viel. Wij hebben haar nog 13 maanden kunnen houden, verzorgen, vertroetelen en alle mogelijke liefde geven toen ze van ouderdom in mijn armen gestorven is.
Maar ze zal net zoals de anderen eeuwig in ons hart blijven.

Jeannine

13