Noordernieuws.be Nieuwsmagazine van de Noorderkempen
Het is zo ver!
Maar eerst vertel ik nog een beetje over de voorbije week hier in het prachtige Costa Rica. Zondag stond er een trip op de planning die we al van het begin aan het plannen waren: een dagje naar de watervallen. Het gezin had me dit beloofd en zoals ik ondertussen al gewend ben, heeft het iets langer geduurd dan vier maanden om in actie te schieten :-). Catarata (waterval) Llanos de Cortés bevindt zich in Bagaces nabij Liberia, een stad op zo’n uur van Tamarindo. Mama tica en papa tico, Veronicka, David (een jongen uit Boston die sinds kort bij mijn gastgezin verblijft) en ik trokken er met z’n allen op uit. We hadden een hoop lekkers meegenomen om te eten en te drinken, we hadden muziek en uitstekend gezelschap. Na een gezellige autorit kwamen we aan bij de waterval. Omdat het hier ontzettend warm is (zo’n 35 graden), was er veel volk. We zochten onszelf een plaatsje om onze spullen weg te leggen aan een ander klein ‘badje’ met water dat naar beneden sijpelde. Daarna gingen we zwemmen aan de waterval. Avontuurlijk als we zijn gingen we ook een kijkje nemen achter de waterval. Sommigen waagden zich onder het vallende water, maar dat was me toch iets te stevig. Heerlijk relaxen aan de waterval. Perfecte zondag!
Na de waterval van op de grond geobserveerd te hebben, besloten we om naar boven te gaan. Via een paadje vonden we onze weg naar de top van de waterval. Hier was het veel rustiger en werden we direct verwelkomd door een familie apen. Andere dieren die ik heb gezien waren de kleine visjes in het water en kleine leguanen. We zwommen in de rivier en waagden ons ook tot aan de afgrond. Op een foto met de waterval op de achtergrond lijkt het alsof we ons in een natuurlijke infinity pool baden. Zalig!
Na enkele uren namen we afscheid van weeral een prachtig stukje Costa Rica. Eerlijk als ik ben, vertel ik nu de lelijke afsluiter van de dag. Tijdens de wandeling naar de auto zagen we op de parking een stel mannen die een grote leguaan gevangen hadden. Het antwoord op mijn vraag wat ze ermee gingen doen was ‘lo van a matar’. Wat zoveel wilt zeggen als dat ze hem gingen dood doen. In de koffer van de auto, sloegen ze het arme beestje de kop in. Met een grote lach op hun gezicht en blij met hun vangst. Nicaraguanen eten namelijk graag het vlees van leguanen. Ze zeggen dat het lijkt op het vlees van kip. Opgelet dus als je naar Nicaragua trekt! Het kan gebeuren dat je kip vraagt, maar dat ze je eigenlijk leguaan geven. Blijkbaar lijkt dit heel erg op elkaar… In ieder geval draaide mijn maag om door dit gebeuren. De Nicaraguanen zijn al niet erg populair in Costa Rica en door dit soort zaken betert het er niet op. Nu heb ik het van me afgeschreven en ga ik er niet te veel meer over nadenken!
Maandag begon een nieuwe werkweek, maar eentje die er een beetje anders uitzag dan normaal. Het was dinsdag 17 januari: mijn verjaardag en ik had een dagje vrij om dat te vieren. Momenteel ben ik dus 21 jaartjes jong :-)! Ik had niets spectaculair gepland, omdat ik er eigenlijk niet al te veel belang aan hecht. De zoon van het gezin nam me als verrassing mee naar de top van een berg. Ik kon over heel Tamarindo en andere dorpen kijken. Ik had ook geluk met de zonsondergang. Super! Het plan was verder om met enkele vrienden thuis samen te komen en rustig samen te zijn, aangezien ik de volgende dag vroeg op moest staan voor de laatste netmeeting met mijn mentor. Ik ging eventjes met Kenia naar de winkel om chips te gaan kopen voor bij het avondeten (ja, rijst met chips is hier héél normaal haha). Toen ik terugkwam hingen er slingers, ballonnen, was er een taart én waren enkele vrienden al aanwezig. Een klein verrassingsfeestje dus! Het was al lang geleden dat ik nog eens kaarsjes mocht uitblazen. Om dan nog maar te zwijgen over wat voor een kaarsjes… Als kers op de taart (haha) werd ik met mijn gezicht in de taart geduwd. Later op de avond arriveerden nog enkele vrienden, wat de avond veel beter maakte dan ik gepland had. Iedereen bleef eten en daarna aten we uiteraard allemaal een stukje taart, werd er gezongen en nog net niet op de tafel gedanst ;-). Ook al mijn lieve familie, vrienden en kennissen super hard bedankt voor alle lieve wensen, foto’s en filmpjes via de sociale media! Daar heb ik ook van genoten!
Na mijn prachtige verjaardag was het terug ‘werkendag’. De ochtend was een beetje hectisch, omdat ik slecht gepland had en op twee plaatsen tegelijk moest zijn. Maar uiteindelijk viel alles in zijn plooi en was ik op tijd op CEPIA voor het zomerkamp! Het zomerkamp duurt twee weken, telkens van dinsdag tot vrijdag. Het is wel redelijk vermoeiend, dus het is een goede zaak dat het enkel in de voormiddag is! Woensdag deed ik de knutselklas met drie verschillende leeftijdsgroepen: 5 en 6, 7 en 8 en als afsluiter 10 en 11. De groepen waren vrij groot, maar gelukkig waren we telkens met drie vrijwilligers. Met de kindjes van 5 en 6 maakten we bijvoorbeeld bootjes van papier. Ik had een beetje schrik dat het bij iemand niet zou lukken, maar iedereen had een mooi resultaat. Dit bootje mochten ze dan versieren! De groep van de 7- en 8-jarigen was heel groot, waardoor we ze hebben laten doen wat ze graag deden: schilderen en kleuren. Heel simpel, maar ze waren er zoet mee. En het moet niet altijd moeilijk zijn. Donderdag had ik dezelfde leeftijdsgroepen, maar dan om spelletjes mee te spelen. We deden activiteiten met frisbees, ballonnen, kleine wedstrijdjes en als top activiteit speelden we met waterballonnen. Ik ben ferm verbrand van op het veld in de vlakke zon te staan… Nog een laatste kleurtje opdoen denk ik dan maar…
En op deze mooie vrijdag heb ik een hele dag voor school gewerkt. Ik sta al heel de week om half 6 ‘s ochtends op om te werken voor school. ‘s Avonds na stage ben ik zo moe dat ik niets meer kan/wil doen voor school. Ik werk beter in de ochtend! Vandaag is dan eindelijk mijn voorbereiding voor de eindevaluatie af en kan ik morgen al mijn laatste verslagen doorsturen naar mijn mentor. Dat betekent bijna het einde van mijn stage…
En dan nu komen we aan het beste deel van deze blog. Zaterdagochtend trok ik met de bus naar het vliegveld van San José. Na een busrit van ongeveer vier uur, kwam ik aan op de luchthaven. Opeens besloop een gek gevoel me, omdat ik besefte dat ik binnen ettelijke dagen ook weer terug daar zou staan om dit prachtige land achter te laten. Maar dat vervaagde al snel, want ik was op de luchthaven voor iets veel leukers! Ik was veel te vroeg, dus moest nog eens zo’n vier uur wachten. Dit was het uiteraard allemaal waard. Het moment dat mama en Greg door de deur kwamen gewandeld is onbeschrijflijk. Uiteraard vloeiden er enkele tranen. En het voelde ook gek hoe normaal het na al die tijd apart voelde. Alsof het nooit anders was geweest, haha. We hebben altijd veel contact gehouden, maar nu kunnen ze alles wat ik hen heb verteld met hun eigen ogen zien en meemaken. De eerste indruk voor hen: héél goei weer, mooi landschap en lekker eten. Meer moet dat op een vakantie niet zijn ;-). De dag na aankomst reden we naar mijn dorp, want zij verblijven ook bij mijn gastgezin de komende dagen. Het was leuk om iedereen nu samen te zien! In de namiddag gingen we met z’n allen iets drinken. Een geslaagde eerste ontmoeting!
Vandaag, maandag, had ik mijn eindevaluatie op mijn stageplaats. Na een bespreking kwamen we tot een (voorlopig) eindpunt. Ik zeg wel voorlopig, omdat er nog een belangrijk en bepalend gesprek zal komen met mijn mentor van België. Voor de stageplaats zelf ben ik alvast met glans geslaagd, wat goede vooruitzichten zijn voor de beoordeling in België. De laatste week is dus goed ingegaan!
Liefs, Kelly
16
