Elke dacht gelukkig te zijn, maar belandde in een hel

Elke Van Doren (31) vertrok in 2016 naar Zuid-Korea, omdat het daar veilig was voor vrouwen om alleen te reizen. Echter, tot haar grote ongeluk liep ze iemand tegen het lijf, die haar leven in een hel veranderde. Lees mee met haar verhaal.

Huiselijk geweld en kindermishandeling

“Er hangen daar overal camera’s op straat voor de veiligheid”, vertelt Elke. “Maar die beelden kunnen ook tegen je worden gebruikt. In 2017 ontstond de Me Too beweging, die in Korea voor veel vrouwenhaat zorgde. Huiselijk geweld bleek daar namelijk heel normaal te zijn. Niet alleen tegen vrouwen, er is ook veel kindermishandeling. Toen ik naar Zuid-Korea ging was ik me dat allemaal niet bewust en de Me Too beweging bestond nog niet.”

Te mooi om waar te zijn

“De eerste twee jaar dat ik er was, studeerde ik ’s morgens Koreaans aan de universiteit van Seoul en ’s middags deed ik vaak freelance modellenwerk en figureerde in music video’s. In mijn vrije tijd reisde ik er rond, want het is een mooi land. Bij een opdracht voor modellenwerk leerde ik iemand kennen, met wie er meteen een klik was. Na een poosje kregen we een relatie en het was geweldig! Het leek echt te mooi om waar te zijn en dat was het ook, bleek later. Na acht maanden zijn we getrouwd en op de huwelijksdag, kort nadat ik mijn handtekening had gezet, had ik mijn eerste klappen te pakken. Tijdens onze huwelijksreis in Australië werd ik mishandeld. Op een gegeven moment smeet hij me buiten en pas na een paar uur mocht ik terug binnen. We waren middenin Australië en ik kon nergens naar toe.”

De mishandelingen gingen door

“We gingen terug naar Korea, de mishandelingen gingen door. Als ik dan de politie belde, verwondde hij zichzelf en vertelde dat ik dat had gedaan. Zo dekte hij zich in. Ook begon hij steeds meer te drinken. Hij had ruzie met de benedenburen en in zelfverweer pakte de buurman hem bij de keel toen hij intimiderend heel dichtbij kwam. Hij heeft zichzelf daar opengekrabd en gezegd dat de buurman het had gedaan.”

Altijd jouw schuld

“Ik had nog geen kinderwens, maar hij heeft gezorgd dat ik ze wel moest krijgen. Mijn zoontje en dochtertje zijn dan ook in hetzelfde jaar geboren. Tijdens die veelvuldige mishandelingen waren zij mijn grote troost. Ik was al lang aan het proberen hem te verlaten. Maar dat is niet makkelijk in een land als Korea en proberen te scheiden van een narcist lukt al helemaal niet. Het was altijd mijn schuld. ‘Als jij geen grote mond hebt, hoef ik je niet te mishandelen’. Wat ik ook deed of niet deed, hij was nooit de schuldige. Een blik kon hij al verkeerd interpreteren en was al reden voor slaag. Hij zorgde er ook altijd voor dat de blauwe plekken en verwondingen niet zo makkelijk te zien waren.”

Straatverbod

“Hij vond het heerlijk me te vernederen, zijn macht tonend door me op de grond te smijten en op me te gaan staan. Dat deed hij ook toen ik met mijn dochtertje in mijn armen stond, toen pas een paar weken oud. Op een gegeven moment had hij me zo mishandeld, dat ik een whiplash had. Hij kreeg toen een straatverbod, de eerste keer voor een paar maanden, wat hij natuurlijk altijd overtrad. Hij bleef me bellen met smoesjes dat hij spijt had, zoals hij al jaren deed. Altijd spijt, nooit verbetering, hoogstens verergering, vooral als hij dacht ermee weg te geraken.”

Stalking

“Het straatverbod werd verlengd, ik kon namelijk een keer filmen hoe hij bij ons huis was. Hij belde ook de school, de arts, tandarts, om te vragen wanneer de kinderen weer moesten komen, zo stalkte hij me elke dag. Om mijn kinderen te beschermen heb ik toen ook voor hen een straatverbod aangevraagd, want die werden net zo hard mishandeld. We zaten opgesloten in huis, want we konden nergens meer naar toe, zelfs niet voor boodschappen. Daar moest ik iemand voor inhuren. In die tijd heb ik een advocaat gebeld en de echtscheiding aangevraagd. Die adviseerde me zo snel mogelijk te vluchten en terug naar België te gaan.”

Gevlucht naar Belgïe

“We zijn op het vliegtuig gestapt en terug naar België gegaan, in de hoop hier rust te vinden. Hij heeft Child Focus gecontacteerd, die namen met mij contact op. Daar heb ik mijn verhaal gedaan, inclusief bewijsmateriaal, want ik heb opnames en foto’s. Ze zeiden dat ze een passief dossier op gingen stellen, maar ondertussen had de Belgische staat me gecontacteerd vanwege internationale kinderontvoering. Ik had ze uit de klauwen van hun vader gered, maar nu was ik dader.”

Familierechtbank

“Ik ben naar de familierechtbank gegaan en ben amper aan het woord geweest, want mijn ex, die over was gekomen, zat aldoor te wenen. Van de rechter kreeg ik de opmerking: ‘Hij heeft al tien maanden zijn kinderen niet gezien, vind u dat niet erg?’ Dat ze ook tien maanden niet waren mishandeld, leek er niet toe te doen. Ik had de kinderen zonder toestemming meegenomen, dus ze moesten terug.”

Bewijsmateriaal geweigerd

“We zijn in beroep gegaan en bij het Hof van Beroep hebben we gezegd dat er niet echt geluisterd was naar de bewijzen van mishandeling. Ik had allemaal bewijzen en filmpjes op een usb-stick opgeslagen, maar de rechter van het Hof van Beroep zei: ‘We kunnen die bewijzen niet op onze computer installeren.’ Ze weigerden dus de usb-stick te gebruiken, want ‘dan zou er een virus op hun computer kunnen komen’. Die computer was dus belangrijker dan het leven en de veiligheid van mijn kinderen. Terwijl artikel 6 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (EVRM) het recht op een eerlijk proces garandeert. Dit artikel bevat enkele fundamentele waarborgen, die ervoor moeten zorgen dat juridische procedures eerlijk en rechtvaardig verlopen. Dat iedereen recht heeft op een eerlijk proces en dat bewijsmateriaal weigeren met het excuus van een computervirus dus geen eerlijk proces meer is.”

Child Focus is woest

“De Procureur des Konings maakte alleen maar cynische opmerkingen. Dit hoger beroep ging via een videoconference, want mijn ex was niet aanwezig. Er was geen vertaler, ik moest bijna alles voor mijn ex vertalen en ook voor de rechter. Ik moest zelfs vragen vertalen als: is het waar dat je ons geslagen hebt. Amateuristischer kan haast niet! Ze vonden dat ik niet genoeg bewijs had, maar wat ik had wilden ze niet onderzoeken. Child Focus was woest en heeft hun bezorgdheid over de kinderen aan het Hof van Beroep laten weten, maar het Hof van Beroep heeft daar geen rekening mee gehouden. Na het vonnis heeft Child Focus ook aan de procureur gezegd ernstig bezorgd te zijn om de kinderen, maar ook daar heeft de procureur geen rekening mee gehouden.”

Serieus risico

“Er werd me door Child Focus gezegd: ‘Het proces is verloren en wij kunnen het vonnis niet veranderen.’ Ze hebben nog contact opgenomen met de Procureur Generaal en gezegd dat er een serieus risico is. Omdat wij als ouders in groot conflict staan, is er geen zekerheid wat er in Korea gaat gebeuren. Het contact met hun moeder verliezen, zou een schending van de kinderrechten zijn. Ze hebben een opsomming van suggesties neergelegd, zoals ontmoetingsmomenten, vergadering waarbij we allemaal samen konden zitten, dat er een regeling moet komen dat er contact moet blijven met de achtergebleven familie, psychische ondersteuning voor moeder en kinderen, … Zowel Child Focus als mijn advocaat hebben meerdere malen contact gehad met de Procureur Generaal en die heeft gezegd dat het zo menselijk mogelijk moest gaan en dat hij contact op zou nemen met het Openbaar Ministerie.”

Kinderen zonder vooraankondiging meegenomen

“Dat was anderhalve week voor ze de kinderen kwamen halen. Op een maandag stonden er ineens, zonder aankondiging, twee politieagenten aan de deur, met pistool op zak, en twee maatschappelijk werksters. Er werd gezegd ‘Alles inpakken’ en tegen de kinderen ‘Jullie moeten mee’… en binnen het uur waren ze weg. We hebben niet eens afscheid kunnen nemen. Het is dat allebei de kinderen ziek thuis waren, anders waren ze van school gehaald en had ik ze niet meer gezien. Dat is onmenselijk, maar schijnt vaker te gebeuren. Ik heb ze nog een keer mogen knuffelen en toen moest ik ze in de politieauto zetten. Mijn jongste begon te huilen en de oudste zei dat ik haar de volgende morgen op moest komen halen. Ze zei ook ‘Als pappa weer boos wordt, zal ik mijn broertje pakken en zullen we ons onder het bed verstoppen.’
Toen ze weg waren ben ik ingestort.”

Terug naar de hel

“Het enige dat ik heb gedaan, is de kinderen redden en beschermen tegen de constante mishandelingen. Maar naar die vreselijke situatie van geweld zijn ze dus gewoon weer teruggebracht. Ik mocht niet weten waar ze naar toe gingen, zonder enig woord werden ze afgepakt. De blik op hun gezichtjes toen de auto wegreed staat op mijn netvlies gekerfd. Ik kan alleen maar hopen dat ik ze nog een keer levend terug mag zien, want ze zijn terug naar de hel gegaan. Een hel waar ik nu dagelijks ook in leef, want ik kan er niet voor ze zijn om ze te beschermen. Voor het verloop van deze zaak had ik meer vertrouwen in de Belgische rechtspraak, maar dat blijkt op niks gebaseerd te zijn.”

Nabericht: bij het laatste videocontact waren de kinderen extreem moe, suf en konden amper in de camera kijken, alsof ze gedrogeerd waren. Het dochtertje klaagde over enorme pijn en had blaren in haar gezichtje. Het gaat dus niet goed…

Red de kinderen van Elke, zodat ze weer met hun moeder herenigd kunnen worden. Uw donatie kan het verschil maken in de strijd voor hun veiligheid en rechten.

NN