Els Deckers (44) heeft altijd goed kunnen tekenen, net als haar moeder die ze hier vaak mee bezig zag. Ze komt uit een creatieve familie en dat is goed te zien in haar beroepskeuze, al ligt die niet helemaal voor de hand.
Creatief bezig zijn
“De eerste tekening die ik maakte, die ik zelf echt mooi vond, was van een buizerd”, vertelt Els. “Ik was een jaar of acht, negen en ik had Oost-Indische inkt en een tekenpen gebruikt. Ik tekende veel of was buiten bezig, want ik was geen kind dat met poppen speelde. Het eerste middelbaar deed ik hier op het College, maar Latijn was niet mijn ding. Ik ben toen naar Sint-Jozef gegaan, maar dat was ook niks. Het enige dat ik echt leuk vond, was plastische opvoeding. Creatief bezig zijn dus.”
De kunstopleiding, een openbaring
“Mijn ouders stuurden me naar het Sint-Maria Instituut in Antwerpen, omdat dat nog een brave uniformschool was. Andere kunstopleidingen hadden een te losse reputatie. Het was een openbaring! Je komt uit Essen en gaat dan in Antwerpen op school met allerlei mensen die dezelfde interesse hebben en ook dat creatieve in zich hebben. Het was helemaal anders. Op het middelbaar voelde ik een enorme prestatiedrang, niet alleen ik, maar ook de andere leerlingen en leraren. Het moest altijd maar beter. Ik heb toen heel veel geleerd, waardoor het op Sint-Maria een pak makkelijker was voor de algemene vakken. Daardoor kon ik me meer op het tekenen richten.”
Opleiding fotografie
“Tijdens mijn opleiding bestond de Zoo van Antwerpen 150 jaar en naar aanleiding daarvan mochten we iets creëren. Ik heb toen een zijden sjaal beschilderd. Het was een speciale opdracht, die we zelf in mochten vullen in plaats van te werken naar stilleven of model. Dat was heel leuk, maar je voelt je ook onzeker, want je wordt er op beoordeeld. Na drie jaar ben ik afgestudeerd en ben verder gaan leren, namelijk: fotografie. Fotografie was een onderdeel van de opleiding op Sint-Maria geweest en dat vond ik zo leuk, dat ik me heb ingeschreven aan de Academie van Antwerpen. Maar een opleiding fotografie is heel technisch en die techniek kreeg ik daar niet aangeleerd. Ik leerde er niets bij en ben na een half jaar gestopt.”
Verhuizing naar Amerika
“Daarna heb ik een half jaar gewerkt en ben terug een opleiding fotografie gaan volgen, aan de Karel de Grote Hogeschool in Antwerpen. Dat was een hogere, technische fotografie opleiding. Ik heb daar op één dag meer geleerd dan in dat half jaar op de academie. Die opleiding duurde drie jaar en is nu een professionele bachelor. Ik heb anderhalf jaar op een professioneel fotolaboratorium gewerkt en ben terug gaan studeren. Daarna ben ik naar Amerika verhuisd, naar Santa Barbara. Na een jaar ben ik teruggekomen en ben hier heel veel concerten gaan fotograferen: Pharell Williams, Pink, Metallica, Robbie Williams, Eric Clapton, … Het werd wel steeds moeilijker om perspassen te krijgen.”
Tekenen tijdens vergaderingen
“Ik leerde mijn man kennen en we kregen samen twee kinderen en waren afhankelijk van een vast inkomen. Ik werd administratief medewerker en heb dat twaalf jaar gedaan. Bij de vergaderingen waar ik aan moest gaan zitten, was mijn input soms maar tien minuten, terwijl de vergadering twee uur duurde. Dus nam ik pen en papier mee om te tekenen. Daar kreeg ik eerst wel commentaar op, maar mijn werk was altijd goed, omdat luisteren en tekenen bij mij perfect samen gaan. Dus lieten ze het maar zo. Sterker nog, een collega zei tegen me: ‘Je moet daar iets mee gaan doen, tatoeëren bijvoorbeeld. Ik weet niet hoe hij daarbij kwam.”
Aan de slag als tatoeëerder
“Ons bedrijf werd gereorganiseerd en ik werd ontslagen, dat was in 2016. Een vriendin had een tattoo shop en ging uitbreiden. We zijn er over aan de praat geraakt en zij zocht iemand om het te leren. Ik had bij mijn ontslag een ‘fuck off’ premie gekregen en daar kocht ik mijn tattoo machine van en haalde mijn diploma ‘Hygiëne procedures bij tatoeages en piercings’.”
Tatoeëren is niet zomaar tekenen
“Op de eerste dag kwam een meneer die we allebei kenden. Hij vroeg wat ik daar deed en ik zei dat ik tatoeëren ging leren. Hij zei: ‘Nou, dan moet jij bij mij maar een tattoo zetten.’ Hij had er al diverse en wilde nu een behoorlijk grote. Ik had toen zelfs nog nooit geoefend, maar heb het toch gedaan! Maar het zag er niet zo mooi uit… Vanwege het verhaal vond hij dat niet erg. Later heb ik de tattoo helemaal bijgewerkt, zodat het wel een mooie was. Maar tatoeëren op een been dat rond is, is heel apart. Je tekent niet zomaar, je moet de huid in wat een bepaalde weerstand geeft.”
Tekenen en schilderen
“Ik ben alsnog gaan oefenen, op, onder andere, een soort siliconenvel en varkenshuid dat je bij de slager kunt kopen. Na veel oefenen begin je dan met kleine dingen, woordjes, bloemetjes of sterretjes. Dat ging steeds beter, je wordt steeds behendiger en dat doe ik nu nog met heel veel plezier. Nu met de corona-crisis mochten we niet tatoeëren, want dat is een contactberoep. Meer nog dan een kapper of schoonheidsspecialiste. Dus ben ik terug gaan tekenen en schilderen, vooral alles wat met de natuur te maken heeft. De natuur boeit me en ik vind het ook erg mooi, dat is me van huis uit met de paplepel ingegeven. Het is een oneindige bron van inspiratie. Ik wil me er nog meer op gaan toeleggen, om dit eventueel later onderdeel van mijn beroep te maken.”
Trots op mijn beroep
“Ik ben trots op mijn beroep, omdat heel veel mensen die bij ons binnen komen om een tattoo te laten zetten, dit doen om een gebeurtenis een plaats te geven. Dat kan van alles zijn, iets leuks, maar ook een trauma. Wat wij doen is zo’n gebeurtenis letterlijk een plaats geven. Als de tattoo klaar is, heeft het ook daadwerkelijk een plaats gekregen. Je merkt aan de mensen hoe blij ze zijn, maar ook hoe ontroerd en soms zelfs opgelucht. Dat geeft echt heel veel voldoening!”
www.whoelstattoo.com
https://www.facebook.com/whoelstattoo
NN
Klik op de foto’s om een vergroting te zien en door te bladeren met de pijltoetsen of de muis. Druk ESC om af te sluiten.
Op de foto’s berust het auteursrecht. Neem contact met ons op als u een foto wilt gebruiken of laten afdrukken.