Noordernieuws.be Nieuwsmagazine van de Noorderkempen
Je vraagt je misschien af wat nen Ollander verbindt met het Vlaamse en België in het algemeen. Ik vroeg het me eigenlijk zelf ook af, want gek genoeg ben ik er niet eens zo vaak geweest als ik er zo over nadenk. Maar ik ben gek op België, de taal, het Vlaams, de mensen, de manier van praten met elkaar, de aaneengeregen woorden, die minder hartgrondig binnenkomen dan in Nederland. Hou ik nu niet van Nederland? Ja tuurlijk, ik ben een echte stadse en zo nodig even grof en lomp als de gedacht over den Ollander vanuit de Belgische mensen bezien.
Maarrrr…..
Al heel jong keek ik met de mama naar Belgische kinderseries. M’n moeder sprak al van Kapitein Zeppos, hoe gek ze daar op was, met Senne Rouffaer. Later kwamen er andere series. Ik was toen al wat ouder. Keromar. Ooohhh dat magische, ik vond het geweldig. Zo kan ik nog even doorgaan, maar dan wordt het schrijfsel wel erg lang.
Er zijn namelijk een paar highlights voor wat mij betreft. In 2004, een periode waarin ik zelf van alles meemaakte op m’n werk, kwam daar Het Eiland. De hilarische serie over de vijzenfabriek. Nou eigenlijk heette het bedrijf Cynalco Medics en het werd geproduceerd door Woestijnvis. Een komische serie? Ja, dat was het. Prima gecast en met collega´s die onderling in een soort team op allerlei manieren probeerden te overleven in een wereld vol veranderingen, vreemdsoortige trainingen met leidinggevenden, die zelf nauwelijks hun koppeke boven water konden houden.
Dat zie ik nu nog beter dan toen, want terwijl ik me gek zat te lachen op de zetel zag ik ook het gruwelijke van de belachelijke realiteit die kantoorleven heet en daar maakte ik waarachtig zelf ook deel van uit. Zat ik ook niet op en in een eiland, met een wellicht aardige, maar toch zeker op momenten ook een lachwekkende eenzame en trieste manager? Een manager die het bij tijden ook allemaal niet meer wist, klungelig keek en met een hangend schoudertje de dag beleefde, waarna ze vertrok. Ik noem hier de Protput. Mevrouw Protut. Lydia Protut. Zullen we dat even… Je zou het kunnen vergelijken met The Office, al vind ik Het Eiland qua humor en casting toch beter, maar misschien dit niet met elkaar vergelijken. De karakters speelde ik na op het werk en sloeg met mijn handjes op het bureau en riep “Alain van Dam ramteramtamtam”. Als er een nieuw idee werd geopperd gilde ik “Zever zever gezever,” net als Frankie Loosveld, die ook de dag begon met een quiz. Ik begon er ook mee. Zullen we quizzen? Maar eerlijk? Dat kreeg ik er niet in.
Twee seizoenen, dertien afleveringen. Er was destijds zelfs een grote fansite waar ik uiteraard lid van was, met alle grappen en typisch hilarische one liners, die ik uiteraard allemaal uit het hoofd kende. Alhoewel uitvergroot ook zeer pijnlijk herkenbaar en de serie heeft me destijds heel goed geholpen om alle idiote gebeurtenissen, die ik toen meemaakte, goed te kunnen relativeren. Ik weet nog dat ik het vreselijk vond dat Het Eiland stopte. Het was ook mega populair, maar Woestijnvis vond het welletjes en achteraf misschien ook goed. Altijd stoppen op je hoogtepunt.
In 2013 kwam er weer een pareltje tevoorschijn, Eigen Kweek, met een aantal hoofdrolspelers die ook in Het Eiland schitterden, Lydia Protut, Sien Eggers en Michel Drets, Dirk van Dijck. Dit keer een echtpaar, Ria en Jos. Koffietje Chantalleke? Koeksje erbij? Drie seizoenen lang een zinderend begin, met een mysterieus muziekje onder een trillend boerenlandschap, want heejjj, we zitten in de mislukte patattenoogst. Waarna vader en zoon de stoute schoenen aantrekken en een wietkwekerij starten, al of niet succesvol zonder het medeweten van Ria uiteraard. Ria met die altijd verwonderde, kinderlijke blik, vertrouwen houdend in een wereld vol list, bedrog, seks, wiet en mensenhandel. Humoristisch? Uhm ja, maar zeker ook tragisch, al is het hier en daar ook wat onwerkelijk en in Nederland zouden we het denk ik camp noemen, maar ik heb er van genoten. Ook weer prachtig gecast en gespeeld. Zag laatst nog een herhaling, op VRT 2 denk ik, en heb het ook op Netflix bekeken. Helaas kan ik niet alle Belgische zenders ontvangen, want er is zoveel meer moois te zien. Ook de coproducties met Nederland niet te vergeten zijn prachtig.
En toch…. Het Eiland heeft iets veranderd in mijn kijk op het kantoorleven. Nog steeds een geweldige serie en af en toe bij gekkigheid op het werk denk ik heel stilletjes in mezelf “Alain van Dam… Ramtaramtamtam…” En sla figuurlijk met mijn handjes op het bureau… Want net als bij een quiz, je moet sommige gewoontes in stand houden, al is het enkel en alleen maar om het heerlijke hysterische ervan. Maar zeker ook ter relativering van een en ander.
Tot rap maar weer!!
Els
6
