Noordernieuws.be Nieuwsmagazine van de Noorderkempen
Vorig jaar november, nee, tis geen sprookje en ook niet lachen, werd ik wakker met een reuze grote puk onder mijn oog. Niet bij het ooglid, maar stukje eronder.
Ik schrok me gek. Wat was dit? Zomaar in één nacht!
Zoals je ook wel eens hoort dat mensen in een nacht grijs zijn geworden door een gruwelbericht. Ik geloofde dat nooit, maar intussen denk ik hier anders over.
De omgeving reageerde geschokt met blikken en ook woorden van gelijke strekking:
“Wat heb jij nouuuuu…!”
Afijn, lang verhaal kort en van alles aan gedaan, maar alle behandelingen met zalfjes ten spijt: het ventje wilde niet verdwijnen.
Ik keek naar mezelf in de spiegel en zag die plek die geen puk meer was, ook niet te verwoesten, maar zeker ook niet te verbergen, zoals bleek.
Naar de huisarts geweest en hij kwam met licht en een vergrootglas.
Och, daar kwam het verlossende woord.
Nix ernstigs, want dat dacht ik natuurlijk met m’n zonnebankverleden.
Wat denk je… een wrat. Een wrat. Jezus, echt niet lekker. Wrat is ook een akelig woord.
Het was ook geen gewone wrat, maar een ouderdoms.. aaargghhh nog erger.
Op naar de huidkliniek in m’n vrije week, want hopla, in de revisie. Er kwam een fel licht, een vergrootglas en wat ander speurwerk. Wegbranden is de enige oplossing, kwam het verlossende woord.
Wil je meteen?
Ach, doe maar. Ik ben er nu toch.
De geur van verschroeid vlees dwarrelde door de behandelkamer. Ze had me al gewaarschuwd, maar het was heftiger dan ik dacht en deed ook behoorlijk pijn.
Alweer tjessis.
‘Wie mooi wil zijn’ en meerdere uitdrukkingen van deze soort sprongen door m’n hoofd. IJdelheid kent geen tijd.
Het hele gebeuren duurde niet zo lang. Ik kreeg een zalf mee en instructies: factor 50 en niet in de volle zon voor een paar dagen. Zon? Wie is dat ook alweer? HA!
Het dametje in kwestie werd nogal enthousiast. We kunnen ook nog wel dit en me dat…. al priemend naar een paar andere onvolkomenheden in de loop der jaren ontstaan.
Maar de maat was bij mij al snel vol na de verschroeide vleesgeur.
Alsjeblieft zeg.
Neuh.. piepte ik kleintjes en bedankte haar hartelijk voor het meedenken, terwijl ik een traan opzij veegde van de pijn.
Intussen een week later vraag je je af of het weg is natuurlijk.
Nee, nee, was het maar zo’n feest.
Alles heeft z’n tijd en verzorging nodig, maar komt vast goed, al ziet het er nog niet zo uit.
‘s Middags gingen we lunsjen… En ventlief krijste in het etablissement dat het er nu nog erger uitzag!
Het was nog grappig, omdat wat mede-eters zich omdraaiden en benieuwd waren wat er dan wel zo erg was.
Dit bleef uiteraard geheim, omdat mensen nu eenmaal overal vaker met onzuiverheden op het gelaat ronddwarrelen.
De volgende dag dus maar ff de stad in gegaan, met m’n oorlogswond op pad, al lachend naar iedereen, want wat kan het me ook schelen eigenlijk. Je neemt me zoals ik ben of anders laat je het.
Ik moet wel zeggen dat de genezende middelen erg goed helpen.
Is puk weg? Nee, maar wel een stuk minder en te camoufleren.
De huidkliniek is wel een van m’n vrienden geworden, want zo een heerlijke facial op een zaterdagochtend….
Ik kan het iedereen aanraden.
De wratten laten we gewoon zitten, natuurlijk.
Geen gebrand en geschroei meer.
Fijne week allemaal en bedankt voor het lezen!!
Tot rap.
Els
Foto: Pxhere
6
