Els schrijft… over de sportschool

Het lastigste toestel van de sportschool is toch wel de drempel. Zo gaat het vaak en er zijn vele grappen over geschreven. De laatste periode valt dat best goed mee, want het is een superleuk schooltje, midden in het centrum van m’n stadje tussen de winkels. Als je op de loopband staat kan je doorlopend (let op de woordspeling) genieten van de snackende, winkelende mensen. Heerlijk uitzicht vanaf de eerste verdieping. Al zwetend met verhoogde hellingen zwijmel je op voorhand al weg met het idee: daar loop ik zo meteen ook weer.. Nog ff volhouden.

Ik hou van rondkijken, kijken naar mensen, altijd en overal. De sportschool blijkt hiermee een zwetende samenkomst van merkwaardig gedrag, waarbij je af en toe contact maakt met een medezweter, maar meestal eigenlijk niet, op een hoi en een hallo na, want iedereen is met zichzelf bezig. Dat is een deel van de club. De mobiele sporters noem ik ze. Oortjes in, telefoontje in de hand, al scrollend, soms bellend, regelmatig half hangend op een toestel dat minuten lang niets doet, dan opeens weer een paar bewegingen voor de show. Als je er dan toch bent….

Verder heb je nog de dametjes die wel serieus sporten met een of ander vrij bloot setje, waar je op voorhand al rillingen van krijgt. Grote fles drinken in de hand. Ook hip hot en happening tegenwoordig. Neusje in de wind, rond huppelend op zoek naar aandacht.

In het echt serieuze trek-, duw-, en tilhoekje kom ik zelf nooit. Daar lopen de ‘die hard boys’, zonder revenge weliswaar, maar dat is the place to be voor het kweken van de grote spierconcentraties. Af en toe staar ik er dromerig naar zo vanuit de verte zeg maar, want ik zal daar nooit bijhoren en zeker ook niet komen. Niet eens durven trouwens…

Setjes zijn er ook. Zij staat lief te shinen naast vriendlief, die heftige bewegingen maakt op het toestel. Ze maken samen het rondje, waarbij zij er ook in een sportpakje voor bij de deur wat naast pruttelt, al knipperend en glinsterend. Fascinerend vind ik dat altijd.

Van de week was het ook nog wel lachen op het schooltje. Omdat het vakantie is, waren er ook een paar kinderen mee met hun vader. Vader zag er goed uit. Sportief, slank type man. Niets op aan te merken. Het ene kind vermaakte zich wel, maar de dochter van een jaar of 9 verveelde zich en al hangend bij de tafel, waar we meestal nog ff een drankje doen, jammerde ze klaaglijk: “Papa, wat zal ik nou gaan doehoen…”
Papa moest nog starten he en dan al opgescheept met gezever. Je zou voor minder…

De verlossing was gelukkig nabij in de vorm van een zeer grote zak chips, zomaar getoverd uit de sportieve tas van de papa.
Oei…

“Kijk es”, glom hij. “Dat lust jij wel he?” En zo was het. Het kind was al wat mollig en haar verveelde staat veranderde in een oogwenk in een gegraai en geknisper, waarbij ze me aankeek met een blik van: dat heb jij lekker niet he!
Nee, klopt.

Enige verbazing kon ik niet geheel onderdrukken al zei ik uiteraard niets. Zo zat ik daar met een theetje en een eiwitrijk reepje. Tenslotte moet je toch opgaan in je omgeving. Ohh ja, ik eet ook chips, maar niet op de sportschool, want op een of andere manier….

Zoals die dingen soms gaan…

Ja, lieve mensen, het jaar 2024 is bijkans voorbij en wat ging het weer snel, he! Nog een paar dagen… M’n laatste schrijfsel van dit jaar.
Vooruit kijken is mooi, want wat achter je ligt mag je deels zo snel mogelijk vergeten als het pijn deed, maar met de heerlijke herinneringen zorgvuldig bewaard in je hart de toekomst in.
Tenslotte wordt toen NU!

Tot volgend jaar lieve mensen en dank voor het lezen!!
Fijne jaarwisseling allemaal.

Els

Foto: Pixabay

Els Voermans is geboren in Dordrecht en woonachtig in Rotterdam. Geen Belgische, maar ze kijkt wel veel naar Belgische programma’s en kan daar erg van genieten. Schrijven is haar grootste hobby, daarom heet deze rubriek ook ‘Els schrijft’. Vandaag deelt ze weer een van haar columns met ons. Klik hier voor haar eerder verschenen columns.

5