Els schrijft… over treinavonturen

Die ene keer in de week naar Den Haag voor een presentatie koolmonoxide leverde meteen weer een treinavontuur op tijdens de terugreis…

Ze kwamen eigenlijk meteen tegenover me zitten. Twee vriendinnen, een jaar of 19, 20. Studerende meisjes.
Ik staarde naar buiten, terwijl de virtueel gemaakte koolmonoxide bolletjes nog steeds voor m’n netvliezen dansten. Met op de achtergrond de gesprekken over dure vakanties van het Noorderlicht tot aan de Fiji eilanden en wat je daar allemaal niet kon gaan doen.

Totdat plotseling de ene vriendin vanuit het niets tegen de ander zei: “Oh ja, dat vergeet ik je nog te zeggen. Ik ben aan het sparen voor een borstvergroting.”
“Oh”, zei de ander. “Ja? Aan welke maat denk je dan?”
“Nou”, sprak ze onverbloemd. “Ik heb nu een klein B-tje maar wil eigenlijk naar een kleine D.”
Toe maar, we slaan meteen een hele maat over.
Heel gek, maar m’n ogen zogen meteen richting haar borsten en hoe klein deze wel niet waren, volgens haar dan toch.
Viel best mee vond ik, maar ik bemoeide niet alhoewel ik de neiging ferm moest onderdrukken om er wel tussendoor te schreeuwen: “Heejjj, je hebt best normale tieten hoor, doe normaal!”

Ze ging nog even door: “Ik zei het ook tegen m’n vriend.”
De ander: “Hoe reageerde hij?”
Zij: “Eigenlijk wel chill. Oh, ok dan doe je dat lekker toch, zei hij.”
Dat bleek, hoe modern ze ook met elkaar omgingen, niet het geheel juiste antwoord te zijn, want ze trok een gezichtje. “Ik had eigenlijk verwacht dat hij zou zeggen: Schat, je bent mooi en lief genoeg zoals je bent.” Er achteraan vervolgend: “Maar ok, ik doe dit voor mezelf hé natuurlijk.”

“Is ook zo”, antwoordde de ander. “Alleen maar voor jezelf!!”
Ja. Maar toch, voelde ik… het vriendje. Het wrikte een beetje.
Ik zag het zo voor me.
Allebei op de bank met een Netflixje, telefoontje in de handjes, al append mededelend dat ze haar borsten ging vergroten naar een kleine D en hij, onderuit gezakt, zo half opkijkend van z’n app: “Nou, dan doe je dat lekker toch.” Het was idd geen best antwoord, dat niet nee..

Hierna volgde nog een lippendingetje van de ander en hoe volwassen ze zich voelde met haar vriendje, huishouden, allerlei verantwoordelijkheden en haar studie.
Intussen bij Schiedam aangekomen namen ze afscheid, de ander zichzelf losrukkend uit het vakantie-, borsten- en lippengesprek.
“Dag chickie, xieje morgen he!”
“Ja, tot morgen.” Kuskus. Ze tuitten hun mondjes naar elkaar met kleine smakgeluidjes.
Het andere chickie zat nog tegenover me met haar telefoontje, al append, te mijmeren over haar toekomstige lippenboost…
Volwassen zijn of voelen en dat soort dingen.

M’n co bolletjes zijn ook nog niet helemaal weg.
Koolmonoxide, ik zeg u, tis heel gevaarlijk, echt.

Zo meteen maar een frietje met bij de Smullersfamilie in de stationshal. Altijd een kers op de taart na een dagje treinen, waar dan ook heen, met of zonder lip- of borstvergrotingen…

Fijne week lieve mensen en tot rap!!

Els