Els schrijft…. over verstoord, fatsoenlijk gedrag!

Laten we eerlijk wezen.. vorige week was een hysterische week of beter gezegd… Ik had een hysterische week.
Het was hiermee ook een leerzame week, want het was weer eens duidelijk dat tegenwoordig de balans tussen geven en nemen, ik bedoel hiermee fatsoenlijk gedrag, totaal verstoord is bij bepaalde groepen mensen dan. Als ik zou zeggen bij iedereen, dan ben ik zelf niet goed wijs, want ik heb dat niet onderzocht natuurlijk.

Er waren een paar zieken op het werk waardoor ik wat afspraken moest verplaatsen. Let op! Verplaatsen naar een paar dagen later en ook geen spoedachtige zaken. Ik kreeg bewuste klant niet te pakken en stuurde een bevestigingsmail. Een paar minuten later kwam er een mega klachtenbrief. Had van alles moeten missen in het leven door deze annulage en wat ik wel niet dacht.
Ok.
Uiteraard stuurde ik een fatsoenlijk bericht terug en kweekte weer wat rauwe knieën door wat kruipgedrag, want tegenwoordig wordt overal een familiejurist of de feest-, lees, huurcommissie bijgehaald en dit alles wilde ik meer dan graag voorkomen. Het liep goed af. Ik kreeg geen bericht meer terug en had mijn zin, want de nieuwe afspraak die ik had ingepland bleef lekker staan.
Dussss…

Na nog wat van dit soort incidenten vertrok ik vrijdag rond half 1 in deze nog wat oververhitte mood naar mijn favoriete grootgrutter, de Heijn familie. De Appietje. Ik zag het al bij het flesseninleverapparaat. Daar stond een idioot met een vuilniszak blikkies en flessies te blètten. Het AH dametje stond er met rollende ogen naast, want ja, die heeft hetzelfde als ik… Een klant he en die mogen bijna alles want koning, al stinken ze, ruiken ze naar drank en brabbelen maar wat. Oh ja, en zielig is het vaak ook, maar daar moet je dan weer precies in het juiste humeur voor zijn.. en dat waren we eigenlijk allebei niet zag ik.

Afijn. Ik liep naar de scankassa. Neem altijd de hoekkassa dicht bij de uitgang, maar nu niet. Ik nam nu de contactgeldkassa, omdat alles bezet was. In mijn hoofd gilde een dwingende stem: doe dit niet. Doe dit niet. Wacht liever … maar heeejjjj, niet luisteren he. En toen gebeurde het.
De tamme gek met de flesjes stond opeens achter me en begon van alles te roepen tegen me. Heeejjjj, ga eens ff opzij. Ik wil daar staan… je bent toch al klaar met die boodschappen van je! Nou dan hoef je daar toch niet meer te staan. IK WIL DAAR… Eigenlijk kreeg ik een waas voor mn ogen maar bedacht me nog net op tijd dat ik er tegenover woon en er elke dag kom en dat ze me kennen en en en en….
Wel draaide ik me naar hem toe met een boosaardige blik en krijste harder dan ik wilde dat hij maar even geduld moest hebben dan, want dat ik niet van plan was om opzij te gaan. Geduld zei ik… snap je? Of heb je een erg drukke agenda? Haha, maar dat zei ik niet natuurlijk.
Daar kwam het AH meisje al.
“Wat is hier aan de hand?”
“Oh nix, zei ik. Hij wil dat ik opzij ga…”
Nu begon de flessenman ook tegen haar te jammeren.
“U moet even wachten”, sprak ze nuchter. Jullie moeten weten dat er ook bewaking stond bij de uitgang, maar die deed er geen ene. Stond kaarsrecht en er was zogenaamd niets aan de hand.
Uhhhhhhh…

Intussen zaten de boodschappen in de tas en ik vertrok. Neus in de wind, de nepbewaker negerend, want wat heb je nu aan zo iemand, die niet eens klanten aanspreekt die de rust in een vrij drukke zaak komen verstoren…
Geen idee.
Wat ik wel weet is dat de balans weg is op veel vlakken.
Ik had dus ook gewoon deze ene zin kunnen opschrijven.
Dat was in feite voldoende geweest, maar nu zijn jullie mijn Dr. Rossi en dat is ook heerlijk!
Bedankt daarvoor!!

Fijne zondag!

Els

Els Voermans is geboren in Dordrecht en woonachtig in Rotterdam. Geen Belgische, maar ze kijkt wel veel naar Belgische programma’s en kan daar erg van genieten. Schrijven is haar grootste hobby, daarom heet deze rubriek ook ‘Els schrijft’. Vandaag deelt ze weer een van haar columns met ons. Klik hier voor haar eerder verschenen columns.

7