En nu is het genoeg! Een nieuw verhaal van Lieve Wiesda

Een nieuw vervolgverhaal van Lieve Wiesda, dat lijkt te beginnen als de vlucht in een slechte relatie, maar wat een bizarre wending krijgt…

Het leven was altijd vriendelijk geweest voor Edith: ze had een fijne jeugd, lieve ouders en armoe had ze nooit gekend. Ze hadden overal en nergens gewoond, want haar vader was beroepsmilitair geweest en werd nogal eens overgeplaatst. Een leven waar zowel haar ouders als Edit hadden altijd van hadden genoten.
Alhoewel, er kleven natuurlijk ook nadelen aan. Eentje daarvan is, dat je geen blijvende vriendenkring opbouwt. Maar Edith met haar zonnige karakter, vond dit niet erg. Immers: een nieuwe plek betekende weer nieuwe vrienden. Overal zijn kinderen om mee te spelen en mee te kletsen, de liefde van haar ouders deed de rest.
Het noodlot sloeg toe toen Edith pas negentien was en haar ouders verongelukten. Daar stond ze ineens moederziel alleen. Een vriend van haar vader wist haar aan een baan te helpen en met het geld van de erfenis kon ze een flatje inrichten. Uit het ouderlijk huis zelf kwam haast niets, de huizen waar ze hadden gewoond waren allemaal al gemeubileerd geweest.
Toen het grote verdriet begon te slijten en haar leven vaste vormen begon aan te nemen, merkte ze op dat ze nu toch wel erg alleen was.
Haar collega’s waren aardig, maar het lukte Edith niet om vriendschapsbanden met iemand aan te knopen. Dit had tot gevolg dat ze iedere avond alleen zat, snakkend naar gezelschap.

Aan het eind van de straat waar ze woonde, was een grote supermarkt. Edith kwam er diverse malen per week en werd altijd door de eigenaar aangesproken.
Hij was wel een aantrekkelijke man, maar Edith kon hem in het begin toch niet goed uitstaan: hij was duidelijk een vrouwengek, die geïnteresseerd was in alles wat een rok droeg. Zijn vrouw was een pinnig mens, die je altijd het gevoel gaf of je kwam bedelen. Niet het plezierigste stel, dus.
Maar door de maanden heen merkte Edith dat ze het praatje met de man steeds meer ging waarderen. Ze vond het gewoon gezellig en buiten haar werk had ze verder weinig aanspraak.
De eigenaar, Edward, had meer dan gewone belangstelling voor Edith. Hij liep bij alle vrouwen stroop te likken en de meeste vonden dat eigenlijk wel leuk. Ze voelden zich gevleid door de aandacht van zo’n aantrekkelijke man, die ook nog eens de eigenaar was van zo’n grote zaak.
Sommigen kwamen ook wel langs als de winkel al dicht was en Edward nog zat te werken in zijn kantoor. Zijn eega was dan al naar huis, dat spreekt vanzelf. Het huwelijk tussen die twee was al lang over; Edward had het vanaf het begin niet erg nauw met de huwelijkstrouw genomen en zijn vrouw was op het randje van frigide. In het begin hielden ze hoe of wat toch wel van elkaar, maar zonder brandstof gaat ieder vuurtje uit.
De zaak die ze samen hadden, plus een dochter, zorgden ervoor dat het huwelijk zich verder wurgde. Totdat Edward Edith ontmoette.
Haar aanvankelijke afstandelijkheid moedigde hem alleen maar aan, haar latere vriendelijkheid gaf hem een verliefd gevoel. Eenzame harten zijn ontvankelijk en in een slecht huwelijk kun je heel eenzaam zijn. Hij merkte ook dat haar belangstelling hem betrof en niet wat hij vertegenwoordigde of bezat. Zijn kapotte huwelijk begon hem steeds meer te benauwen en het idee van een nieuwe start trok hem zo aan, dat hij serieus werk van Edith begon te maken. Zij op haar beurt, begon steeds meer onder de indruk te raken van deze man, die niet alleen een aantrekkelijke buitenkant scheen te hebben. Toen hij haar een keer uit eten vroeg twijfelde ze lang voordat ze toestemde; hij was immers een getrouwde man.

Maar hierna ging alles in een stroomversnelling.
Een relatie kon niet uitblijven en Edward huurde een enorm appartement, regelde een echtscheiding waarbij zijn accountant alles ten voordele van hem regelde en begon met Edith helemaal opnieuw. In het begin was alles spannend: het weggaan met zijn boot, theater, uitgaan, noem maar op. Edward opende in een andere stad nog een zaak en alles scheen iets uit een sprookje.
Scheen, want na een poosje begon tot Edith door te dringen dat Edward misschien toch wel een erge egoïst was.
Als ze voorstelde een avondje thuis te blijven als hij weer eens met een uitstapje aankwam, haalde hij altijd zijn vrouw erbij: “Bij mijn vrouw kon ook nooit iets, die wilde nooit ergens heen.”
Verweerde Edith zich soms zwakjes en zei dat ze vrijwel geen avond thuis waren, dat dat toch ook gezellig was. Dan haalde Edward zijn schouders op en zei dat ze op moest schieten.
Verder vond hij dat ze haar baan moest opzeggen en mee moest draaien in de ene zaak, terwijl hij de nieuwe goed op poten ging zetten. Hier had ze geen bezwaar tegen, maar uiteindelijk hield ze heel het bedrijf draaiend, had de leiding over dertig mensen en werkte zeventig uur per week. De nieuwe zaak was veel kleiner, dus toen die goed liep hield Edward zich ’s middags thuis met zijn nieuwe computer bezig. Hij dronk hierbij een fles wijn, ging de halve middag liggen slapen en als Edith thuiskwam mocht ze het hele huishouden nog doen.
Edward vertikte dat gewoon: hij kon zijn tijd wel beter gebruiken: “Met drinken en slapen?’ “Als ik dat belangrijker vind, dan is dat zo.”

Het appartement werd opnieuw gemeubileerd. Alles waar Edith aan was gehecht werd vervangen door nieuwe en dure spullen vanwege Edwards vermeende status en eigenlijk was niets naar haar smaak.
In verband met belastingen werd alles op naam van de zaak gekocht, zelfs de kleding die ze kocht werd met BTW-bon als bedrijfskleding opgevoerd.
Edith snapte dat ergens wel: als je alles eerlijk deed, zou je nooit rijk worden. Maar ze was opgegroeid in een milieu waar je niet loog of bedroog en dat zorgde ervoor dat ze zich niet lekker voelde bij al dat gemanipuleer met geld. Zelf spaargeld opbouwen lukte haar niet. Edward vond dat haar onbetaalde werk in de zaak niet meer dan normaal was.
Ze had toch een dak boven haar hoofd en ze at er toch van? Wat wilde ze nog meer? Hij gaf haar geld voor kleding, die ze vervolgens naar zijn smaak moest uitkiezen. Edward was vijftien jaar ouder en zijn smaak was vijftig jaar ouder. Als Edith kleding wilde kopen moest ze maar advies vragen aan zijn nicht; die kleedde zich zo goed, dat soort dingen moest zij ook maar dragen. Nichtlief was zestig.
Nee, het werd uiteindelijk niet wat Edith zich ervan had voorgesteld of op gehoopt had: een gezellige relatie met liefde en respect voor elkaar.

Hoe gaat het verder met Edith? Lees het morgen in Noordernieuws onder het kopje Vervolgverhalen of op de facebookpagina van Noordernieuws!

2