Noordernieuws.be Nieuwsmagazine van de Noorderkempen
Christiane Maes (88) en haar zus werden in Belsele geboren, een deelgemeente van Sint-Niklaas. Haar vader was ajusteur en stelde machines af op schepen.
Werken in Brussel
“Toen mijn ouders trouwden, zijn ze bij mijn grootouders in gaan wonen”, vertelt Christiane. “Tot mijn twaalfde ging ik naar de lagere school en daarna naar de nonnetjes in Sint-Niklaas, dat was een heel strenge school. Mijn tante woonde in Brussel en was conciërge bij PNV. Ze zochten daar twee meisjes voor bureauwerk en mijn tante dacht meteen aan mij. Ik heb daar zeven jaar gewerkt en in die tijd bij mijn tante gewoond. Bij dat bedrijf heb ik Frans leren spreken, want dat was de verplichte voertaal.”
En nieuw vriendinnetje
“In Essen-Wildert had ik een tante, die op het kasteel bij meneer Herman werkte. Een collega zei tegen mijn tante dat haar dochter altijd alleen was en zocht iemand om haar op te vrolijken. Mijn tante dacht toen aan mijn zus en mij en nam contact op met mijn mama. Mijn zus en ik vonden dat helemaal niet leuk, we zagen dat meisje als een indringer. Mijn zus en ik trokken altijd samen op en gingen zelfs hetzelfde gekleed. Het meisje, dat Hilda heette, bleek heel erg aardig en lief te zijn en het klikte meteen tussen haar en ons.”
Zoek jij een vrijer voor me?
“Mijn zus en ik gingen naar Wildert om haar te bezoeken en zij kwam naar ons in Belsele. Op een gegeven moment vroeg ze of ik geen vrijer voor haar kon zoeken. Hilda was niet de mooiste, maar wel heel erg lief. Ik vond meteen iemand voor haar op de kermis in Belsele, maar die wilde mij en dat was de bedoeling niet. Hij moest juist met haar meegaan. Ik hoefde hem niet en dat heb ik hem ook gezegd. Uiteindelijk is ze toch met iemand getrouwd, maar toen waren we elkaar al uit het oog verloren.”
Vechten om een lief
“Als er kermis was in Wildert gingen mijn zus en ik bij Hilde logeren. Daar was een café, café Volksvriend, en de uitbaters waren Jos en Martha. Louis Debacker, de vader van Hilda, was een broer van Jos en van Louis mochten we bij Jos en Martha gaan slapen. In het café vroeg een man of ik met hem wilde dansen. Er waren er nog twee die dat wilden en dat werd toen vechten, waarbij de bril van een van die twee kapot is gegaan. Ik heb met die eerste man gedanst en gekust, hij heette François Michielsen. Zijn ouders hadden een kruidenierswinkel op de hoek van de Steenovenstraat en de Kalmthoutsesteenweg. François was bediende bij Agence Maritiem in Antwerpen. In 1954 zijn we getrouwd.”
Winkel voortgezet
“Ik ben naar Wildert verhuisd en we woonden in de Kalmthoutsesteenweg 118. Dat huis kregen we van mijn schoonouders. Mijn man had nog een broer en zus, maar die zijn op heel jonge leeftijd al overleden. Ik heb vanaf het begin bij mijn schoonouders in de winkel meegeholpen als het zo uitkwam en uiteindelijk heb ik de winkel overgenomen. Mijn schoonvader overleed al heel jong, hij was pas 63 en mijn schoonmoeder zou dan hebben moeten verhuizen. Dus heb ik de winkel voortgezet, zodat zij daar kon blijven wonen. We hebben een zoon mogen krijgen, daarna werd het door de arts afgeraden om meer kinderen te krijgen. De bloedgroepen van mijn man en mij kwamen niet overeen en daarom was de kans op mismaakte kinderen aanwezig. Onze zoon werd huisarts en heeft nog steeds praktijk in Wildert.”
Ik ben mijn man nooit vergeten
“Mijn lieve man overleed op zijn 57ste aan kanker. Hij was al drie keer geopereerd, maar toen waren ze zo ver nog niet als nu. Nu zou hij het misschien wel hebben overleefd. Gelukkig had ik lieve vriendinnen die me opvingen en ik ging met ze op reis. We hebben in Europa veel gereisd, behalve naar Duitsland. Dat land heb ik niet graag, het ligt me niet. Ik heb wel kansen gehad bij andere mannen, maar die interesseerden me niet. Ik ben mijn man nooit vergeten.”
Evenwichtsstoornissen
“64 jaar heb ik in de Kalmthoutsesteenweg gewoond. Op een gegeven moment werd ik ziek en na een operatie kreeg ik evenwichtsstoornissen en viel ik vaak. Mijn zoon heeft me zo meerder keren gevonden als ik weer gevallen was. Het ging niet meer en vier jaar geleden ben ik naar Sint-Michaël verhuisd. Ik heb geen heimwee gehad. Dat steek ik weg, want dat is niet goed voor me. Ik ben een rasechte optimist en ga niet zitten wenen. Ik ben hier naar toe verhuisd en het was meteen goed, ik ben hier content! Nadat mijn man was overleden, ben ik begonnen met aquarelleren en heb dat lang gedaan. Na mijn verhuizing ben ik daarmee opgehouden, ik had er geen tijd meer voor en ook geen goesting meer in.”
Fijne mensen om me heen
“Toen mijn man en ik in de Kalmthoutsesteenweg woonden, kwamen mijn ouders naast ons wonen. Mijn moeder kon geweldig koken en we gingen er elke dag eten. Omdat ik daarom zo gewend ben aan lekker eten, valt het hier nog wel eens tegen, helaas. De verpleegsters zijn allemaal zo lief en de medebewoners echt heel erg aardig. Ik heb ook het geluk dat hier veel mensen van de Wildert en Essen wonen, die ik ken.”
Essen vroeger en nu
De mensen zijn enorm veranderd, ze zitten allemaal maar met hun gsm en de vriendschappen zijn verloren. Ze praten niet meer tegen elkaar, ook niet op straat. Ze groeten elkaar niet eens. Vroeger waren de winkels dichtbij en ging iedereen op de fiets. Die grote winkels zoals nu waren er niet. Ook de cinema’s zijn weg, daar moet je nu voor naar ‘t stad.”
NN
393
