Essen vroeger en nu. Dina Wierckx vertelt!

13 juli 2024 Essen vroeger en nu, Nieuws

Dina Wierckx (90) werd geboren in de Rietgoorsestraat in Nispen. Haar vader werkte bij de spoorwegen en later bij de melkfabriek. Haar ouders hadden twaalf kinderen, acht jongens en vier meisjes.

Op jonge leeftijd overleden

“Twee broers zijn op jonge leeftijd overleden”, vertelt Dina. “Mijn ene broertje was twaalf en overleed op 28 december 1941 aan hersenvliesontsteking. Mijn andere broertje was 14 en overleed drie weken later, op 18 januari 1942, aan tbc. Mijn moeder was toen in verwachting van mijn jongste zusje. Een heel groot gezin dus en daarom kwam de dochter van mijn moeders zus helpen met de was.”

Op klompen naar school

“Ik ging in Nispen naar school, maar we woonden buiten het dorp en moesten er te voet naar toe, op klompen, want schoenen hadden we niet. Elke keer een uur heen en een uur terug, in hitte, sneeuw, regen en kou. Je mocht met je veertiende van school, dat heb ik gedaan en ben thuis gebleven om mijn moeder te helpen. De laatste jaren van zijn leven was mijn vader vaak ziek en hij is op zijn 61ste overleden. Er waren toen nog vier broers en een zus thuis, dus mijn moeder was gelukkig niet alleen.”

Essen vroeger en nu - Moeder van Dina Wierckx — Moeder van Dina

Oorlog

“Toen ik zes jaar was brak de oorlog uit. Mijn vader stond in de tuin en hoorde de bommen in Antwerpen vallen. Hij had achter het huis een schuilkelder gemaakt, waar we in zaten. Op een keer stond er een Duitser met een handgranaat in zijn handen. We moesten de schuilkelder uit, anders gooide hij die granaat naar binnen. We zijn toen gevlucht met alleen de kleren die we aanhadden en wat spullen in een kruiwagen, die mijn vader duwde. Ons huis is toen afgebrand en het varken dat we hadden, zat vol scherven en was ook verloren.”

Essen vroeger en nu - Vader van Dina Wierckx — Vader van Dina

Hartverwarmende opvang

“Mijn moeder droeg mijn jongste zusje en mijn jongste broertje zat bij de spullen in de kruiwagen. Zo’n vijfhonderd meter verderop woonde een boer die niet getrouwd was en daar mochten we in de schuilkelder zitten. Daar waren nog meer buren, zo’n veertig in totaal. We kregen eten van de boer en werden heel goed opgevangen. We moesten met ons twaalven in een bakkeet slapen, maar dat ging niet. Dus mijn zussen en ik sliepen in de stal op de grond, met een deken op wat stro. Maar de paarden waren ’s nachts onrustig, wat ons angstig maakte. We gingen terug naar de bakkeet, die dus te klein was en mochten toen op een laag hooi boven de koeienstal slapen. We hebben twee jaar bij die boer gewoond.”

Bakker in Wouw

“Ons vroegere huis was afgebrand en twee jaar na de oorlog werd vijftig meter daar vandaan een nieuwe woning gezet, waar we gingen wonen. Ik heb toen twee jaar bij een bakker in Wouw gewerkt. Daar bleef ik heel de week en na die twee jaar werkte ik er halve dagen, ’s middags hielp ik mijn moeder.”

Louis Raymakers

“Mijn man, Louis Raymakers, was loodgieter en kwam uit Essen. Ik heb hem op de kermis in Nispen leren kennen toen ik twintig was en Louis negentien. Twee weken nadat we elkaar ontmoet hadden, moest hij zijn legerdienst doen, eerst vier maanden in België, daarna veertien maanden in Duitsland. We hebben elkaar toen heel weinig gezien, maar ik kreeg elke dag een brief van hem. We trouwden toen ik 23 was en na ons huwelijk zijn we in de Leemstraat in Essen gaan wonen. Ik ging bij een paar mensen poetsen en heb dat heel lang gedaan. Na drie jaar werd onze oudste dochter geboren en vijf jaar daarna de jongste.”

Vakantie

“Toen de kinderen nog klein waren, gingen we in Nederland op vakantie. Daar huurden we een caravan aan zee. Later, toen ze wat groter waren, gingen we naar de Ardennen. Mijn man had duiven en kwam wel in het Duivenlokaal in Hoek, maar op café ofzo gingen we niet.”

Van Essen naar Antwerpen en andersom

“Na twee jaar in de Leemstraat te hebben gewoond zijn we naar de Nieuwe Heikant verhuisd, dichterbij mijn schoonouders, waar we een huis hebben gehuurd. Maar we moesten er na een paar jaar uit, omdat de eigenaresse er zelf wilde gaan wonen en hebben we een jaar bij mijn schoonouders gewoond. Mijn man werkte bij een ijzerbedrijf in Antwerpen en zijn baas liet boven de zaak een appartement zetten, waar wij na dat jaar naar toe zijn verhuisd. Daar hebben we vijf jaar gewoond, toen ging het bedrijf failliet en moesten wij daar weg. We konden een huis kopen in de Nieuwe Heikant, waar we bijna veertig jaar hebben gewoond.”

Verhuizing naar Sint-Michaël

“Vijftien jaar geleden is mijn man overleden aan leverkanker, hij was pas 74. Ik heb toen nog een jaar in ons huis gewoond, ik was er niet bang, maar voelde me toch minder op mijn gemak. Het was ook een oud huis waar veel aan moest gebeuren. Op aanraden van mijn dochter heb ik het verkocht en ben naar een heel mooi en ruim appartement in de Nieuwstraat verhuisd, waar ik elf jaar heb gewoond. Toen wilde ik terug naar de Heikant en ben naar Sint-Michaël verhuisd, in mei woon ik hier drie jaar. De verzorging is heel goed en ik doe mee aan activiteiten. Er wordt goed op je gelet en als ze iets voor je kunnen doen, doen ze het ook.”