Essen vroeger en nu. Guido Peeters vertelt!

Guido Peeters (83), beter bekend als Pater Guido, werd in Essen geboren en heeft op veel plekken gewoond, maar is uiteindelijk weer terug naar onze gemeente verhuisd.

Vijf broers en vier zussen

Guido komt uit een groot gezin en had vijf broers en vier zussen. Zijn vader was Natiebaas. Er waren diverse Naties in Antwerpen: Zilvernatie (waar Guido’s vader, Gust Peeters, werkte), Katoennatie, Hessenatie, … Dat waren groepen die zich met de ingevoerde goederen bezig hielden. Zijn moeder, Maria Schrooyen, was huisvrouw en had het heel druk met haar grote gezin.

Nachtelijke bombardementen

“Ik ben in de Nieuwstraat geboren, waar we woonden in het huis naast de kliniek”, vertelt Guido. “In het begin van de oorlog sliepen we in de kelder van de gemeenteschool, die stond waar nu de bibliotheek is, en op de blauwe steen onder de kliniek. De blauwe steen was altijd koud en eigenlijk bedoeld om overleden mensen koel te houden. We sliepen ook wel bij een boer in de Essendonk. We deden dat in verband met de nachtelijke bombardementen. De spoorlijn Roosendaal – Antwerpen werd heel veel gebombardeerd. Vanwege dat risico ging mijn vader elke dag op de fiets naar zijn werk in Antwerpen. Essen was ook een belangrijk doorgangspunt voor goederen en vee ging hier in quarantaine.”

Opleiding Paters Redemptoristen

“Op 2 augustus 1947 zijn we verhuisd naar Stationsstraat 13, daar woont nu mijn neef. Ik ging naar de gemeenteschool, want mijn oom was daar directeur. Er was geen verkeer dus we speelden en voetbalden op straat, als doelpalen gebruikten we onze jassen. Na de gemeenteschool ging ik naar het College en deed Latijns-Grieks-Humaniora. Daarna ben ik naar Sint-Truiden in Limburg gegaan. Daar was het noviciaat waar ik het eerste leerjaar van de opleiding Pater Redemptoristen deed. Dat was om het kloosterleven te leren kennen, om toe te treden tot het klooster. Dat was mijn roeping en de keuze was makkelijk, omdat ik daar de opleiding al had gehad.”

Essen werd priesterdorp genoemd

“Daarna deed ik ook nog twee jaar Filosofie en vier jaar Theologie en in april 1966 werd ik gewijd tot priester in Essen. Drie weken daarna had ik mijn eremis. Elk jaar was er minstens één priesterwijding en eremis in één van de parochies van Essen, onze gemeente werd het priesterdorp genoemd. Het kloosterleven was in het begin best zwaar. Je had drie stiltes. De religieuze stilte, die gold altijd in het klooster en je mocht alleen noodzakelijke dingen vragen of zeggen. De kleine stilte in de middag van 14:00 tot 17:00, dan mocht je buiten nog iets vragen of zeggen. De grote stilte, die was van 20:00 tot 08:00, dan mocht er helemaal niet gesproken worden.”

Congo en Leuven

“Na de priesterwijding ben ik een jaar naar Lyon in Frankrijk gegaan, om beter Frans te leren spreken. Vanwege de gezondheid van mijn vader mocht ik niet naar Congo vertrekken. Na Lyon heb ik een jaar in het Antwerpse gewerkt, in de Amical Des Marins Congolais. Toen ben ik met de boot vertrokken naar Matadi in Congo. Ik ben 22 jaar in Congo geweest, waarvan twintig jaar als rechtstreeks medewerker van de bisschop. Toen ben ik teruggegaan naar België en was veertien jaar aalmoezenier van de centrale gevangenis in Leuven. Tijdens mijn verblijf in Congo en Leuven, kwam ik regelmatig in Essen, maar in die tijd merkte ik geen veranderingen op.”

Aalmoezenier inWZC De Bijster

“In 1990 werd ik aalmoezenier in WZC De Bijster in Essen, waar ik meer dan 500 sterfgevallen heb meegemaakt en van dichtbij begeleid. Vanwege mijn leeftijd ben ik verhuisd naar Sint-Vincentius in Kalmthout. Ik woonde er eerst in een kamer en later in een serviceflat. In februari van dit jaar dacht ik: als er nu nog een coronagolf komt zit ik hier vast vanwege de maatregelen, omdat hier allemaal risicomensen wonen. Ik ben toen verhuisd naar een appartement in Essen.”

Essen vroeger en nu

“Essen is veranderd, ik niet. De mensen kennen elkaar niet meer. Er waren vroeger geen appartementen, nu zijn er talloze, dat is nu eenmaal de gang van zaken. Vroeger was het veel meer familiair en nu heel afstandelijk. Het verkeer is ook niet meer te vergelijken, wij speelden op straat, dat is nu onmogelijk. De kleine winkels zijn allemaal weg, het zijn nu allemaal grootwarenhuizen, maar ook dat brengt de tijd met zich mee. Ik ben daar heel soepel in en heb er een open geest in. Je moet geen oordeel vellen, maar dingen respecteren zoals ze gaan.”

NN

52