Essen vroeger en nu. Mientje Lambrechts vertelt!

Mientje Lambrechts (84) werd in de Hemelrijklaan geboren. Ze had vier broers en drie zussen, haar vader was conciërge en toen Mientje vier was verhuisde het gezin naar de Grensstraat.

Verrader

“Mijn vader overleed toen ik zeven jaar was”, vertelt Mientje. “Mijn moeder had toen nog zes kinderen thuis, want er waren er nog maar twee getrouwd. Mijn moeder ging overal de was doen om wat bij te verdienen. Toen de oorlog uitbrak werden mijn drie broers, die nog thuis woonden, van bed gelicht door de Duitsers en krijgsgevangen genomen. Iemand van de Heikantstraat verraadde namelijk aan de Duitsers waar ze mannen gevangen konden nemen. De oudste broer is gevlucht en hebben ze niet te pakken kunnen krijgen.”

Kruidenierswinkel Luyts

“Na de oorlog ging ik naar Mariaberg in de Kloosterstraat. Ik vond dat een fijne school en vanaf de Grensstraat kon ik er zo naar toe lopen. Ik heb daar tot mijn achttiende op school gezeten. Mijn moeder wilde namelijk dat ik verder leerde in plaats van dat ik in een fabriek ging werken. Daarna heb ik een jaar bij Luyts gewerkt, een kruidenierswinkel in de Stationsstraat. Tussendoor deed ik het hele huishouden bij de familie Luyts.”

Telefoniste

“Na een jaar ben ik op het station gaan werken als telefoniste, echt een heel leuke baan. Dat was niet van het station zelf, maar van de RTT. Als mensen belden, viel er een klepje open waar je een fiche in moest steken en dan gaven ze het nummer dat ze wilden bellen. Ook uit Nederland belden ze, doorgaans van kantoren, en die verbonden we dan door. Daar heb ik vier jaar gewerkt, ben toen even weggeweest en ben er weer gaan werken. Het bedrijf verhuisde toen naar de Kapelstraat, waar nu het politiebureau is.”

Late diensten

“Uiteindelijk werd het allemaal geautomatiseerd en waren we niet meer nodig. Er waren wel functies vrij in Antwerpen en Wuustwezel, maar de auto was nog geen gemeengoed en het vervoer was moeilijk. Er waren diverse diensten, van 09:00-17:00, van 14:00-22:00 en van 08:00-12:00 en 16:00-20:00. De late diensten gaven problemen met thuiskomen, dus op aandringen van mijn man ben ik ermee opgehouden.”

Vreselijk ongeval

“Mijn man, Jan Feyens, heb ik leren kennen bij een bal in De Linden, bij het Heuvelplein. Hij vroeg me een paar keer ten dans en daarna hebben we samen wat gedronken. Na drie jaar zijn we getrouwd en we mochten een zoon en een dochter krijgen. Jan werkte als ploegbaas bij Van Gool. Hij was een geweldige echtgenoot en een supervader en -grootvader voor zijn kinderen en kleinkinderen. We zijn op een gegeven moment naar de Statievelden verhuisd, waar we een mooi appartement hadden. Op zijn 83ste is mijn lieve man overleden aan de gevolgen van een vreselijk ongeval met een vallende boom. Toen woonde ik al in Sint-Michaël.”

Via Kalmthout naar Sint-Michaël

“Ik had heel veel pijn in mijn rug en viel dikwijls. Op een gegeven moment zeiden ze in het ziekenhuis: ‘Ze valt veel te vaak, ze mag niet meer terug naar huis.’ Mijn man zei: ‘Maar ik verzorg haar helemaal, ik kook, we hebben een poets en er komt dagelijks een verpleger!’ De artsen zeiden echter: ‘Nee, het is te gevaarlijk, het risico is te groot.’ Meer dan vijf jaar geleden ben ik naar Sint-Michaël verhuisd. Daarvoor ging ik al twee dagen in de week naar het dagverblijf. Toen ik opgenomen moest worden was er geen plaats en zou ik eerst voor drie maanden naar Sint-Vincentius in Kalmthout gaan, maar na drie weken was er plek voor me in Sint-Michaël.”

Het begin was zwaar

“Het woog zwaar en de eerste drie weken heb ik aldoor geweend. Want ik was en ben goed van geest, maar mijn lichaam wil niet meer mee. Na een paar maanden begon ik te wennen. Ik kwam graag in het dagverblijf, maar toen ik hier ging wonen, miste ik mijn man zo ontzettend, al kwam hij dagelijks naar me toe. Hij was geen caféganger, hij ging op donderdag wel van 14:00-17:00 biljarten in het Volkshuis, maar was vaak al vroeger thuis. Mijn man had er veel moeite mee dat ik moest verhuizen. Maar ik heb het hier goed, zonder meer, de verzorging is prima en de verpleging is heel vriendelijk.”

Essen vroeger en nu

“Vroeger was het gezelliger en de mensen waren vriendelijker. In de zomer zat je gezellig met z’n allen buiten, je hielp elkaar. Mijn man stond ook voor iedereen klaar. Nu, met als die appartementen is dat niet meer zo. Mensen kennen elkaar niet meer en er is meer jaloezie en afgunst. Essen is ook veel voller en drukker geworden.”

NN

79