Familiedrama

Na de dood van Whitney Houston verdiepte Vincent Luijer zich in het leven en de dood van overleden beroemdheden. Deze belangstelling groeide uit tot een hobby en regelmatig zal Vincent hier stukken plaatsen over het leven en overlijden van beroemde personen.

Voor mij persoonlijk is 1 juni 2001 een vrij intense dag. Het is een vrij persoonlijk verhaal waarbij de dood zich voor mij redelijk prominent heeft gemanifesteerd. Dat gebeurde op een moment dat twee verhalen samen kwamen. Ik wil de gevoelige lezer alvast waarschuwen dat de beschrijvingen in dit verhaal vrij heftig kunnen zijn.

Het eerste verhaal begon een klein jaar eerder. Ik woonde in die tijd in een galerijwoning in het Nederlandse Zutphen. In een buurt waar weleens wat gebeurde. Een buurman had geprobeerd zich van het leven te beroven, door zijn woning vol met gas te laten lopen en vervolgens zijn woning te laten ontploffen.
Dat was op een zomerse dag in augustus. Tussen mijn woning en die van hem zat nog een woning, maar ik kon de vuurbal vanuit mijn huiskamer zien. Het plan met het gas en de ontploffing werkte dus goed. Alleen werd de beste buurman samen met zijn voorpui op de galerij geslingerd. Zwaar verbrand werd hij bij mij binnengebracht en onder de douche gezet, totdat hulpverleners hem stabiliseerden en naar het ziekenhuis vervoerden.

Ik weet nog heel goed dat de man schreeuwde dat hij dood wilde. Op het moment van de ontploffing had ik bezoek van een goede vriend, die niet verstijfd was door het voorval en hem eerste hulp verleende. Het staat mij nog bij dat hij lachend tegen de verbrandde buurman zei dat hij niet doodging. Ik was daar toen nog niet zo zeker van, want de vellen hingen werkelijk overal los aan zijn lijf. De huid van zijn handen leek wel een handschoen, die hij had uitgetrokken. Ik vond dat toen als jonge twintiger een vrij heftige gebeurtenis. Een gebeurtenis die mij op die dag ook in contact bracht met mijn buurman, die direct naast de ontplofte woning woonde. Een man van ergens in de zestig die alleen en teruggetrokken woonde in zijn appartement. Ik kan mij zijn verzameling pennen voor zijn keukenraam nog goed voor de geest halen. Op die dag stond ook hij, net als vele andere bewoners van het complex, op de galerij. Ik rookte toen nog en vroeg aan hem of ik wat tabak mocht om een sigaret te draaien. Hij was een vriendelijke, introverte meneer en ik heb er toen even een praatje mee gemaakt. Dat geeft ook wel aan wat voor een buurt het was. De buren hadden nauwelijks contact met elkaar en ieder leefde zijn eigen leven.

Toch moet dit moment er bijgehaald worden in verband met dit verhaal.
Het was ergens in mei 2001 toen ik in mijn slaapkamer een geur gewaarwerd. Een geur die mij deed denken aan mijn studententijd toen ik op kamers woonde en een huisgenoot curryworsten (frikandellen voor de Nederlandse lezer) in zijn vuilzak had gegooid, alvorens hij twee weken met vakantie ging. Daar kwam naar verloop van tijd een bepaalde geur van af die mij deed denken aan de geur in mijn slaapkamer. Een geur die met de dag intenser werd. Zo intens dat ik mij lichtelijk zorgen begon te maken. Ik zag al bij de brievenbussen dat de brievenbus van mijn pennen verzamelende buurman enkele dagen niet was leeggemaakt. Ik begon aan vrienden te vragen, die werkzaam waren bij de dierenambulance, of zij mij konden vertellen hoe een dood lichaam ruikt. Zij moesten weleens dieren weghalen bij mensen die waren overleden. Zij wisten mij al te vertellen dat als ik aan mensen ga vragen of zij weten hoe een lijk ruikt, dat het dan waarschijnlijk ook een lijk is. Zelf werd mijn bezorgdheid wat groter, maar nog altijd was ik in een ontkenningsfase.

Eerst moest verhaal 2 nog samenkomen met verhaal 1. In 1999 heb ik een geweldige reis gemaakt naar Nepal. Fantastische dingen gezien en meegemaakt en dat heeft ervoor gezorgd dat ik sindsdien een warm hart had voor Nepal en de Nepali. Destijds ben ik nog betrokken geweest bij de oprichting van een stichting, die zich bezighield met de projecten in Nepal. Ik wist daarom ook veel van het land. Zo wist ook dat Nepal toen nog een koninkrijk was, een echte monarchie waarbij de koning veel macht had. De koninklijke familie woonde midden in de hoofdstad Kathmandu, in een groot wit paleis. Op die eerste juni 2001 gebeurde daar een groot drama. De koninklijke familie was thuis in het paleis. Op die dag knapte er iets in het hoofd van kroonprins Dipendra Bir Bikram Shah Dev. Prins Dipendra heeft op die dag zo goed als zijn gehele familie thuis in het paleis doodgeschoten en daarna zichzelf neergeschoten. Hij stierf echter niet meteen. Hij was nog tot 4 juni Koning van Nepal, terwijl hij in coma lag. Op deze dag overleed hij en werd zijn oom nog enkele jaren koning, totdat Nepal na een burgeroorlog een Republiek werd.
Het was die eerste juni 2001 dat ik werd geconfronteerd met het verschrikkelijke nieuws van de koninklijke familie uit Nepal.

Nepal lag mij nauw aan het hart en plots hield mijn ontkenningsfase over de geur in mijn slaapkamer op en heb ik de politie gebeld en verteld over de geur in de woning van mijn buurman en de uitpuilende brievenbus. Na dat telefoontje ben ik weggegaan naar een goede vriend, die wat verderop in het complex woonde en zicht had op de voordeur van mijn woning en die van de pennenbuurman. Een klein half uurtje later zag van daaruit de politie komen. Een politievrouw keek door het raam met de pennen naar binnen en zag een lichaam op de grond liggen. Daarna zag ik de agenten bij mijn deur aanbellen en ben ik die richting uit gegaan om mijn verhaal te doen. Daarna ben ik weer teruggegaan naar die vriend. Er kwamen nog wat agenten, allen met een soort van gasmasker op. Waarschijnlijk om de penetrante geur enigszins te kunnen verzachten. Nog niet veel later zag ik één van mijn vrienden van de dierenambulance binnenkomen om de kat van de buurman daar op te halen. De man bleek uiteindelijk een kleine drie weken eerder te zijn bezweken aan een hartstilstand. Hij had een zoon, maar daar had hij nauwelijks contact mee, waardoor hij dus onopgemerkt al die weken dood in zijn keuken heeft kunnen liggen. Waar ik in de titel refereer naar familiedrama waarbij ik vooral dacht aan de Nepalese koninklijke familie, bedenk ik me dat het verhaal van mijn pennenbuurman toch ook wel een familiedrama genoemd mag worden. Dat iemand’s dood zolang onopgemerkt blijft, zelfs door zijn eigen zoon. De woning heeft een half jaar lang leeg gestaan en ze hebben geprobeerd door middel van ionisators de geur te doen verdwijnen. Toch rook ik het nog altijd als ik langs zijn woning liep. Of dat nou tussen mijn oren zat of dat het echt nog te ruiken was weet ik niet.

Dit verhaal gaat over koning Birendra Bir Bikram Shah Dev, zijn vrouw Koningin Aishwarya Rajya Laxmi Devi Shah, prinses Princess Shruti Rajya Laxmi Devi Shah, prins Nirajan Bir Bikram Shah Dev en kroonprins Dipendra. Dit zijn dan de zogeheten bekende mensen, maar ook mijn pennenbuurman mag in dit verhaal niet ontbreken. Ik heb er in ieder geval van geleerd dat als ik ongerust ben over mijn buren, om dan niet te twijfelen en hulpdiensten te alarmeren. Liever loos alarm dan te laat. Het is me daarna één keer gebeurd dat ik wat bij mijn buren hoorde en uiteindelijk de politie heb verwittigd. Gelukkig was dat loos alarm. Maar laten we een beetje op elkaar letten en niet twijfelen als we denken dat er iets niet in de haak is.

Vincent Luijer

Meer interessante gegevens over de levens en overlijdens van beroemde personen kunt u vinden op mijn facebookpagina.

10