Noordernieuws.be Nieuwsmagazine van de Noorderkempen
Inmiddels zitten wij aan de grens, net als de rest van België, in een vrij strenge lockdown. Langzaamaan is steeds meer mogelijk en blijkt dat terug opstarten van het dagelijkse leven een zeer complexe opgave is. Waar een lockdown een vrij simpele en heldere maatregel is, zijn versoepelingen een heet hangijzer.
Keer op keer worden er door de Veiligheidsraad nieuwe versoepelingen aangekondigd, die vaak zeer veel verwarring met zich meebrengen. De eerste keer dat we hier duidelijk mee werden geconfronteerd, was toen vanuit de Veiligheidsraad werd aangekondigd dat beperkt bezoek aan verzorgingstehuizen weer mogelijk moest worden. Ik als burger begreep dat deze maatregel met de sociale omstandigheden te maken had, waarmee bewoners van verzorgingstehuizen te kampen hebben. Deze aankondiging was nog met natte inkt op papier, alvorens tal van andere betrokken partijen van zich lieten horen en op een ander bestuursniveau dan ook snel werd beslist dat het nog steeds verboden zou blijven om mensen te bezoeken. Dat was de eerste keer dat ik als inwoner van Essen irritatie voelde. Dit was de eerste keer dat ik de-federalisering ervoer tot een vorm van politieke incompetentie die bij mij tot enorme ergernis leidt.
Hoe kan het dat een Veiligheidsraad, die verantwoordelijk wordt geacht voor de beslissingen die worden gemaakt omtrent deze crisis, geen enkele macht had om de beslissing ook daadwerkelijk tot werkelijkheid te laten worden? Daarna werd het voor mijn gevoel een steeds groter wordend circus. België is in mijn optiek duidelijk een land met te veel bestuurslagen, waardoor het land ten onder dreigt te gaan aan matige communicatie.
Zelf woon ik sinds 2002 in Essen. Ik ben hier wegens de liefde vanuit het Nederlandse Zutphen neergestreken. Inmiddels voel ik mij redelijk verworteld met de Essense gemeenschap en heb ik ook wel het idee dat ik mijn plekje in de gemeenschap heb gevonden. Steeds beter ben ik België gaan begrijpen en heb ik op tal van niveaus dit de-federale land kunnen aanschouwen. Inmiddels werd mij duidelijk dat België verre van een normaal, voor zover dat bestaat, land is. Toen ik hier net woonde had België twee zeer verdienstelijke tennissters. Geheel objectief kon ik concluderen dat Henin, afgaande op de resultaten, beter was dan Clijsters. Vraag aan de gemiddelde Vlaming wie de beste was en je zult merken dat je een de-federaal antwoord zal krijgen. Eén van de dingen die ik ben gaan doen sinds ik in Essen woon, is de politiek gaan volgen voor Noordernieuws. Dit vanwege mijn algemene interesse in politiek, maar ook om dit land beter te begrijpen. Een ding dat opvalt is dat het de-federale fundament ook in veel van de partijen terug te vinden is die hier actief zijn. Zo zijn er het CD&V, VB en de N-VA. Allen hebben zij een V in hun partijnaam die refereert naar hun Vlaamse identiteit.
Dat ik dit de-federale aanhaal is voor de duiding, niet om te oordelen. Ik houd het enkel op de feiten. Ik denk in ieder geval dat een groot deel van de Vlamingen zich meer Vlaming voelt dan Belg. Deze rare constructie van dit land heeft er in ieder geval toe geleid dat er tal van bestuurslagen zijn, die klaarblijkelijk ook redelijk wat zeggenschap hebben waardoor de federale aansturing zeer beperkt blijkt. Iets wat ten tijde van deze coronacrisis maar al te pijnlijk duidelijk wordt.
Gisteren was voor de Essenaren denk ik wel een nieuw dieptepunt. Gisterenavond communiceerde Burgermeester Gaston van Tichelt dat binnen de kring van vier contacten die we vanaf vandaag mogen hebben, ook familieleden en vrienden mogen zitten aan de andere kant van de grens. Zeker hier in Essen waren veel mensen hier blij mee, want de landsgrens zit potdicht voor burgers die niets in Nederland of België te zoeken hebben. En familie is geen goede reden.
Hoe fijn is het dan om officieel te mogen horen dat je jouw naasten, die soms slechts enkele honderden meters van je af wonen, weer kunt zien en spreken. Eerder die dag werd de Limburgse gouverneur al teruggefloten met een dergelijke uitspraak. Nu was het de Veiligheidsraad die iets communiceerde om dat vervolgens weer terug te draaien nadat de burgemeester de boodschap al had gedeeld met de Essenaren.
Waarschijnlijk kon Gaston van Tichelt er maar weinig aan doen dat wat hij eerst had medegedeeld, amper een uur later weer ingetrokken moest worden. Je kunt toch moeilijk als burgemeester een uurtje wachten, omdat de officiële informatie nog kan veranderen. Officieel is officieel, behalve in België. Keer op keer blijkt maar weer tijdens deze crisis dat de communicatie beroerd is en dat dit niet leidt tot begrip bij de burger.
Als Nederlander in België volg ik, naast de ontwikkelingen in België, ook die van Nederland op de voet. Om te beginnen bij de statistieken: België en Nederland tellen anders. Het sterftecijfer is bijvoorbeeld niet met elkaar te vergelijken. In Nederland worden alleen de officieel gediagnosticeerde COVID-19 patiënten die sterven meegeteld. In België worden ook de aan alle waarschijnlijkheid grenzende sterfgevallen meegeteld, waardoor er veel meer doden zijn te betreuren in de statistieken. Er zijn echter twee gegevens die wel te vergelijken zijn; de ziekenhuisopnamen en het aantal IC-bedden.
Dan wordt het wel interessant om ook te kijken naar het beleid rond de lockdown. België heeft een veel strengere ‘Blijf in uw kot!’ aanpak en Nederland heeft een, zoals premier Rutte dat noemt ‘Intelligente Lockdown’.
Toch zien we weinig verschil in de cijfers. Het aantal ziekenhuisopnamen en IC-bedden daalt. Je kunt zelfs stellen dat dit in Nederland iets beter daalt. Toch is de aanpak in Nederland veel soepeler geweest. Zo bleven een hoop winkels open in Nederland, waar die in België eerst moesten sluiten. Ook hebben in Nederland mensen elkaar beperkt mogen blijven bezoeken. De Nederlandse overheid deed altijd een beroep op de eigen verantwoordelijkheid van de burgers, terwijl België haar burgers buitengewoon strenge beperkingen oplegde.
Ik ben natuurlijk geen viroloog, maar als ik kijk naar de statistieken in Nederland en naar die van België, zie ik geen verschil in uitkomst. Misschien heeft dit te maken met de Calvinistische cultuur binnen de Nederlandse grens, waardoor de overheid meer vertrouwt op eigen verantwoord handelen. In België heb ik erg het gevoel dat de overheid dit gevoel van vertrouwen in haar eigen burgers niet heeft. Misschien heeft dit ook wel een averechtse werking. Zo was hier tijdens het mooie Paasweekeinde veel meer burgerlijke laksheid dan in Nederland.
Een goede vriend van me hier in Essen heeft politie aan zijn deur gehad, omdat hij zogezegd te harde muziek op had staan. Dat terwijl het nog 22:00 moest worden en hij nog één plaat luisterde voor hij naar bed ging. In plaats dat de betreffende diender van de wet dan gewoon toegeeft dat ze aan deur staat, omdat er een vermoeden was dat hij bezoekers zou hebben en hierop controleerde, kreeg hij te horen dat zijn muziek te hard stond. Dat het was om hem tegen zijn buren, waarmee hij overigens prima contact heeft, te beschermen. Dit soort verhalen staan sinds de corona-crisis niet op zichzelf. Tal van burgers hebben boetes gehad, omdat ze zogezegd geen noodzakelijke verplaatsing deden. Zelfs mensen die ervoor kozen boodschappen te doen bij de Colruyt in Kalmthout, zodat ze maar één keer een supermarkt binnen moesten. Ook hier geldt dat het maar net is welke politiebeambte je treft. Is het er één die zijn of haar macht wil etaleren of is het er één met gezag?
Het is te hopen dat de Essenaren en andere op Belgisch grondgebied aan de grens wonende burgers, binnenkort gewoon weer Nederland in mogen en dat het gedaan is met wantrouwen naar de burgers. Zodat de burgers kunnen laten zien dat hun vrijheid hen lief is en dat ze daar verantwoord mee om zullen gaan.
VL
100
