Gedane zaken nemen geen keer

Dit stukje schreef ik toen mijn allerbeste vriendin haar strijd tegen kanker gedwongen moest opgeven. Ik verwerkte het in “Een huis met een scenario” en ik wilde hem nog eens delen met jullie.
Omdat ik niet altijd een grote mond heb…

Toen ik 12 was en voor de pastoor zat in mijn wit communiekleed, wenste ik dat ik nooit getekend zou worden door wat ik al mee had gemaakt of door wat ik nog zou meemaken.
Ik wenste dat ik zou blijven wie ik was en voldoende liefde zou hebben voor de kinderen die ik zou krijgen en voor de mensen die mijn pad zouden kruisen. Wenste dat vriendschap altijd een deel van mijn leven zou mogen blijven. Hoopte toen al dat ik ooit in iemand zijn ogen zou mogen kijken en weten dat ik daarbij hoor.
Zonder woorden.
Gewoon al om te weten dat ‘het’ bestaat. Ik maakte in de stroom van mijn leven fouten, die me vergeven werden, die ik recht zette of die ik verzwegen heb. Ik heb er van geleerd. Het maakte mij wie ik ben.
De spijt die ik daardoor te voelen kreeg was sowieso een nuttige emotie die ervoor zorgde dat ik diezelfde fouten niet meer maakte. Ik heb elke kans die ik kreeg benut en maakte daardoor foute en juiste keuzes.
Maar ik maakte ze wel, want bij elke keuze of kans die je niet neemt mis je de uitvoering van een plan.
Elk jaar stel ik mezelf dezelfde vraag: Wat als ik vandaag moet gaan? Deed ik het goed als mens?
Als ik achterom kijk dan weet ik dat ik het redelijk goed heb gedaan en dat maakt van mij een gelukkig persoontje.
En meer???
Ik ben niet rijk maar…. rijkdom zit in je hart en in je hoofd.
Kennis maakt je wijzer en beter.
Liefde maakt je sterker.
En al wie dit niet begrijpt moet in een wit kleed voor de pastoor gaan zitten en dit heeft niets met geloof te maken, maar met besef en persoonlijke groei.

Martine de Weerdt

71