Geduld

Geduld

Wat is geduld. Het is iets wat je wordt opgelegd door anderen, omdat zij iets willen bereiken en het is een verlies van tijd, want waar wacht je op?
Volgens mij brengt het zelf onzekerheid en kansverlies. Geduld brengt je nergens, geeft geen antwoorden, alleen maar uitstel. Als je dolgraag die promotie op je werk wil kun je op de man afstappen en duidelijk maken, dat je je ziel en leven mee in de zaak steekt. Dat je die promotie wil. Of je kunt braaf en geduldig afwachten tot er een collega mee gaat lopen. Als iemand je onheus behandelt kun je afwachten tot deze persoon neergebliksemd wordt, of je pakt deze onmiddellijk aan. Het laatste geeft meestal het beste resultaat. Toch?
Geduld: ik heb dit niet, het staat zelfs niet in mijn woordenboek des levens. Je moet niet tegen me zeggen dat er je ergens in de komende weken een verrassing voor me hebt, want daar word ik gek van. Ik hou van verrassingen als ik ze meteen krijg, zoals kortgeleden. Niets leuker dan dat datgene wat je zo graag wilt plots voor je neus staat. Zo wist ik al vroeg dat de Sint niet bestond. Toen mijn grootouders me zeiden dat de Sint ‘s nacht een bezoek zou komen brengen, zat ik verdoken in het donker de vriendelijk man op te wachten. Groot was mijn verbazing toen ik mijn grootouders spulletjes zag klaarzetten. Maar de laatste tijd wordt geduld steeds vaker op mijn levensweg gegooid. Willes nilles moet ik me buigen onder de wet van het wachten, alsof ik een lesje te leren heb. Geduld voor de liefde. Geduld voor zekerheid.

Mijn zoon werd afgelopen nacht op spoed opgenomen met een onverklaarbare inwendige bloeding. Hij had enorm veel pijn en de artsen tasten duidelijk in het duister. Een overbrenging met ziekenwagen naar UZA, weer spoed, gevolgd door een opname op intensieve. Geduld… tot de resultaten binnen druppelen. Geduldig wachten op antwoorden. Gek word ik daarvan.

Nog iemand met geen geduld, is mijn rosse Engelse Cocker Spaniel. Hij neemt zelf zijn leiband en loopt naar de voordeur als ik te lang treuzel voor we gaan wandelen. Het ding heeft ook nog eens een eigen wil. Als hij na een wandeling geen zin heeft om naar huis te gaan, gaat hij met diezelfde leiband op de loop. Op een afstandje gaat hij dan uitdagend liggen en elke keer als ik dicht bij hem in de buurt kom, gaat hij weer op de loop. “Raja hier! Raja stop!” zijn dan bevelen die niet door zijn dikke, lange, harige oorflappen dringen. Tijdens het laatste achternalooptraject van twintig minuten stond een man met een perfect luisterende Border Collie me minachtend aan te kijken. Nadat ik doodmoe dat ros varkentje bij de horens had gevat zei hij zuchtend: “Ik zag u graag lopen, geduld is een schone zaak. Misschien verstaat hij geen Nederlands! Heb je het al eens in het Engels geprobeerd?” waarop hij met datzelfde ‘tevreden over zijn mens/hond relatie’ glimlachje doorliep. Zijn trotse viervoeter die tegen zijn been aanplakte, gooide me nog een blik achterna. Mannenhumor… Na een face-to-facegesprek in het Engels, liep Raja perfect naast me, zelfs zonder leiband. Echt… Als ik een half uurtje later het heerschap terug tegenkwam, was hij paniekerig aan het roepen naar zijn hond die een ree achterna zat. Toen heb ik voor de eerste keer toegegeven: “Zoals u zei: geduld is inderdaad een schone zaak, maar als ik van u was zou ik het ook op een loopje zetten! Raja volg!” Ik heb mijn haar en mijn rosse Cocker heeft zijn oren naar achteren gegooid en trots schuddend met onze heupjes hebben we onze tocht verder gezet.
Vrouwenhumor noemen we dat…

Martine de Weerdt

164