Noordernieuws.be Nieuwsmagazine van de Noorderkempen
Rene Ooye (84) is geboren en getogen in Essen. Hij werd in de Maststraat op nummer 30 geboren en heeft daar ook bijna heel zijn leven gewoond.
Naar de jongensschool in de stationsstraat
“Tijdens de oorlog ging ik naar school in de Stationsstraat, aan de overkant van waar nu Step2 zit”, vertelt Rene. “Dat was een jongensschool, mijn vier jaar oudere zusje ging weer naar een andere school. Ik ging graag naar school en vooral rekenen vond ik leuk. In de oorlog stonden er veel camions van de Duitsers bij ons in de straat, maar ik kon gewoon naar school.”
Leven van de smokkel
“Mijn vader ging smokkelen met vijf of zes andere mannen. ’s Avonds gingen ze de grens over en kwamen ’s nachts terug met tabak, aardappels, boter en nog meer dingen. Wij leefden daarvan en we verkochten ook aan anderen, zo kwamen we aan de kost en hebben we gelukkig altijd genoeg te eten gehad. Maar ze zijn een keer gepakt en moesten mee naar Bergen Op Zoom. Daar werd alles afgepakt, ze kregen een proces verbaal en mochten weer naar huis. Lopend natuurlijk. Ze hebben toen veel geluk gehad en vanaf dat moment hadden ze een ‘voorloper’. Die ging dan eerst de boel verkennen en kijken waar de Duitsers stonden. Dat is altijd goed gegaan.”
Mijn vader heeft me alles geleerd over de bouw
“Bij de bouw van de kerk in Essen ben ik 25 meter naar beneden gevallen!
Ik mankeerde niks en heb dezelfde dag nog doorgewerkt…”
Drie kinderen
“Op mijn twintigste leerde ik mijn vrouw Dina kennen, op de markt in Roosendaal. Ik vond haar meteen leuk en heb haar aangesproken. Ze kwam uit Roosendaal, waar ze in een fabriek werkte. We hebben twee jaar gevreeën en toen zijn we getrouwd. Ze is blijven werken tot ze in verwachting raakte. We mochten drie kinderen krijgen, twee meisjes en een jongen. Onze kinderen gingen alle drie in de Hofstraat naar school. Een van mijn dochters werkt nu hier in Sint-Michaël, de ander op een dienstenchequekantoor. Mijn zoon was ook metser en leerde in Spanje een Nederlandse vrouw kennen en is met haar getrouwd. Hij woont nu alweer jaren in Spanje.”
Ineens niet meer kunnen stappen
“Na ons huwelijk zijn we bij mijn ouders in gaan wonen, die hadden een groot huis. Na hun overlijden zijn we er blijven wonen en heb ik het huis verbouwd. Met 60 ging ik op pensioen. Net na mijn pensioen ging ik een keer ’s middags op de zetel liggen, even rusten, want mijn zoon en dochter zouden paaseieren komen rapen. Maar toen ik wakker werd, kon ik niet meer stappen of eten. Als ze me goed vasthielden kon ik een paar stappen doen, meer niet. Ik werd direct naar het ziekenhuis in Brasschaat gebracht. Het bleek een zenuwziekte te zijn, die mijn voeten en handen had aangetast. Een jaar heb in het ziekenhuis gelegen, waarvan zes maand op de intensieve.”
Mijn lieve vrouw overleed
“Na dat jaar mocht ik naar huis, maar toen overleed mijn vrouw aan borstkanker. Ze hebben alles geprobeerd om haar beter te maken, ook met medicijnen uit Amerika, maar niets heeft geholpen. Een heel groot verlies waar ik nog steeds verdriet van heb. Drie jaar geleden werd ik weer opgenomen en ben daarna naar Sint-Michaël verhuisd. In het begin had ik veel verdriet, maar nu gaat het goed met me. Ik doe overal aan mee en ik word perfect verzorgd.”
Essen vroeger en nu
“Vroeger waren er veel cafés in Essen. In de Maststraat zat een grote winkel naast ons. Die is later verhuisd, dat is nu de Delhaize. Er was weinig verkeer toen en net na ons trouwen heb ik een auto gekocht. Doordat het zo stil was, kon je overal gewoon rijden. Nu is het zo druk en zelfs gevaarlijk geworden, ze rijden hard en dwaas!”
LW
180
