Geur van de dood. Deel twee

De volgende dag stond er een heer van de begrafenisonderneming aan de deur. Na Krista gecondoleerd te hebben, sprak hij de formaliteiten met haar door. Aan het eind van het gesprek vroeg hij om kleertjes voor het kind en een speeltje om in de kist mee te geven.
‘Als het kan de knuffel waar uw dochtertje het gekst op was.’
‘Dat was een beertje, maar dat is heel vies en het stinkt. Dat kan ik toch niet doen. Wat zullen de mensen wel niet denken?’
De man keek haar verbaasd aan: wat deed dat er nou toe?
‘Als dat uw dochtertje’s liefste knuffel was, vind ik toch… Maar dat laat ik helemaal aan u over.’
Krista liep naar Evelientje’s kamer en zocht het mooiste jurkje uit. Uit het speelgoed koos ze een mooie pop en gaf de spullen aan de man mee. Nee, ze wilde haar dochtertje niet zelf aankleden, dat lief ze liever aan de begrafenisondernemer over. Toen hij weg was ging Jet op zoek naar het beertje,maar het was en bleef weg.

De begrafenis was achter de rug en Krista begon de draad van haar oude leventje weer op te pakken. Ze begreep dat er qua alimentatie nogal wat ging veranderen, dus had ze een baantje in een bar genomen, dat zwart werd betaald. Op een avond kwam ze thuis en liep in het donker naar de zitkamer. Een goedkoop luchtje uit een spuitbus drong haar neusgaten binnen. Op hetzelfde moment viel het glas boven de zitkamerdeur uit de sponning en miste haar rakelings, een opspattende scherf maakte een snee in haar been. Vloekend deed Krista het licht aan. Ze verzorgde haar been en ruimde de scherven op. Dat zou ze de verhuurder inwrijven, ze ging een vette klacht indienen!! Ze had dat glas wel op haar hoofd kunnen krijgen. Pas later drong het tot haar door dat ze het beertje had geroken toen ze binnenkwam. Dat ding moest dus nog ergens zijn.
De volgende dag was het eerste dat ze deed opnieuw alles afzoeken naar dat vieze beertje, maar ze kon niets vinden. Ze ging zelfs op de diverse plekken met gesloten ogen staan ruiken om een vleug van die vieze lucht op te vangen. Maar niets, misschien had ze het zich maar verbeeld. Een paar dagen later stond ze voor de slaapkamerkast om wat lakens op te bergen, toen ze ineens weer dat doordringende luchtje rook. Op hetzelfde moment viel een zware pot met een grote plant, die helemaal achter op de kast stond, naar beneden. Hij viel pal op Krista’s schouder, ze gilde van pijn en schrik. Bevend liep ze achteruit. Dit was onmogelijk! De pot had helemaal achteraan tegen de muur gestaan.Hij kon er helemaal niet afvallen! En ze had ook dat luchtje weer geroken, zou ze soms hallucineren?

Krista betrapte zich erop dat ze bang geworden was en constant liep te snuiven of ze niets rook. Twee keer was er iets raars gebeurd, net nadat ze de lucht van het beertje had geroken. Mensen met een slecht geweten zullen nu eenmaal eerder een link met iets leggen dan andere mensen. Op een dag liep ze door het halletje van haar flat toen ze onmiskenbaar het beertje weer rook.Ze bleef staan en durfde zich niet te verroeren. Maar er gebeurde niets. Om zich heen kijkend liep ze heel voorzichtig achteruit de zitkamer in en struikelde over een bijzettafeltje, dat daar niet hoorde te staan. Met haar achterhoofd kwam ze tegen de houten leuning van een stoel. Ze voelde de klap in haar kiezen en bleef versuft even liggen.Hoe was in vredesnaam dat tafeltje daar terechtgekomen? Op dit punt gekomen begon Krista in paniek te raken. Evelientje wilde haar kennelijk over de dood heen straffen, maar waarvoor? Ze had toch mooie kleren gehad en mooi speelgoed? Ze had zelfs dat vieze beertje niet afgepakt. Krista had het meisje meer dan afschuwelijk behandeld en mishandeld, maar alle mooie spullen moesten dat maar goed maken. Ze was niet in staat haar eigen gedrag onder ogen te zien: het gedrag van een persoon die de titel moeder niet waardig is. Ze krabbelde op, zette het bijzettafeltje op zijn plaats en schrok toen de deurbel ging. De buurvrouw stond voor de deur en vroeg hoe het met haar ging. Dit onverwachte medeleven deed Krista in huilen uitbarsten. Geschrokken duwde de buurvrouw haar naar binnen en liep mee naar de zitkamer.
‘Meid, ben je zo verdrietig? Kan ik iets voor je doen? Het is ook wel een vreselijke klap voor je, je lieve meisje…‘
Ze ging naast Krista zitten en sloeg een arm om haar heen. Maar in plaats van een verhaal over hoe ze haar dochtertje miste, wat de buurvrouw natuurlijk verwachtte, kreeg ze een onsamenhangend verhaal over glas, bloempotten en een bijzettafeltje. Ze snapte er helemaal niets van. Het enige wat Krista niet vertelde was het ‘bere-luchtje’, dat ze iedere keer rook voordat er iets gebeurde. Instinctief voelde ze dat dat niet zou worden geloofd. De buurvrouw zette koffie en bleef een poosje zitten praten tot ze zag dat Krista weer gekalmeerd was. Bij het weggaan sprak ze: ‘Over een paar dagen kom ik weer langs, maar als je me nodig hebt kun je altijd langskomen of bellen.’
Krista deed de deur achter haar dicht en ging er met haar rug tegenaan staan. Ze was bang en wist niet wat ze moest doen. Uit het gangkastje pakte ze een reservesleutel, ging naar de buurvrouw en gaf hem aan haar.
‘Je weet dat ik ‘s avonds werk, maar overdag ben ik heel veel thuis. Als ik na een paar keer bellen niet opendoe, moet je jezelf maar binnen laten. Ik heb zulke rare ongelukjes tegenwoordig, je weet nooit…‘
‘Goed hoor. Weet je zeker dat het gaat?’
Met tegenzin ging Krista haar flat weer in. Misschien moest ze maar aan verhuizen gaan denken. Omzichtig liep ze langs haar meubels, constant voorbereid op een verschuivend voorwerp. Ze sliep zelfs op de grond.

Een paar dagen later besloot de buurvrouw bij Krista te gaan kijken. Na diverse malen gebeld te hebben haalde ze de reservesleutel. Met klamme handen stak ze die in het slot en ging naar binnen. Eigenlijk vond ze het eng en hoopte dat Krista boodschappen was gaan doen en niet dat er iets engs aan de hand was. Ze bleef in de gang staan en riep Krista’s naam een paar keer. Met bange stappen liep ze de huiskamer in en zag Krista. Ze zat op de grond met haar rug tegen de muur, een deken over haar benen.
De Friese staartklok, was op haar hoofd terechtgekomen en had haar nek gebroken. Naast haar lag een vies beertje…

Binnenkort weer een nieuw vervolgverhaal van Lieve Wiesda

2