Geur van de dood. Een nieuw vervolgverhaal van Lieve Wiesda

Er staat nergens geschreven dat je van kinderen moet houden. Maar je hoeft ze ook niet te haten, zuiver vanwege het feit dat ze bestaan. Hou je niet van kinderen, begin er dan ook niet aan.

Maar Krista was er wel aan begonnen. Niet omdat ze zo gek op kinderen was, maar om haar man aan haar te binden. Dat dat niet lukte, lag niet aan haar man maar aan haar. Haar man kreeg schoon genoeg van haar en vertrok. Op zoek naar een lieve vrouw, waar hij wél van kon houden en respecteren. Waarschijnlijk kon je Krista het best beschrijven als een misselijke heks. Ze zorgde ervoor dat haar man niet de voogdij kreeg over het kind, niet uit liefde voor hun meisje, maar uit eigenbelang en wraak. Krista hield niet van haar dochtertje, ze had constant het gevoel dat ze het meisje moest straffen, dat ze wraak op haar moest nemen. Gewoon, omdat ze bestond en ze geen reden bleek te zijn voor haar vader om bij haar moeder te blijven.
Ze zou het kind nooit slaan, maar dit was meer uit angst voor ontdekking, want laf was ze ook nog.
Ze was heel vindingrijk in het bedenken van andere dingen om het kind het leven zuur te maken. Om niets werd ze uitgescholden, tot laat uit haar bed gehouden waarbij ze niet mocht gaan zitten.
’s Nachts werd ze in haar kamertje opgesloten, zodat ze haar moeder niet kon storen bij het uitslapen. En dat deed ze heel graag; vandaar ook dat het kind na zes uur helemaal niets meer te drinken kreeg: dan hoefde ze ’s nachts niet naar de w.c. Nee, kleine Evelien had het niet makkelijk, terwijl het juist zo’n het lief meisje was en bleef, ondanks de sadistische behandeling van haar moeder. Ze zag eruit als een engeltje: bruine krullen, grote bruine ogen, een heel lief mondje en de mooie kleren die ze altijd droeg deden de rest. Want materieel kwam het kind niets te kort; alleen het mooiste en het beste kreeg ze. Zodat de buitenwereld vooral niet zou merken hoe slecht ze het eigenlijk had.

Evelientje had een beertje en dat betekende alles voor haar. Daar kon ze mee knuffelen, tegen praten, dat gaf haar een veilig gevoel, kortom: al haar liefde projecteerde ze op dat onooglijke beertje en voor haar gevoel kreeg ze ook heel veel liefde terug van haar knuffel. Alleen, dat beertje werd steeds smeriger en stonk je tegemoet. Ongetwijfeld waren er manieren om het speeltje te reinigen, maar daar had Krista helemaal geen zin in. Nee hoor, een goedkope spuitbus uit de supermarkt moest het maar regelen. Bijna iedere dag spoot ze het beertje in, Evelientje was er aan gewend en stoorde zich niet aan de doordringende lucht. Als haar vader er iets van zei, haalde ze haar schouders op en zei: ‘Beertje is toch lief?’ Natuurlijk had ze ander prachtig speelgoed vanwege de schone schijn, maar ieder kind heeft nu eenmaal een favoriete knuffel. Doorgaans is dat iets onooglijks: een pop met één been, een hondje zonder ogen, een lapje, noem maar op. Evelientje had dus haar stinkende beertje; je rook die twee voor je ze zag.
Vandaar dat ze die knuffel nooit ergens mee naar toe mocht nemen. Nee, heel schijnheilig moest er dan een mooie pop mee.

Samen met haar moeder woonde ze in een flat op de derde verdieping van een appartementencomplex. De flat was ruim, maar ondanks dat werd Evelientjes bewegingsruimte beperkt tot haar kamertje. Op een avond ging Krista naar bed, na zich ruim te hebben bediend van wijn. Ze had haar dochtertje al een paar keer horen huilen, maar het enige dat ze had gedaan was haar toeroepen dat ze stil moest zijn en gaan slapen. Die nacht werd er om vier uur er gebeld. Onvast liep Krista naar de voordeur en deinsde terug voor de agent die daar stond.
‘Mevrouw, ik ben bang dat er iets met uw dochtertje is. Kunt u even mee naar beneden komen?’
‘Mijn dochtertje? Die ligt gewoon te slapen.’
‘Komt u nou maar even mee, het is echt nodig.’
Krista draaide zich om en liep de gang in. Ze draaide buiten gezichtsveld van de agent de sleutel om en opende de deur. De sleutel liet ze handig in het zakje van haar pyjama glijden en ze liep de kamer in. Het bed was leeg en het raam stond open, buiten zag ze flitsen van blauw zwaailicht. De voetstappen van de agent kwamen dichterbij.
‘Uw dochtertje is uit het raam gevallen, ik ben bang dat het niet goed met haar is…‘
Krista voelde haar hoofdhuid prikken van schrik en zenuwen en als een robot liep Krista met stijve benen met de agent mee.

Beneden lag Evelientje als een geknakte pop in het gras. Hier en daar lag wat braaksel. ‘Sorry, dat we u dit zo bruut moeten vragen, maar kon uw dochtertje haar kamer niet uit? Het lijkt er op dat ze moest overgeven, de kamer niet uitkon en het daarom uit het raam heeft gedaan.’
Krista was verstomd, ze had nooit om haar kind gegeven, maar de aanblik van het dode meisje was zo schokkend, dat ze geen woord meer kon uitbrengen. Nadat ze haar weer boven hadden gebracht, zat ze uren op Evelientjes bed. In de zitkamer tikte de Friese staartklok de uren weg.

Het was nog donker toen de deurbel weer ging. Jet schrok, stond op, liep naar de deur en liet Marc, Evelientje’s vader binnen. De man was hysterisch, zijn huidige vrouw probeerde hem te kalmeren. ‘Het is jouw schuld, je hebt nooit om haar gegeven. Had haar bij mij gelaten, dan had ze nu nog geleefd!!!’ Krista’s buurvrouw kwam op het geschreeuw af. Haar rustige houding kalmeerde Marc enigszins.
Toen hij met zijn vrouw was vertrokken, nam de buurvrouw Krista mee haar eigen flat in en zette koffie. Ze had nooit veel contact met Krista gehad, af en toe een vluchtig praatje en een aai over Evelientje’s bol. Het meisje had ze stilletjes gevonden en de moeder ontwijkend, maar veel aandacht had ze daar niet aan besteed.
‘Gaat het een beetje? De man is natuurlijk over zijn toeren, dit is gewoon een afschuwelijk gebeuren!’
Krista begon te huilen, ze kon aan niets anders meer denken dan aan die afschuwelijke aanblik van het geknakte lichaam van haar kind. Een gebroken pop, dood en verminkt. De buurvrouw die geen idee had van wat er in de flat naast haar had afgespeeld, sloeg een arm om haar heen en sprak sussende woordjes. Krista liet zich in bed stoppen nadat ze een slaappil van de buurvrouw had genomen.

Hoe loopt het af met deze vreselijke vrouw, die haar dochtertje zo gekweld heeft? Lees het morgen in Noordernieuws

6