Het is ondenkbaar

Het is ondenkbaar, het schrijven van een gedicht.
Hoe kan ik er over spreken.
Als de schoonheid van een schilderij
of de klanken van een symfonie?
Wat baat mijn begripvolle beschrijving als jij
de bedoeling niet voelt van mozaïek verbonden
edelstenen in een ketting van ritme en woorden.
Ik kan beginnen in een toon van gemoedsgesteldheid
eigen aan een lentemorgen.
Met dit gegeven tegelijkertijd overgaan naar
weemoedige rust of woelige drang of deze
verinnerlijking doen overslaan in verbijstering.
Tenslotte je doen terechtkomen in de geboorte
van innerlijk geluk en een nieuwe horizon opent.
Zoals het verleden een teeltaarde is van een
poëtische toekomst.
Maar baat het als je de werkelijke betekenis
van een gedicht niet begrijpt met een commentaar
die de schoonheid van een prozaïsche beschouwing
doet verloren gaan voor jouw lege kop.