Het wassalon

Bon, de wasmachine heeft het begeven, dus ik ga dik tegen mijn zin met zes zakken was naar het wassalon. Ik ben er alleen. Gelukkig.
Ik steek de hele handel in de zeven beschikbare wasmachines, pleur er het beloofde witter dan wit waspoeder in en vlei me comfortabel neer op de bank met een cappuccino en blader door een magazine.
Iets later komt er een kerel binnen. Hij lijkt rechtstreeks van Californië lijkt te komen. Blond, krulletjes, zonnebankbruin en goed gespierd. Volgens mij staat zijn surfboard zelfs geparkeerd tegen de gevel.
Vraagt hij plots ik er een probleem mee heb dat hij zijn broek uitschiet om te drogen.
???
Heel even lijkt het hier op een reclame clip van zeven minuten waar je ervoor en erachter een klein stukske film te zien krijgt… Als hij daadwerkelijk zijn broek uitschiet vraag ik me af of er ergens een verborgen camera hangt, maar buiten een beveiligingscamera is er niets te zien.
Als ik de kerel er vervolgens attent op maak dat de droogkast wel erg groot is voor één broek, antwoordt hij met een brede tandpasta glimlach,
“Uw slipke kan er ook wel bij ze”.
Ik trek mijn wenkbrauwen op en beantwoord hen met dezelfde tandpasta glimlach,
“Ik heb er geen aan.”
Wijsneus denk ik dan.
Als hij zich onderuit laat zakken op de bank om het zicht op kwatta te vergroten als ik de was uit de machine haal draai ik me kwaad om.
Hij lacht en vraagt: “Het is precies lang geleden?”
“Pardon?”
“Dat ge de was hebt gedaan!” grinnikt hij.
Als ik ‘s avonds mezelf uitkleed zie ik dat ik een shortje aan heb van Spiderman met spinnenwebkes op. Een grapje, gekregen ooit met Kerst.
Denk dan even terug aan zijn laatste vraag…
“Het is precies lang geleden?”

Martine de Weerdt

87