Hoe ziek zijn dierenbeulen?

Bernadette en Marie-Colien zijn dierenliefhebbers in hart en ziel. Wat te merken is aan de hoeveelheid dieren die ze koesteren: vogels, katten, vissen en honden. Maar ook de buitendieren worden niet door ze vergeten.

Ik zal die dag nooit meer vergeten

Drie honden hebben Bernadette en Marie-Colien: Tyson, een Bullmastiff van zes maanden, en Wobby en Nady, Morkies, zeven maanden oude pups. Maar als het aan de dierenbeul had gelegen, was van de honden alleen Tyson nog maar over geweest. “Donderdag, 29 augustus, die dag staat voor altijd in mijn geheugen gegrift”, vertelt Bernadette, de schoonmoeder van Marie-Colien. “Mijn zoon merkte dat er iets was, omdat Wobby tegen zijn benen krabde. Hij zag dat Wobby helemaal aan het shaken was, dat hij stuipen had en heeft mijn man geroepen. Die zei: ‘Bel onmiddellijk je moeder!’ Toen zei mijn kleindochter dat Nady ook zo lelijk deed.”

Ze zag meteen dat er sprake was van gif

“Ik ben meteen naar huis gekomen en zag gelijk dat het niet goed was. En allebei tegelijk stuipen hebben, dat kan dus niet. We zijn a la minuut naar de dierenarts gereden. Die vermoedde meteen dat ze gif binnen hadden gekregen, want ze zag slakkengif. Ze werden meteen aan het infuus gelegd en kregen cortisone, valium en vocht om het bloed door te spoelen. Nady en Wobby waren toen al buiten bewustzijn en Nady was er duidelijk het slechtst aan toe. Ze mochten geen enkele prikkel van buitenaf krijgen en moesten absolute rust en stilte hebben. Ze werden opgenomen en op de deur van hun kamer stond ‘Stil in hospi, 2 shock-patiënten aan infuus’. We werden naar huis gestuurd voor ons eigen bestwil en dat van de hondjes.”

Een kaasje waar gif in was aangebracht

“Bij thuiskomst wilde ik de bench schoonmaken en op de plek waar Wobby altijd slaapt, lag braaksel. Het zag eruit alsof er rood plastic in zat. We zijn het meteen bij de dierenarts gaan brengen, die het acuut naar Gent heeft opgestuurd. De dierenarts zag dat het een Babybel was (rond kaasje met rood omhulsel), waar gif in was aangebracht. Wat als mijn kleinzoon, die gek is op kaas, het had gevonden?”

Nady heeft dagen voor haar leven gevochten

“Zaterdagochtend kregen we al te horen dat er giftstoffen in zaten en konden ze de medicatie er op afstemmen. De medicijnen sloegen bij Wobby goed aan, omdat hij het had uitgebraakt. Maar Nady heeft nog dagen voor haar leven gevochten en gaat een lange revalidatie tegemoet. Ze kan nog steeds niet staan of lopen. Ze probeert ondertussen wel te gaan zitten, maar dat lukt nog niet goed. Ze kan ook haar hoofdje en lichaam niet stil houden, omdat haar evenwichtsorgaan nog te erg beschadigd is. Wobby is weer energiek, maar niet meer zindelijk en erg angstig. Eerst waren het allemansvriendjes en nu zijn ze zo wantrouwig! Waarschijnlijk heeft Wobby de dierenmoordenaar gezien.”

Ze zal altijd de nadelige gevolgen dragen

“Als we ook maar ietsje later waren geweest, hadden onze hondjes het nooit overleefd. Wobby zal herstellen, maar Nady? We weten het niet. Elk stapje vooruit is een groot feest voor ons, maar ze zal altijd de nadelige gevolgen blijven dragen. Hoe die zullen uitpakken weten we nog niet. De dierenarts en haar assistentes hebben ons enorm gesteund en opgevangen. Geweldige mensen, die we heel erg dankbaar zijn!”

Die persoon is geen mens, dat is een monster

“Wat bezielt iemand, hoe ziek in je hoofd ben je, als je bewust iets lekkers van gif voorziet, met het gerichte doel een dier dood te maken. Dan ben je geen mens, dan ben je een monster!”

NN

175