Hoe zou het zijn met Walter en Annet?

In de rubriek van de Voorbode, zoeken ze mensen op die een ‘zichtbare’ rol hebben gespeeld in het Essens sociaal-cultureel leven, maar ondertussen andere horizonten hebben opgezocht of gewoon op pensioen zijn…

Deze keer is het de beurt aan Annette en Walter SCHAUWAERTS.

Het is alweer 3,5 jaar geleden dat Annette en Walter definitief de deur van Café Volksvriend achter zich dichttrokken en het Wilderts volkscafé in handen lieten van hun opvolgers, Ann en Wim. 15 jaar lang hadden ze het café gerund met veel liefde en toewijding en ze werden door de klanten op handen gedragen.
Maar op 3 januari 2015 sloeg het noodlot toe: Annette kreeg een hersenbloeding en moest noodgedwongen een stap terugzetten en intensief revalideren. En dat doet ze op vandaag nog steeds. Ik heb met Annette afgesproken in Oostende, waar ze sinds september wonen. Ze ziet er heel goed en gelukkig uit en we zijn blij elkaar weer te zien. We moeten zachtjes praten, want Walter slaapt … die heeft nachtdienst gehad bij het sorteercentrum X in Antwerpen.

Hoe komen jullie in Oostende terecht?

‘Wij zijn allebei ‘zee’-mensen en kwamen hier altijd al graag om uit te waaien. Na Café Volksvriend zijn we in Kalmthout gaan wonen, maar ondanks dat het mijn geboortedorp is, kon ik er niet meer aarden. Dus toen we dit appartement vonden, was de keuze snel gemaakt.’

Mis je het café nog wel eens?

‘Oh, ja (emotioneel), ik had dat de rest van mijn leven willen blijven doen, maar spijtig genoeg mocht het niet zijn… Ik mis vooral de sfeer met de mensen van de verschillende verenigingen, die wij altijd zo goed mogelijk probeerden te ondersteunen. Zoals o.a. de voetbalsupporters, ’t Pedalleke, de Koperwiek, de Duivenmelkers, de line-dancers, de Steenbakkers, Okra, het Rode kruis, het spaarkastje… En waarschijnlijk nog meer, maar dat moet ge straks maar aan Walter vragen…’
(Dat zal ze tijdens ons gesprek nog een paar keer zeggen, want dat is één van de gevolgen van haar hersenbloeding, dat haar geheugen haar soms in de steek laat… en soms ook haar taalvaardigheid…)
‘Gelukkig’, vervolgt ze, ‘heb ik nog veel contact met sommige klanten, waar ik een vriendschapsband voor het leven mee heb opgebouwd. Walter ook trouwens.’

Welke gebeurtenis of anekdote zal je altijd bijblijven?

‘Het feit dat ik een inbreker op de vlucht heb gejaagd, komt nog geregeld terug in gesprekken. Dat heeft ook in de krant gestaan. Ik heb hem een kopstoot gegeven, met gevolg dat mijn neusbrug moest gehecht worden’, lacht ze.
Ik heb eigenlijk veel leutige herinneringen, teveel om er eentje uit te pikken. Ik ben altijd een optimist geweest, met het gevoel dat ik àlles kan! Nu nog soms, tegen beter weten in, zodat Walter me weer met de voetjes op de grond moet zetten. Er zijn nu eenmaal dingen die me nu niet meer zo gemakkelijk afgaan, maar dankzij Walters steun lukt het wel.

Hoe vul je hier in Oostende je dagen zoal?

‘We wonen in een zalige buurt, met goeie contacten met de buren. Vlakbij is een mooi park en op 3 minuten wandelen is er de zee. Dus ik doe dagelijks mijn boodschappen en heb een vast plekje waar ik uren van de zee kan genieten. Elke middag moet ik naar therapie in het revalidatiecentrum en zo zijn mijn dagen altijd gezellig gevuld . En natuurlijk geregeld bezoek van familie en vrienden. Heel veel drukte kan ik nog steeds niet aan, maar Walter bewaakt dat voor mij.
We gaan ook geregeld naar optredens in het Kursaal, hier vlakbij en we hebben meegelopen in de 1 mei stoet vorig jaar. We zien Johan Vande Lanotte hier regelmatig passeren in de straat en die doet dan altijd een klapke. Ons hart is nog altijd rood zenne…’ lacht ze. Ondertussen is Walter ook opgestaan en ook hij bevestigt dat ze zich hier buitengewoon thuis voelen. En dat ze hier nooit meer weg willen. Zijn job als hoofdoperator dichterbij huis doen, daar wil hij niet van weten: “Ik heb een fantastisch team van fijne collega’s, dus de treinreis naar Antwerpen heb ik er graag voor over. Ik vind het nog altijd een ‘beetje reizen’!” (lacht)

Dat doet me er aan denken dat ook ik weer dringend op huis aan moet. Ze geven me heel veel groeten mee voor iedereen in Essen en ik ben me er van bewust dat ik afscheid neem van twee gelukkige mensen. Het ga jullie goed!!

Jokke Hennekam

Foto: Jokke Hennekam
Bron: Kom bijeen in Essen Voorbode

148