Hoop en verlangen

Hoop en verlangen liggen dicht bij elkaar. Als één of beiden ingevuld wordt, dan heb je het gevoel of je op de hoogste top van een berg staat, met open armen reikend naar de hemel. Je staat er niet alleen, maar met het volledig filharmonisch orkest achter je en je hoort de strijkers, piano en klarinetten. Ze worden vergezeld door een rockband die met een drumstel en basgitaarsolo de haartjes in je nek rechtspelen, terwijl een jazzbandje je meest gevoelige snaren raakt. Zo voel je je, als je ziel gevoed wordt door ingevulde hoop en een bevredigend verlangen.
Ik ken nog iemand met hoop en verlangen, iemand die dit niet verdient. Een man, die bij verschillende kinderen alle hoop wegnam, hun lijfjes inboezemde met angst en hen zo beschadigde dat de dood of trauma erop gevolgd is. Deze psychopaat koestert ook hoop, hoop op een vervroegde vrijlating en een verlangen dat hij wil invullen met vrijheid. Zulk individu hoort niet thuis in een wereld waar kinderen een toekomst proberen op te bouwen. Hij hoort thuis in een piepkleine kelder, waar de enige deur voor eeuwig sluit, waar een kast voor geschoven wordt, waar niemand hem hoort. Kunnen wij als ouders, geen rekening openen en een euro vragen per sms zodat we hem kunnen laten verdwijnen als een ziekte?
Een vriendin die deze column las voor ik hem doormailde, zei tegen me: ”Zoiets mag je niet zeggen hoor!” En ik geef haar volmondig gelijk. We moeten dit niet zeggen, we moeten dit gewoon doen.

Martine de Weerdt

291