Iedereen heeft zijn eigen verdriet

Soms, als je het effe niet meer trekt en het allemaal teveel lijkt, komt er iets onverwachts op je pad. Iets dat je net even het gevoel geeft belangrijk te zijn. Ik hoor een klein stemmetje mijn naam door het keukenraam roepen en herken meteen mijn “schoonzoon”. Hij had verdrietig nieuws. Ik had het al gehoord van zijn moeder en dat verbaasde hem. “Hoe weet jij dat nou weer?” vroeg ie verbaasd. “Ik weet toch alles liefje”, zei ik met een glimlach en hij knikte serieus. “Abby is logeren”, zei ik. “Maar kom gerust binnen voor een bakkie!” Maar dat hoefde niet zei hij. En hij begon te praten. Op de stoep voor de deur. Over van alles en nog wat. Serieuze vragen, die ik serieus moest beantwoorden, maar ook over boeken en andere zaken. Het luchtte hem op. En terwijl ik naar hem keek werd ik helemaal warm. Zonder dat hij het in de gaten had trok hij me weer helemaal uit de put. Ik realiseerde me weer even dat verdriet relatief is en iedereen zijn eigen verdriet heeft. Maar hij liet me vooral even voelen dat ik op dat korte moment even heel belangrijk was. En oooo wat vond ik hem lief en dapper zoals hij daar zijn verhaal stond te doen. Na een kwartier zei hij: “We staan echt al lang te bebbelen!” Een woord die ik vanaf nu in mijn persoonlijke woordenboek opsla en nog honderd keer ga gebruiken. “Best wel, hey”, zeg ik en hij stapt op de fiets. “Je mag altijd komen bebbelen, he lieverd”, zeg ik terwijl hij langzaam wegfietst. “Fijn Menk”, zegt hij en zwaait nog een keer. Ik hoop ook echt dat ie het doet, bebbelen. En terwijl ik hem weg zie fietsen realiseer ik me dat ik eigenlijk knettergek op mijn schoonzoon ben. Mijn schoonzoon van 9.

Menke

15