Trots op haar beroep. Mie Arnouts vertelt!

We hebben er best wel eens over gehoord, animator in een woonzorgcentrum, maar weinigen weten wat het inhoudt. Mie Arnouts (58) wist het ook niet, maar sinds 2011 is ze animator in WZC Sint-Michaël. Een job waar ze haar hart en ziel inlegt en waar ze supergelukkig in is.

Opleidingen

“Van opleiding heb ik Toegepaste Communicatie gestudeerd”, vertelt Mie. “Dat is een heel breed spectrum aan vakken, maar echt ambitieus was ik eigenlijk niet. Na mijn opleiding heb ik vijf jaar als receptioniste gewerkt, een leuke baan met veel sociale contacten. In die periode kreeg ik een zoon en een dochter. Daarna ben ik, op verzoek van mijn man, de varkenshouderij ingegaan. Twintig jaar ben ik varkensboerin in Kalmthout geweest en mijn man en ik dachten dat we dat altijd zouden blijven doen. Maar op een gegeven moment moesten we kiezen voor een enorme schaalvergroting of stoppen. Voor een klein bedrijf als het onze zou het namelijk niet rendabel meer zijn.”

Stoppen met het varkensbedrijf

“Stoppen is niet makkelijk, je spartelt nog wat door. Uiteindelijk besloten we, in overleg met onze boekhouder, om te stoppen en hebben we ons bedrijf, ons levenswerk te koop gezet. Een besluit dat je niet in een nacht maakt. Het was moeilijk, maar het bleek de verstandigste beslissing. Ik kweekte zelf zeugen van een bepaalde soort. Daar zat een heel kruisingsproces achter. Dat doe je met veel liefde, maar de nieuwe eigenaar wilde met een andere soort verder en deed ze gewoon naar het slachthuis.”

De ‘zachte’ sector: sociaal en empathisch

“Na de varkenshouderij ben ik gaan solliciteren bij interims. Door mijn ervaring als zelfstandige werd ik meteen aangenomen bij een paar bedrijven. Uiteindelijk zocht ik een andere uitdaging, omdat de commerciële sector niet mijn ding is. Op eigen initiatief ben ik bij diverse woonzorgcentra gaan solliciteren. Niet door een brief te schrijven, maar door gewoon binnen te stappen. De zorg is een ‘zachte’ sector die mij aantrekt en waar sociaal en empathisch zijn heel belangrijk is.”

Job animator

“Ik kwam WZC Sint-Michaël binnen, stelde me voor aan de receptie en zei dat ik op zoek was naar een job als receptioniste. Cathérine, de receptioniste, zei: ‘Dat ben ik en ik ben van plan om het nog een hele tijd te blijven doen. Maar er is een andere vacature, ze zoeken nog iemand als animator.’ Waarop ik antwoordde dat ik niet wist wat dat inhield en vroeg of ze me dat kon uitleggen. Ze begon de werkzaamheden op te sommen en bij elk onderdeel dat ze noemde dacht ik: dat is het voor mij! Dit wil ik echt doen! Als animator regel je optredens, verjaardagsfeesten, wandelingen voor bewoners met vrijwilligers, organiseer je spelmiddagen, … Allemaal leuke en interessante dingen voor de bewoners.”

Sollicitatiegesprek

“De directeur, Fons Claessens, was er niet en ik moest mijn gegevens achterlaten. Drie dagen later mocht ik op sollicitatiegesprek. Hij riep de onderdirecteur erbij, Dirk Claessens, en dat liep allemaal goed. Ze zeiden: ‘We roepen de andere verantwoordelijke voor animatie erbij, Lea Vissers.’ Ik werd aangenomen en kon meteen kennismaken met de collega’s van het animatieteam, die net in vergadering zaten. Twee dagen later, op 2 februari 2011, ben ik begonnen.”

Groeien in het vak

“Ik werd fantastisch opgevangen door mijn collega’s, want op het gebied van woonzorgcentra had ik geen ervaring. Mieke Warmenbol heeft me onder haar hoede genomen en nam me op mijn eerste dag mee om wafels te bakken voor een verjaardagfeest van bewoners. Ze zette me meteen aan het werk met beslag maken, geweldig! Alle collega’s hebben hun steentje bijgedragen met me in te werken en zo kreeg ik de kans in het vak te groeien.”

Beter dan de lotto winnen

“Het positieve gevoel bleef en ik zei tegen Dirk Claessens: ‘Deze job mogen doen is beter dan de lotto winnen.’ Ineens deed ik een job waarvan ik niet wist dat die bestond. Ik had ook meteen mijn eigen afdeling. Er zijn drie bewonersafdelingen met een eigen animator en ik werd dat van de afdeling Vreenberg/Boombos. Als animator moet je kunnen omgaan met mensen met diverse vormen van dementie. Mijn afdeling was gedeeltelijk gesloten, wat een andere benadering vraagt. Dat heb ik wel moeten leren. Jaarlijks moeten we bijscholing volgen voor alle aspecten van het beroep. Sommige bijscholingen zijn verplicht, andere kun je zelf kiezen op basis waar je nood aan hebt. WZC Sint-Michaël investeert in die bijscholingen, omdat ze zeer belangrijk zijn voor zowel de bewoners als het personeel.”

Nog steeds met evenveel liefde

“Ik doe dit werk nu elf jaar en nog steeds met evenveel liefde. Nadat een collega in 2020 met pensioen ging, heb ik, op verzoek van de leiding, een aantal werkzaamheden van haar overgenomen, zoals het huiskrantje en het zanguurtje. Daardoor werk ik nu op diverse afdelingen en kom bij alle mensen. Daardoor kan ik niet meer verantwoordelijk zijn voor één afdeling, dat is door een collega overgenomen.”

Trots op mijn beroep

“Mensen moeten doelen hebben, dat geldt voor iedereen. Jong of oud, heb je geen doelen, dan ontbreekt er iets in je leven. Als ik ervoor kan zorgen dat mensen zin hebben in de dag die komt, dat de dag vol zin of zinvol is, dan doe ik een job die zinvol is. Daar ben ik trots op. Een job waarbij het menselijk aspect voorop staat, waar mensen gelukkig maken een prioriteit is. De voldoening die je daarvoor terugkrijgt, daar kan niks tegenop.”

NN

243