Noordernieuws.be Nieuwsmagazine van de Noorderkempen
Mijn eerste week in la casa rosada
Helemaal ben ik er nog niet, maar ik ben blij om jullie te kunnen vertellen dat het toch al iets beter met me gaat na een weekje! Het grootste project deze week was het proberen een deftig slaappatroon te krijgen. Echt in orde is dit nog niet, maar elke dag slaap ik iets langer en elke ochtend voel ik me weer een beetje beter. Ik sta dus niet meer op met die grote knoop in mijn maag, we gaan al naar een knoopje 😉 .
Wat hier een hele grote rol in speelt, is mijn fan-tas-tisch gastgezin : een koppel met twee dochters (25 en 18) en één zoon (20). De meisjes zijn ook super lief en hun zoon verblijft momenteel in Duitsland, dus hem heb ik nog niet ontmoet. In het begin vond ik het een beetje moeilijk waar mijn plek binnen dit gezin was, dus trok ik me na het avondeten al snel terug op mijn kamer. Aan het einde van deze eerste week blijf ik praktisch tot het slapengaan met hen praten en voel ik me al veel meer thuis ! En dat praten in het Spaans, dat gaat toch ook elke keer weer een beetje beter. Samen met hen woon ik in la casa rosada (het roze huis), waarin ik ook een volledig eigen kamer heb. Naast het gezin zijn er ook enkele huisdieren : de pratende papegaai en parkieten, een hond, gekko’s, eekhoorns, leguanen en jawel, hier en daar een kakkerlak !
Ik moet eerlijk toegeven dat sommige dagen deze weken iets te lang duurden, maar sommigen werden toch ook iets aangenamer door op verkenning te gaan. Zo ben ik in het begin van de week met de mama van het gastgezin naar Tamarindo gegaan, een kustplaats 5 à 10 minuten van Villarreal. Ze heeft me laten zien waar de bank, de winkels, sportcentra, spa’s en de goede restaurantjes en bars zijn. Hier in Costa Rica maken ze trouwens gebruik van ‘colectivos’ : goedkoper dan taxi’s, ze rijden een hele dag heen en weer en ze pikken onderweg meerdere mensen op (hoe iedereen weet waar de opstapplaatsen zijn is me nog steeds een raadsel). Een bus nemen kan ook. Wil je uitstappen, dan moet je aan een touwtje trekken dat door de hele bus gaat. En hoewel alles hier heel erg op het gemak is en je je niet teveel zorgen moet maken, op de weg ziet dit er toch heel wat anders uit (gekkenwerk, ongeduldig) !
15 september viert men Onafhankelijkheidsdag (sinds 1821) met optochten in zo goed als alle dorpen in Costa Rica. De optochten worden georganiseerd door scholen en schoolgaande tico’s en tica’s (zo noemen de Costa Ricanen zichzelf) spelen muziek, dragen typische kleding en verkopen lekkers aan de toeschouwers. In Villarreal leek het erop dat elke provincie van Costa Rica vertegenwoordigd werd. Wat ik opmerkelijk vond aan de optocht is dat er geen of weinig controle en begeleiding was gedurende het event. Geen stopborden in de straat, geen omleidingen, één politiewagen,… Sommige auto’s hebben wel een uur achter de optocht gereden !
Op een andere avond eerder deze week kwam er bezoek aanwaaien, wat hier eigenlijk heel de dag door het geval is, maar deze keer waren het mensen van rond mijn leeftijd. Wat ze me hier op het hart drukken is dat vrienden van de familie te vertrouwen zijn en ik met andere mensen soms op moet passen. De twee jongens waren vrienden van de zoon van het gezin en zeiden meteen dat als ik ergens heen wou gaan het maar moest zeggen. Of we vrijdagavond naar ‘el baile’ (een dansavond) kwamen met het gezin? Jazeker ! Salsa, merengue en bolero zijn een aantal populaire dansen. Jong en oud danst hier ook met elkaar, wat heel fijn is om te zien.
Deze avond dronk ik Imperial, een biertje (ja, een biertje. Sorry voor iedereen die mij een beetje kent die ik nu teleurstel !), en werd ik ook door één van de jongens uitgenodigd om een ‘daanske’ te placeren. Toch lichtjes ongemakkelijk, want in België verstaan we daar iets anders, minder gecontroleerd onder (lees : wij doen eigenlijk maar wat). Jongens zijn hier blijkbaar ook heel direct en na één dag al werd me recht in mijn gezicht gezegd dat ik knap ben en gevraagd of ik niet toevallig een lief zocht. Goh, nee, niet echt. But they won’t take no for an answer hier blijkbaar. Van doorzettingsvermogen gesproken!
De dag daarna werd de Tamarindo Beach Marathon georganiseerd. Deze begon om 04:30 ‘s ochtends (!) om de warmte voor te zijn. Al is het hier gewoon altijd benauwd eigenlijk 🙂 . De start van de marathon was in het Diria Hotel, waar ik ook gemakkelijk deze 5 maanden in door zou kunnen brengen hoor! Prachtig hotel, goede muziek, veel gelukkige mensen,… Kortom een zalige sfeer.
Of ik dit weekend naar het strand wou gaan? Jazeker ! Samen met één van de jongens en de jongste dochter van het gezin trokken we naar Playa Conchal (una concha = een schelp). De weg hiernaartoe was toch wel speciaal. Eerst een eindje met de auto over het strand rijden om vervolgens via heel diepe putten, steile bergen, en onder laaghangende bomen (waar normaal ook apen inzitten, maar deze hadden zich te goed verstopt) door in het paradijs aan te komen. Dit was het Costa Rica van op de foto’s waar ik zoveel maanden naar gekeken heb, maar dan beter!
Oh ja, nog leuk nieuws : mama en Greg komen me 21 januari bezoeken en 1 februari keren we dan samen weer huiswaarts. Zeker iets om heel erg naar uit te kijken ! En voor hen ook, want het is hier echt prachtig. Dat valt met geen foto te laten zien…
Liefs
Kelly Haverhals
7
