Noordernieuws.be Nieuwsmagazine van de Noorderkempen
Elke week hou ik een beetje meer van de mensen, het eten, de taal, de natuur en het werk dat ik hier doe. Elke week krijg ik meer het gevoel dat dit de plek is waar ik nu moet zijn. Ik heb toch een beetje mijn tweede thuis gevonden! Hoewel ik in België al gelukkig was, hier lijkt dit nog een niveau hoger getrokken te zijn. Want mannekes, stress bestaat hier niet!
Maandag had ik een vrije dag, omdat het een soort feestdag was. Het gekke is dat sommige mensen wel vrij hadden en anderen niet. Ook niemand kon me vertellen waarom exact we een vrije dag hadden. Maar soit, een vrije dag is een vrije dag! Daarom ben ik wel naar stage geweest op vrijdag, want anders zou ik écht wel veel vrij hebben gehad. Deze week voelde voor mij een beetje aan als een rommelweek. Ik heb dinsdag minder tijd als normaal doorgebracht met de jongeren, omdat er nog veel moest gebeuren voor de filmavond die ik met de andere vrijwilligers van CEPIA organiseerde. Dinsdag stond dus vooral in het teken van winkelen, materiaal bij elkaar zoeken, mensen opbellen, flyers uitdelen in de school en ervoor zorgen dat we woensdag niet te veel meer aan ons hoofd zouden hebben. Omdat het woensdag filmavond was, kon ik ook geen huisbezoeken doen deze week. Donderdag was een dag van lang wachten en een moeizame tutorsessie. Vrijdag was weer een dagje van orde scheppen in de chaos. Zelfs het weer is hier momenteel een beetje rommelig. Het heeft drie dagen heel veel geregend en de dagen daarna wisselde regen en zon elkaar heel snel af. Ik heb ook ontdekt dat mijn regenjas toch niet echt een regenjas is vrees ik (verdorie hé!).
Het hoogtepunt van deze week was dan toch wel de filmavond of ‘noche de cine’ op woensdag. Hier waren in de eerste plaats de andere twee vrijwilligers en ik verantwoordelijk voor. CEPIA probeert elke maand in een ander dorpje een filmavond te organiseren voor alle kinderen (dus niet enkel kinderen die bij CEPIA komen). De inkom en drankjes zijn gratis, voor een zakje popcorn betalen de mensen 200 colones, zo’n 40 cent! Deze maand was het de beurt aan Matapalo, waar de film Kung Fu Panda 3 zou spelen in het salon communal. Zo’n salon communal is eigenlijk een oude, grote zaal met hier en daar open wanden voor licht en frisse lucht, waarin allerlei soorten evenementen in georganiseerd worden. ‘s Morgens waren we al vroeg begonnen met popcorn te maken. Jammer genoeg was de machine niet de snelste en hebben we popcorn gemaakt tot half 5 ‘s avonds (dan moet je weten dat de film om 5 uur zou beginnen!). Ondertussen moest ook het grote scherm opgesteld worden, het geluid in orde gebracht, de stoelen opgesteld, ervoor gezorgd worden dat er een deftige rij zou zijn voor drank en popcorn en dat alle mensen bij inkom hun naam op zouden geven.
Terwijl de anderen nog verder popcorn maakten en ervoor zorgden dat alle spullen met de auto in het salon communal geraakten, nam ik een beetje de leiding over de zaal. De anderen arriveerden net op tijd met de zakjes popcorn, maakten de drankjes en de filmavond kon beginnen. In het begin hadden we schrik dat we met de filmavond met z’n drietjes in goede banen zouden moeten leiden, maar op het einde waren er zelfs te veel mensen die wilden helpen! Ook een kind vanuit de Kids Club en een jongere waarmee ik werk staken hun handen mee uit de mouwen. Zo’n 100 kinderen genoten van de film, alhoewel het niet voor elk kind even gemakkelijk was zo lang stil te zitten :-). Aan het einde van de avond werd het nog even spannend, omdat we het slot van het salon kwijtgeraakt waren bij het opruimen van de zaal. We hadden overal gezocht, maar vonden niets, tot ik vroeg of iemand al bij het vuilnis had gekeken. En ja, daar vonden we een slot, maar niet het juiste! Tegen alle verwachtingen in zat ook het andere, juiste slot bij het vuilnis. Iemand die avond had een hekel aan sloten blijkbaar…
Donderdag kregen een andere vrijwilliger, Johanna, en ik de opdracht van mijn stagementor sleutels bij te laten maken en deze, samen met enkele pakken koekjes, te brengen naar een supermarkt in Matapalo. Deze man zou deze dan weer overhandigen aan twee andere mensen. Want dat gaat hier zo! Het eerste probleempje was, dat zowel ik als Johanna, ons rijbewijs achter hadden gelaten in ons thuisland. Allez, dit was een probleem voor ons, maar niet voor Costa Rica. Het was toch wel dringend, dus we leenden de auto van mijn mentor en trokken zonder rijbewijs op pad. Het besef alleen al dat we op pad waren met een vreemde auto, zonder rijbewijs, in een vreemd land en met een bijna lege naftbak bezorgde ons enkele lachbuien :-).
Aangekomen bij de slotenmaker was deze, uiteraard, gesloten. We vroegen aan een andere man wanneer de winkel open zou gaan, maar die zei dat we gewoon naar het nummer op de raam moesten bellen en de eigenaar dan wel zou komen. Dus zo gezegd zo gedaan belde ik naar de eigenaar dat hij zijn winkel moest komen opendoen omdat wij dringend sleutels nodig hadden (haha!). Hij zou er binnen een half uurtje zijn, genoeg tijd om iets te gaan drinken in het zaakje naast de slotenmaker. Hier dronk ik mijn eerste koffie wat resulteerde in een warmte-aanval. Toch maar geen warme dranken meer hier voor mij! Al was de koffie wel echt lekker…. En een uur later zaten we daar nog. We hadden ondertussen ook al opgemerkt dat één van onze banden toch wel erg plat stond. Gelukkig vormde dit de rest van de dag geen probleem. Met eindelijk de sleutels op zak reden we naar Matapalo, zo’n 15 minuten rijden vanaf de slotenmaker. We gaven de sleutels en koekjes af, en beseften dat we een factuur vergeten te vragen waren bij de slotenmaker. Met die nu echt wel bijna lege naftbak en allebei zonder geld op zak om te tanken, moesten we weer helemaal terug naar de slotenmaker en dan terug naar CEPIA. We reden dan ook nog eens achter de vuilniskar en een kip zag zijn leven even voorbijflitsen, maar we hebben het gehaald!
Vrijdag ging ik winkelen voor wat lekkers zoals elke week. Ik kocht zachte broodjes, maar wat erop te doen is geen gemakkelijke beslissing hier. Ze eten hier normaal drie keer per dag warm, dus veel keuze uit charcuterie heb je niet. Hoe graag ik gewoon preparé of krabsla tussen dat broodje had willen smeren! Ik heb er lang over getwijfeld, maar uiteindelijk kocht ik kippenwit en mijn eerste pot Nutella. Een kleine pot voor 6 euro. Auwtch. ‘s Avonds hadden we uitgaansplannen met de twee andere Duitsers die momenteel bij mijn gastgezin verblijven en Johanna, ook een Duitse, ging ook mee. Omdat uitgaan hier echt heel duur is, dronken we eerst gezellig de eerste glazen bij mijn gastgezin thuis op het terras. We luisterden typische Costa Ricaanse muziek en hebben heel wat afgelachen. De toon van de avond was direct gezet! Ik heb ondertussen ook een beetje een vaste Costa Ricaanse chauffeur, die me vanaf het begin overal zowat mee naartoe nam. Ook deze avond was hij van dienst, wat toch veiliger is dan de taxi te moeten nemen!
Zaterdag trok ik naar Tamarindo om eens een beetje te winkelen, want mijn teenslippers waren ondertussen ook al kapot geraakt (Mijn bed, mijn broek, mijn teenslippers,…Wat is dat hier toch?!). Ik wandelde samen met mijn twee tica-zusters wat rond en kocht een strandtas, een strandlakentje en teenslippers. En ja, ik had dat allemaal echt nodig! We pikten ook nog snel de mooie avondsfeer op het strand mee. ‘s Avonds gingen we lekker eten in La Baula, een welbekende plek omwille van de heerlijke pizza’s. Eerlijk toegegeven miste ik pizza niet echt, tot ik eindelijk eentje tussen mijn kiezen had. YUM YUM! Van al dat winkelen had ik dorst gekregen, dus dronk ik mijn eerste Sprite. Maar ook een glaasje witte wijn. En we kregen een gratis shot tequila. Dus ik heb zo wat alles gehad die avond!
Vandaag is weer zondag zoals zondag zou moeten zijn : uitslapen, lekker ontbijten, een beetje schrijven, een beetje luieren en waarschijnlijk nog naar het strand. En dit is voor mij het leven zoals het zou moeten zijn en zoals het nu voor mij is!
Tot snel!
Kelly
2
